Vertrau mir

Ooc; Ik wacht op Reggy & Tom Dus ik kan niet veel nu

ooc; saki, tobi en david hebben op het moment ook nog niet veel te zeggen ^^
Bill (en Tom) slapen en David zit alleen in de bus... waar blijven Georg en Gustav eigenlijk, of zijn die niet mee op het eiland??

Ooc;

live_my_life schreef:

ooc; saki, tobi en david hebben op het moment ook nog niet veel te zeggen ^^
Bill (en Tom) slapen en David zit alleen in de bus... waar blijven Georg en Gustav eigenlijk, of zijn die niet mee op het eiland??

Ze doen, als 't goed is mee
Ik heb ze net allemaal een mail gestuurd dat ze moeten reageren!
Hopelijk reageren ze snel.

( soo geedit)

Het licht schijnt door het raam, ze probeert haar ogen te openen. Alleen met het licht word het moeilijk, als ze er in geslaagd is om haar ogen te openen, stapt ze uit bed, tenminste het moet een bed voorstellen, het zijn 3 houten planken met en dik deken erop zodat het wat zachter ligt,, het kussen is een klein stoel kussentje, uit het vliegtuig wrak, zo is ze hier gekomen, ze was op Schiphol met het vliegtuig onderweg naar Amerika. ze herinnert me niet veel, ze weet nog dat de stewardess kwam binnen lopen en zei dat iedereen kalm moest blijven, 3 seconden daarna begon het vliegtuig te schudden, zuurstof kappen kwam uit het plafond, ze hoorde gegil en een klap.
Toen werd ze hier in het bos wakker, geen idee waar ze is, geen idee wat er gebeurd was. ze zag vliegtuig wrakken, ze zocht naar me oudere zus, maar zinloos, ze vond haar niet, ze besloot een huisje te bouwen van alles wat ze vinden kon, ze keek bij het vliegtuig wrak. ze zag een gereedshaps kist, een zaag spijkers en een hamer, ze heeft daarmee een huisje in elkaar getimmert, spullen uit het wrak verzameld en daar me huisje mee ingericht.

Maarja , wat gaat er nu gebeuren ?? ze heeft vorig jaar pas de stad ontdekt. ze durft er niet veel heen te gaan . ze gaat alleen voor eten en drinken, voor de rest blijft ze hier,

ze kleed zich aan pakt haar rugzak en gaat naar buiten, ze loopt een stukje het bos in en fluit met haar vingers. Al snel hoor je hoefstappen, klak klak klak hoor ik over het paadje , daar komt darkness , een wilde fries die ze paarjaar geleden hier in het bos gevonden had . ze legt haar hand op haar schoft en op haar kont en hijs haarzelf op zodra ze op haar zit , spoort ze aan en ze springt in galop, ze galopeert over paadjes en weggetjes, en ze komt aan bij het vliegtuig wrak.....

Ooc; Bill_freakiej, probeer niet in ik-vorm te schrijven. Kun je het aanpassen naar hij/zij vorm?

Ik zal morgen weer posten, het lukt me gewoon niet vanaaf, sorry

ooc; ik kan t opzich ook wel nu posten... maar dan moet je mr ff kijken wanneer t is in jullie stukjes.. ik bedoel.. niet op dit moment mr pas over n paar min ofzow.. moet je maar ff kijken... maakt mij niet zoveel uit... want anders kan ik t morgen ook pas weer op zn vroegst tegen 5 uur posten.. en waarsch pas later...

Ow en dit is geen godmonding, dit is een droom

bic;


Hij stond in een lange, verlaten gang. De deur aan het einde ervan leidde naar het podium, hij moest er heen want hij zou zo optreden. Hij keek op de klok aan de muur en zag dat hij bijna te laat was dus hij begon sneller te lopen maar de deur kwam maar niet dichterbij. Het leek zelfs alsof hij steeds verder weg dreef. Ineens vloog de deur open en daar stond Tom. “Bill, schiet op, we moeten zo op!” 'Ja, ik kom er aan!' dacht hij, maar er kwamen geen woorden over zijn lippen. Hij begon te rennen. “Bill, schiet op ja?” Tom verdween, maar de deur bleef open en hij kon zo op het podium kijken. De jongens begonnen al te spelen, maar hij kwam maar niet dichterbij. Gefrustreerd rende hij de longen uit zijn lijf. Hij kon het gejoel van de fans al horen... Maar... wacht eens... Dat waren geen fans, het waren haters! Het waren uitroepen van haat! Plots stond hij stil. Zijn lichaam was verstijfd van angst. Hij kon van enkele 'fans' de gezichten zien, ze stonden vol haat en ze waren iets van plan... Hij moest er heen, hij moest de anderen waarschuwen! Hij begon weer te rennen, maar het had geen zin. Hij schreeuwde hun namen: “TOM! GUSTAV! GEORG!” Maar zijn stem was niet hoorbaar boven al het geschreeuw en de muziek. Toen hij dan eindelijk wel vooruit kwam en eindelijk de deur bereikte zag hij iets wat hij nooit van zijn leven had willen zien. Het lichaam van zijn beste vrienden en dat van zijn grote broer lagen levenloos op het podium. Hij keek angstig om zich heen, de menigte keek hem woest aan. Het leken niet eens menselijke gezichten, ze waren monsterlijk. Het liefst wilde hij zo hard mogelijk weer wegrennen, maar hij kon het niet. Hij liet zich naast Tom op de grond zakken en schudde zachtjes aan het slappe lichaam. “Tom, Tom... wordt wakker! Kom op, laat me niet alleen! TOM!” Tranen liepen over zijn wangen. Ineens zag hij het gezicht van Andreas tussen de menigte. “Het is jou schuld Bill, jou schuld...” Angstig kroop hij in elkaar. Niet, niet waar! De gezichten van zijn ouders verschenen ook en ze bleven hetzelfde herhalen. Was het echt zijn schuld? De woeste menigte drong het podium op om hem te verstikken, om met hem hetzelfde te doen als met de anderen. Alleen zou het bij hem niet snel en pijnloos zijn, ze zouden hem net zo lang martelen tot hij gek werd. Want het was zíjn schuld en hij verdiende de pijn. Hij stond op en rende weg maar de menigte achtervolgde hem en was sneller. Al gauw voelde dat handen hem overal vastgrepen en... “Aaaaaaaaaah NEEEEEEEEEEEEEEEE!”

Gillend werd hij wakker. Hij schoot overeind, zwaar ademend en badend in het zweet. Hij veegde de tranen van zijn wangen en kroop trillend in elkaar. Fúck, niet weer!

Tom bleef naar het meisje kijken, dat aan kwam gelopen. Hij bestudeerde haar eventjes. Zouden ze hem hier kennen? Echt vermomd was hij nou ook weer niet. Hoe moest hij dat überhaupt nog doen, hij had dreads en een piercing en volges veel mensen ook een opvallend gezicht. Net als Bill.

'Hey...' Zei hij tegen het meisje, toen ze dichtbij genoeg was gekomen. Oh, oeps, ze was natuurlijk aan de telefoon. 'Sorry...' Hij keek weer voor zich uit en stond toen op. Eventjes keek hij naar Bill. Hij wilde zich omdraaien, maar net op dat moment hoorde hij een schreeuw. Met een ruk draaide hij zich om en rende naar Bill toe.

'Rustig maar...' Hij knielde bij hem neer en keek zijn broertje aan. Eventjes voelde hij weer wat hij vóór het gebeurde had gevoeld. Echte broederliefde. Maar al snel verdween dat weer. Toch bleef hij eventjes zitten. Even kijken of het goed ging en daarna weer wegwezen. Bill had er gewoon nooit voor mogen springen. Hij keek naar het gezicht van zijn broertje. Dat nu in de schaduw lag, omdat hij met zijn mega kleding ervoor stond.
'Gaat het?' Zijn stem was wat koeler dan net...

Hij keek weer op en zocht het meisje met zijn ogen.

Reggy

De vrolijke stem aan de andere kant van de lijn bereikte haar al snel weer, nadat Reggy antwoord had gegeven op Anthira. Haar huis begon er al weer aardig schoon uit te zien. Niet gek natuurlijk. Beter een schoon huis. Ze moest alleen nog stofzuigen. Bah daar had ze nou echt geen zin in. En wassen natuurlijk, maar dat kon nog wel een dagje wachten. Ze had nog genoeg liggen en anders kon ze hem vanavond wel eventjes laten draaien.

"Reggy! Alles goed natuurlijk! Ik bén enthousiast. Zag net iets heel raars. Er staan twee enorme zwarte bussen op de open plek in de buurt van het strandtje. Je weet wel. Echt nog nooit zoiets hier gezien. Weet jij er iets van?" Reggy schoot in de lach. Anthira en zij waren precies hetzelfde. Als het om doorpraten ging dan. Ze konden het allebei aardig goed. Allemaal onzin meestal, maar wat haar vriendin nu zei, interesseerde haar wel. Twee grote zwarte bussen op de open plek in de buurd van het strandje. Wat deden die daar nou? Ze wist niks van bussen af, gisteren, toen ze daar nog was geweest, stond er niets. Jammer, want ze kwam er graag. Op de open plek. Ook op het strandje, maar liever op de open plek in het bos.

"Hey! Ik heb gewoon een super idee! Heb je zin om te komen zwemmen? Bij het kleine strandtje, ik ben er al! En?" Reggy had nog niet eens de tijd gehad om te antwoorden op Anthira en deze stelde alweer de volgende vraag.

'Wat die bussen daar doen, ik heb geen flauw idee. Gisteren stonden ze er nog niet, toen was ik er ook. Maar ik heb niets gezien, ook geen bandensporen ofzo, dus ze moeten wel vandaag zijn gekomen.
En já, ik wil graag naar het strandje komen! Als je even wacht, dan kan ik er met tien minuutjes zijn. Vijf zelfs, maar dan moet ik wel nú ophangen.'

Toen hoorde ze de schreeuw. Verstijfd bleef Reggy staan. Ze was al naar boven gehold om haar bikini aan te trekken en deed dat nu met een hand. Heel sexy natuurlijk. Haar mooie dunne lijf paste perfect in haar bikini.

'Wat was dat? Ben je niet alleen?' Hup, broek aan, shirtje weer aan en weer naar beneden, terwijl ze op antwoord wachten.
'Ik loop nu de deur uit. Dus ik ben er met vijf minuutjes. Ja, ik ben snel. I know...' Een grijns verscheen weer op haar gezicht. Omdat ze toch wel benieuwd was wat er aan de hand was, begon ze te rennen.

Ineens kwam Tom op hem afgerend en knielde naast hem neer. Even werd hij ook echt rustiger door de gerustellende woorden van zijn broer. Heel even voelde het weer als vanouds. Maar waar kwam Tom nou weer ineens vandaan? Hij was juist van hem wéggelopen! De afstand, die er de laatste tijd tussen hen ingehangen had, voelde hij alweer terug komen. Het maakte hem kwaad, wanhopig, verdrietig. 'Godver, Tom, wat had ik dan moeten doen?' dacht hij gefrustreerd. Had hij niet hetzelfde voor hem gedaan? Misschien ook wel niet, want het was immers niet Tom's schuld. Het was Bill's schuld, dat maakten zijn dromen hem ondertussen wel duidelijk. 'Gaat het?' klonk Tom's stem ineens koel. Gaat het, gaat het?! Zag hij eruit alsof het ging? Tom keek alweer een andere kant op, Bill volgde zijn blik. Wat? Er was nog iemand? Pff en Tom kon het natuurlijk helemaal niet schelen hoe het met hem ging. Bill werd alweer kwaad. Hij had zin om hem te slaan. Misschien moest hij dat ook maar eens doen... Tom moest niet zo achterlijk doen. Had hij soms zelf graag die steen tegen zijn kop aan gehad?

Bill wist niet wat hij ging doen, maar hier blijven bij dat vreemde meisje en zijn achterlijke broer zou hij zeker niet. Gefrustreerd stopte hij zijn zonnebril en zijn ipod weer in zijn tas en maakte aanstalte om weg te gaan. O, wacht, hij moest nog antwoord geven. "Ja, natuurlijk, alles is prima." antwoordde hij nijdig. "Ik zit hier, op een godvergete eiland, wat niet eens onbewoond is. Ik zit hier, met JOU opgescheept, terwijl je in bijna al mijn nachtmerries DOOD gaat maar je loopt hier nogsteeds rond. Daardoor heb ik heb al dagen niet normaal geslapen en ik heb nog altijd koppijn. Maar natuurlijk. Verder is alles is prima." Hij wierp nog eens een blik op het meisje. "En ik weet niet of je het beseft. Maar dat meisje daar is een potentiele hater. Als ze ons hier überhaupt al kennen. Maar je kunt nooit weten... Ik ben in ieder geval niet van plan te wachten tot ik daar achter kom." Met nog een laatste blik, kwaad maar toch een beetje bezorgd, op Tom draaide hij zich om en sjokte voor zich uit.

Bic; Ze voelde hoe de ogen van de jongen voor haar in haar lichaam prikten. Hij keek haar aan. Ze slikte even en keek nu zelf ook de jongen recht aan. De donkerbruine ogen herkende ze uit duizenden. Ook al had ze hem maar één maal in haar leven gezien. Tijdens een concert. Een adembenemend concert. Iets wat ze nooit zou vergeten. Hij had haar toen aangekeken tijdens Leb' die Sekunde. Het was een zwijmel moment geweest en ze had zich toen nog nooit zo gelukkig gevoeld. Op dit moment na.
Voor de tweede keer in haar leven mocht ze deze jongen recht in de ogen kijken en hij herkende haar waarschijnlijk niet eens. Hoe kon dat ook, hij had waarschijnlijk meer dan een miljoen keer meisjes recht in de ogen aangekeken. Nou moest Anthira wel toegeven dat je ogen niet snel vergat. Als het mooie ogen waren, die je uitzonderlijk opvielen, dan herinnerde je het wel wanneer je dezelfde ogen weer ontmoette. Hopelijk was dit het geval bij Tom, dat hij haar ogen herkende. Maar dat gebeurde vast niet. Ze had dan wel opvallend heldere ogen, zelf vond ze het maar lelijk.

Even zuchtte ze. Voor haar op de grond zat een jongen die wereldberoemd was. Het was Tom Kaulitz, tweelingbroer van Bill Kaulitz. De gitarist van Tokio Hotel en Bill was de zanger. Tokio Hotel, haar lievelingsband. Ze was helaas maar één keer naar hun concert geweest. Maar het had een flinke indruk op haar achtergelaten.

"Hey.." zei hij. Anthira glimlachte verrast. "Heey.." zei ze terug. Haar stem was niet zou hard en enthousiast als eerst aan de telefoon was geweest. Nee, nu was hij zacht maar lief.
Reggy begon weer aan de andere kant van de lijn te praten. Ze vervloekte het dat ze aan de telefoon zat. "Sorry," zei Tom. "Maakt niet uit," zei ze tegen hem. Ze zag dat hij opstond, maar wist niet waarom. Misschien om een hand te geven. Maar Reggy moest eerst aandacht krijgen. 'Wat die bussen daar doen, ik heb geen flauw idee. Gisteren stonden ze er nog niet, toen was ik er ook. Maar ik heb niets gezien, ook geen bandensporen ofzo, dus ze moeten wel vandaag zijn gekomen.
En já, ik wil graag naar het strandje komen! Als je even wacht, dan kan ik er met tien minuutjes zijn. Vijf zelfs, maar dan moet ik wel nú ophangen.' brabbelde haar vriendin door. Anthira moest erdoor glimlachen. "Ik denk dat ik weet hoe die bussen daar zijn gekomen. Al weet ik niet waarom ze hierheen zijn gekomen. Je krijgt het zo wel te horen," ze praatte in mysteries, dat deed ze enkel omdat Tom dan niet -helemaal- door kreeg waar ze het over had. " Mooi! Eehm, ga maar rennen, heb een verrassing voor je." Ze lachte vrolijk.

Een ijzige schreeuw. Anthira schrok zich dood en liet daardoor haast haar mobiel uit haar handen glippen. Gelukkig ving ze het technisch apparaatje nog net met haar vingertoppen. Opgelucht keek ze ernaar en bracht het weer naar haar oor. Ze hoorde hoe Reggy vroeg wat dat was en of ze bij iemand was. "Ja ik sta bij iemand, en ik heb geen idee wat het was. Even wachten hoor," ze drukte Reggy op de wacht en rende toen achter Tom aan. Daar vond ze Bill. Met een open mond keek ze naar hem. Hij lag enkele meters voor haar in het zand. Anthira snapte het niet. Hadden Tom en Bill vakantie of wat? Toch zag dit er niet uit als de leukste vakantie. Het leek wel alsof Bill zonet was wakker geschrokken.
Anthira durfde niet dichterbij te komen. De gestaltes van Tobi en Saki waren ernstig vervaarlijk en het leek alsof ze haar elk moment konden bespringen.

Anthira haalde haar vriendin van de wacht af en begon gelijk weer te praten. "Volgens mij gaat alles goed, maar ik weet niet zeker. Hij wordt geholpen. Maar ga rennen. Je bent inderdaad snel, maar sneller kan altijd." daagde ze haar vriendin uit, vervolgens hing ze op.

Ooc; Had het bijna zo willen verzenden XD Maar ga het maar ff bijwerken XD

Bic; Met twee grote grijsblauwe ogen keek ze naar Bill. Had ze nou zonet tegen Reggy gezegd dat alles goed ging? Dat was een leugen, wist ze nu. Met Bill ging het niet goed en met Tom ook niet. Volgens haar hadden die twee ruzie. Op de manier hoe ze tegen elkaar praatten, kon ze al zeggen dat het niet klopte. Hoe kon die tweeling eigenlijk ruzie krijgen? Anthira slikte, ze werd zenuwachtig van deze situatie.
Bill joeg haar nog meer angst aan. Hij viel opeens uit. Waarom deed hij zoiets? Bill van hem verwachtte ze een lieve, eerlijke, toch wel spontane jongen te zien. 'Ja, natuurlijk, alles is prima.' begon het nijdig. ' Ik zit hier, op een godvergete eiland, wat niet eens onbewoond is. Ik zit hier, met JOU opgescheept, terwijl je in bijna al mijn nachtmerries DOOD gaat maar je loopt hier nogsteeds rond. Daardoor heb ik heb al dagen niet normaal geslapen en ik heb nog altijd koppijn. Maar natuurlijk. Verder is alles is prima.' Duizend vragen rezen op in haar hoofd.
Het leek alsof duizend messen haar tegelijk staken. Alsof ze gemarteld en gepijnigd werd. Beschaamd keek ze naar het zand onder haar voeten. Ze kon bijna alles wat Bill zei persoonlijk opvatten. Al mocht dat niet. Want hij had het niet tegen haar maar tegen zijn bloedeigen tweelingbroer (nogal logisch dat het bloedeigen is als het je tweeling is XD).

Ze voelde een blik. Anthira keek weer op en keek een seconde lang Bill recht aan. Ook hij keek haar nu voor de tweede keer in haar -en zijn- leven aan. Ze moest erdoor glimlachen. Al verdween deze glimlach direct toen ze zijn woorden hoorde. Een rilling trok over haar rug terwijl ze geschokt naar hem staarde. "Wat?" fluisterde ze ongelovig. Een potentiele hater? Hoe kwam hij dáár bij?
Toen stond Bill op. Waarschijnlijk had hij haar niet eens gehoord.
De zanger van Tokio Hotel sjokte weg. Even voelde ze haar hart stokken. 'Loop achter hem aan,' klonk een stem in haar hoofd. Maar haar lichaam was verlamd. Daarbij kon ze niet achter hem aan. Dat moest Tom doen, niet zij.

Ooc; Eehm.. Das zeg maar een best wel lang postje XD

Hijgend rende Reggy naar het strandje toe. Ze wist dat ze snel was, maar Anthira had haar zo benieuwd gemaakt, dat ze zichzelf nu veels te sloom vond. Zo hard als ze kon rende ze richting het strandje. Dus Anthira wist ineens waar de bussen vandaan kwamen en er was dus iemand bij haar? Haar gedachten tolden rond.
Anthira had opgehangen na een paar rare woorden. Wie werd geholpen? En wat was er aan de hand. En ze zei dat het volgens haar wel goed ging, maar ze wist het niet zeker. Wát was er aan de hand! Sneller kon ze bijna niet en hoewel ze toch aardig vaak hardliep, begon ze haar longen te voelen. Ze wist dat ze zodra ze zou stoppen, keelpijn kreeg en alleen nog maar kon hoesten, omdat ze adem tekort had. Maar dat boeide nu even niet. Want ze wist ook, dat zolang ze bleef rennen er niets aan de hand was, behalve dat haar lichaam begon te protesteren. En dat was altijd nog minder erg dan het gehoest, het duizelige en de pijn die ze zou krijgen als ze zou stoppen.

Niet aan denken... Er gebeurt niets als je stopt met rennen. Blijf gewoon doorgaan, je red het wel! Reggy zag de bosjes die voor het strand stonden al in het zicht komen. Ze versnelde nog ietwat haar pas en ging zo snel ze kon over het pad heen. Behalve dat ze graag wilde weten, vond ze het ook altijd een machtig gevoel om te rennen. De lucht die langs haar floot en als ze hard rende, had ze het gevoel dat ze zweefde. Dan kon ze eventjes alles loslaten. Heerlijk was dat.
Maar nu, nu ging het vooral om haar nieuwsgierigheid, die het altijd won van andere gevoelens. Of eigenlijk, bijna altijd.

Ze vertraagde iets haar pas, maar rende nog wel hard genoeg om half tegen de bosjes aan te knallen voordat ze er met een noodgang doorheen ging. Op het strand hoorde ze een jongensstem schreeuwen. En een ander die terugschreeuwde (Komt zo in Tom's post). Ze ving de woorden niet echt op, daarvoor was ze te druk bezig met haar adem onder controle houden

Zodra haar voeten de aarde raakten, moest ze een hele andere pas van rennen aannemen, wist ze. Vandaar dat ze bijna omviel toen het moment zo ver was. Gelukkig knalde ze tegen iemand aan. En gelukkig voor diegene, rende ze niet meer hard.

'Sorry!' Geschrokken bleef Reggy staan. Oké, wie was dit? Ze had geen tijd om de persoon aan te komen, want omdat ze nu stil was gaan staan, begon haar keel te branden en haar ogen te tranen. Een enorme hoestbui trok al haar aandacht. En terwijl ze zo stond te hoesten, en naar adem te snakken, zag ze opeens wie er voor haar stond. Eventjes had ze de neiging om keihard de andere kant op te rennen, maar bij nader inzien deed ze dat toch maar niet.

'Sorry...' Bracht ze er moeizaam nog een keer uit...

Tom:

Bill gaf geen antwoord op zijn vraag, maar stond op. Tom keek hem aan. Zonder enige emotie. Hij wist zelf het antwoord ook wel. Eventjes dacht hij dat Bill geen antwoord meer zou geven, maar het was toch anders.
"Ja, natuurlijk, alles is prima." Tom keek hem sceptisch aan.
'Oh je geeft toch nog antwoord...' Antwoordde hij nu ook nijdig in de rust tussen Bill's woorden.

"Ik zit hier, op een godvergete eiland, wat niet eens onbewoond is. Ik zit hier, met JOU opgescheept, terwijl je in bijna al mijn nachtmerries DOOD gaat maar je loopt hier nogsteeds rond. Daardoor heb ik heb al dagen niet normaal geslapen en ik heb nog altijd koppijn. Maar natuurlijk. Verder is alles is prima." Tom deinsde acheruit bij Bill's woorden. Hij hoorde hoe duidelijk de woede in zijn stem zat en bijna sprongen de tranen in zijn ogen, maar nog net niet.

'Nou, ik ben blij dat het goed met je gaat...' Siste hij nu naar zijn broertje toe. Had hij die steen nou maar gewoon laten gaan, dan was er niets aan de hand geweest. Hij keek eventjes naar Saki en Tobi, maar deze lieten hun gewoon. Hij kon er toch ook niets aan doen dat Bill over zijn dood droomde. Tom had er zelf ook last van, maar dat gaf hij mooi niet toe. Nu niet.

"En ik weet niet of je het beseft. Maar dat meisje daar is een potentiele hater. Als ze ons hier überhaupt al kennen. Maar je kunt nooit weten... Ik ben in ieder geval niet van plan te wachten tot ik daar achter kom." Dit sloeg alles. Waarom zou dit meisje ook een hater zijn. Oké, Tom voelde zich ook niet prettig bij vreemde, maar om haar nou meteen een hater te noemen terwijl ze nog niet eens wat had gedaan, vond hij nou ook een beetje overdreven. En trouwens, volgens hem was ze het helemaal niet. Hij had haar woorden gehoord aan de telefoon en begreep heel goed wat die verrassing voor haar vriendin was. Daardoor wist hij ook dat ze hier herkend waren. Al had hij geen zin om die vriendin te zien.

'Bill, verdomme! Niet iedereen is een háter! Dus laat dat kind met rust, zij heeft hier ook niet om gevraagd, dus om het nou op haar af te reageren is ook belachelijk.' Hij wilde nog verder gaan met zijn tirade, maar zag dat op dat zelfde moment een meisje tegen zijn broertje aanliep. Oké, geweldig. Dat zou hij vast niet pikken. Alhoewel, hij zag nu dat het meisje het heel moeilijk had met ademen. Die had vast te hard gerend, of gewoon astma. Waarschijnlijk was het die vriendin. Zou Bill's gevoel het winnen van zijn woede?

Voor de zekerheid deed hij alvast een paar stappen naar het tweetal toe. Hij zag dat Saki kwam aangesneld. Hij stond nu op gelijk hoogte met het andere meisje.

Bill voelde zich vreselijk en tranen stonden alweer in zijn ogen. Ruzie met zijn broertje was gewoon vreselijk. Normaal maakten ze het binnen tien minuten alweer goed, maar nu...
Ineens botste er iemand tegen hem op. 'Sorry!' klonk het. Bill veegde snel de tranen uit zijn ogen en reageerde automatisch kwaad: "Kun je niet uitkijken!?" Toen besefte hij zich ineens dat er zojuist IEMAND tegen hem was opgeknald en hij deinsde achteruit. Op hetzelfde moment begon het meisje, zag hij nu, enorm te hoesten en naar adem te snakken. Bang keek hij om zich heen. Hij zag Tom, maar van hem verwachte hij nu echt geen steun, hij zag het meisje en Saki achter Tom, en Tobi vlak naast hemzelf. Het andere meisje voor hem en aan zijn andere zij de zee. Hij was dus heel mooi ingesloten. Natuurlijk, hij kon er langs en wegrennen... Maar ze konden ook achter hem aanrennen.
Het meisje keek hem nu aan. 'Sorry.' bracht ze nog eens moeizaam uit. Bill's diepste angst werd bevestigd, hij kon zien dat ze hem herkende, men kende hen zelfs hier! Maar had Tom niet zojuist gezegd dat niet iedereen hater was? Hij had wel gelijk... en het meisje keek nou niet bepaald haatdragend naar hem. En Tobi en Saki waren er... Ze zouden hem niks kunnen doen.
Hij bestudeerde het meisje achter Tom nog eens, spijtig dat hij zo tegen haar uitgevallen was. Hij moest tot de conclusie komen dat ook zij geen hater kon zijn -of ze kon goed acteren. Hij wendde zich weer tot het meisje voor hem. "S-sorry... Gaat het?" vroeg hij, terwijl hij probeerde de angst in zijn stem te verbergen. Het liefst zou hij nu Tom's hand fijnknijpen, maar gezien de omstandigheden leek hem dat niet zo'n goed idee.

Haar grijsblauwe ogen sperden zich wijd open. Gingen ze nu nog over haar ruziën ook. Dit was echt abnormaal. Ze had bijna de neiging om zich om te draaien en weg te rennen. Maar van dit verlangen kon ze zich nog net weerhouden. Niet wegrennen, dat mocht nu niet gewoon. Vond zij tenminste. Misschien hadden die twee jongens daar het liefste om haar nu weg te hebben. Je wist maar nooit. Daarbij had ze gezien in Toms prachtige donkerbruine ogen dat hij ontdekt had dat Anthira een fan was. Ze zuchtte erom. Het liefst had ze gewoon dat ze werd gezien als een 'normaal' persoon. Want op de een of andere manier had ze het idee dat Tokio Hotel heel anders over fans dachten, dan 'gewone' meisjes.

Nog steeds beschaamd keek ze naar beneden. Ze wilde dit gewoon niet zien en aanhoren. Maar haar oren kon ze niet sluiten en om nou twee vingers in haar oren te steken, leek haar ook niet bepaald fijn. Ze moeten echt stoppen met ruziën. dacht ze verwilderd, ze mogen niet gewoon. Zou dat de reden zijn waarom ze híer zijn? spookte het verder door haar hoofd. In de verte hoorde ze snauwende en nijdige stemmen. Maar Anthira keek niet op, ze bleef naar het zand tussen haar tenen staren. Ze zou wel merken wanneer er weer tegen haar gesproken werd. 'Eigenlijk moet je zeggen dat ze moeten stoppen,' zei een stemmetje in haar hoofd. Maar ze schudde haar hoofd van nee. Ze wilde zich niet bemoeien, stel dat ze dan alles verpest? Nee, het mocht gewoon niet. Ondertussen zag ze meer dan enkel zand en tenen. Haar donkerbruine haren hingen er nu bij. Door het geschud met haar hoofd waren ze langs haar hoofd gegleden. Dat was ook de enige reden dat ze nu haar hoofd op wierp.

Tot haar schrik sprong Reggy net op dat moment het strand op. Ze rende nog iets door en knalde op Bill. Anthira kromp ineen en keek met één gesloten en één open oog naar haar vriendin. Wat kon ze soms lomp zijn! Gelijk hoorde ze haar stem 'Sorry!' klonk het over het strand.
Zelf stond ze vastgenageld aan de grond, ze wachtte de reactie van Bill af. En die was niet veel goeds. Haar aandacht bleef echter niet lang om Bill gericht. Reggy begon angstaanjagend veel te hoesten. Bijna dacht ze dat ze zou stikken. Anthira rende naar haar vriendin toe en sloeg twee armen om haar heen, waarbij één van haar armen zachtjes op haar rug klopte. "Gaat het?" ze verwachtte geen antwoord, maar ze moest het gewoon vragen. Het moest. Zo dadelijk gaat ze echt dood! dacht ze gepaniekeerd. Het was duidelijk van haar gezicht af te lezen dat ze zich ernstige zorgen maakte.

Al snel stond haar vriendin naast haar. Ze knikte vaagjes op haar vraag. Zodra ze weer een beetje bijgekomen was hoorde ze Bill iets zeggen. Ze keek op.
"S-sorry... Gaat het?" Wat was er met hém aan de hand? Ze keek hem verbaasd aan, maar besefte toen dat dat misschien een beetje onbeleeft was. Oké, ze was hier in alle haast naar toegerend, vervolgens tegen BILL KAULITZ opgelopen, daarna nog eventjes bijna gestikt en nu leek het alsof Bill báng was? Hier klopte toch iets niet.
'Het geeft niet... Eerder sorry van mij.' Ze kleurde ietwat. Oké, ze stond hier nu voor haar grote idool en deze zei tegen haar dat het hem speet! Ach gossie. Wat was hij toch schattig.
Ga nou niet raar doen... Ze moest echt even normaal doen. Er was hier iets goed fout. Want waarom was überhaupt hier. De bussen waren waarschijnlijk van hun geweest. Anthira! Ze keek naar haar vriendin en zag dat deze het hele gebeurde ook niet helemaal kon bevatten. Waren het Anthira en Bill geweest die tegen elkaar hadden lopen schreeuwen?
Nee, dat kon niet, ze had duidelijk twee jongensstemmen gehoord.

Ze keek voorzichtig langs Bill en zag daar Tom staan. Tom Kaulitz! Eventjes dacht ze dat ze gek werd ofzo. Bill en Tom hier, wat déden ze hier in godsnaam. Wat was er aan de hand!
Vragend keek ze haar vriendin aan, maar wist al bijna zeker dat zij het ook niet zou weten. Nu pas vielen haar Saki en Tobi op. Oké, dat was vrij logisch, maar toch schrok ze. Bijna had ze neiging om weg te deinsen van Bill, omdat ze anders verwachtte dat ze wel weggetrokken zou worden, maar aan de andere kant. Ze was net tegen hem aangelopen, maar niemand had iets gedaan.

Tom kwam dichterbij gelopen. Reggy staarde hem aan.
'Ehh, haai?'

Tom

Tom hoorde het harde sorry van het meisje over het hele strand heen. Hij had het een beetje aangekeken. Het meisje naast hem was meteen eropaf gerend, maar Tom was blijven staan. Hij wilde niet naar Bill toe. Hij keek naar het groepje, maar draaide zich toen om. Met tranen in zijn ogen keek hij over de zee uit. De hoge golven sloegen meer naar rechts toe tegen de harde rotsen aan. Waar het strand geen strand meer was, maar steen en rots.

"S-sorry... Gaat het?" Tom keek om, naar Bill. Zijn gezicht had op onweer gestaan toen Bill tegen het meisje was uitgevallen. Hij had zelfs zijn mond alweer opengetrokken, maar had het uiteindelijk maar genegeerd. Nu bood Bill zijn excuses aan. Tom draaide zich om en liep naar het groepje toe. Langzaam, echt snel hoefde het niet.

Zodra hij dichterbij kwam, zag hij ineens het tweede meisje langs Bill kijken, naar hem. Meteen zag hij de herkenning in haar ogen. Fijn, nog een fan, of in ieder geval iemand die hun kende. Hij wilde geen bekenden. Of eigenlijk was het andersom. Hij wilde niet herkend worden. Hij wilde rust. Maargoed, hij zou de meisjes ook niet uitkafferen, dat had Bill al gedaan. Alhoewel hij wel z'n excuses had aangeboden. Arme meisjes, dat ze dit nou moesten meemaken.

'Hey...' Zei hij met zijn redelijk lage stem terug tegen het tweede meisje. Hij stond nu naast Bill, tegenover de twee meisjes. Maar hij gunde Bill geen blik waardig. Op dit moment ging het eventjes niet om hém

Ooc; AAHHH!!

Bill & Tom moeten het weer goed maken, ik kan hier niet tegen. XD
Maar jullie beslissen
Daarbij, ik ga nu dus post komt morgen

ooc; wahaha omg
het is maar goed dat ik Bill ben want ik snap echt niet waarom Tom nou eigenlijk boos is
ik zal ff kijken of t me lukt nu wat te schrijven

Ooc; Whaha, okay
Ik ben echt bijna weg.
Het is ook ZOOO moeilijk om een computer af te sluiten
Nadat jij gepost hebt doe ik ook nog wat

bic; Het meisje naast Tom was naar het andere meisje gerend, blijkbaar waren ze vriendinnen. Nu had hij twéé vreemde meisjes voor zich, al was hij dan niet meer ingesloten. Angstig keek hij van de een naar de ander. 'Het geeft niet... eerder sorry van mij.' zei het meisje dat tegen hem was opgebotst. "Is al goed." mompelde hij binnesmonds. Tom kwam inmiddels naast hem staan. De aandacht ging naar hem en ze begroette elkaar. Bill staarde ontzet naar Tom. Ging hij nou echt staan babbelen met twee onbekenden die hén duidelijk wél kende? Hijzelf wilde op dit moment het liefst alleen zijn, maar hij was omringt door mensen. Hij was hier verdomme heen gegaan voor zijn rust. En nu dit! Hij was er gewoon absoluut niet klaar voor om met vreemden te converseren, om überhaupt echt te converseren. Maar het zou onbeleefd zijn om zomaar weg te lopen... Maar hier blijven vond hij doodeng. Wanhopig keek hij naar zijn grote broer, daarna weer naar de bodyguards. Oké, hij was wel veilig, maar toch... Hij zette een heel klein stapje achteruit en staarde naar zijn schoenen. Als zij wel met elkaar konden praten zou hij hen dat lekker laten doen. Tot hem wat gevraagd werd zou hij zijn mond wel houden, dat was veiliger.

Ooc; alsof ik het wel allemaal snap
Tja, ze moeten boos zijn, ach ik verzin wel wat

Reggy knikte, gelukkig maar. Enkel was ze nog niet helemaal zeker dat het goed ging. Uiteindelijk was zo nog steeds anders... Ze was in ieder geval nog maar net bijgekomen.
Nog met een zorgelijk gezicht keek ze naar haar vriendin. Die volgens haar wat binnensmonds zei, maar wát verstond ze niet. "Weet je zeker dat het gaat?" ze kon niet stoppen met kloppen op haar rug. Stel dat het toch niet goed ging! Anthira keek even met toegeknepen ogen naar Bill en Tom. Wat stonden die er hopeloos erbij! Ze hielpen Reggy niet eens! Zou het komen door kun ruzie? dacht ze.

Even schudde ze haar hoofd. Haar blik ging naar de jongens. Tom stond aan hun rechterkant en Bill aan de linker. Achter hen was de zee en voor hen de struikjes waar Reggy was uitgesprongen. Heel even draaide ze naar hoofd om, tot ze de schitterende zee kon zien. Enkele secondes keek ze er ademloos naar. Het was zo mooi! En dan te bedenken dat het nog mooier was wanneer de zon onder ging! Nu kreeg ze wel enorm veel zin om te zwemmen, wat voor al dit gebeuren nog het plan was.

Helaas kon ze niet lang naar dit prachtige schouwspel kijken. Naast haar stond haar vriendin die overduidelijk hulp nodig had en ze werd enkel door haar geholpen. Nog steeds woest op Bill en Tom draaide ze zich terug. "Zeg gaat het een beetje?" vroeg ze met een lief stemmetje. Vervolgens ging ze recht op te staan en keek ze met een boze blik van Bill naar Tom. "Zeg! Wat doen jullie hier eigenlijk? Een beetje kijken? Is het een leuk? Zien hoe mijn vriendin hier half dood gaan? En daarbij, wat dóén jullie hier op dit eiland?" ze spuwde elk woord uit. "Jullie zijn hier op vakantie én dan ga je toch geen ruzie maken?! Ik weet niet wat er gebeurd is, maar om zó te doen!" ze stopte even en keek briesend naar beide jongens. Verblind door haar woede ging ze verder, "Wees eens een beetje toegankelijk! Je bent hier toch voor je plezier?! Waarom ruzie?
Tom, je broertje droomt over je dood. En dat doet je NIETS? Wat in hemelsnaam is er fout?!
Bill, Tom loopt naar je toe wanneer jij wakker schrikt met een droom, hij is behulpzaam en vraagt hoe het met je gaat. En het enige wat je doet is nijdig zijn en je broer afkatten!
Hoe kunnen jullie zo tegen elkaar doen?" langzaam kalmeerde ze. Totdat haar stem weer de hare was. "Jullie zijn toch elkaars beste vrienden? Jullie hielden er toch van om samen in Tokio Hotel te spelen? Weet je... Toen ik jullie hier zag, daarnet, dacht ik dat ik het gelukkigste meisje op de hele wereld was. Maar toen begonnen jullie ruzie te maken en ík voelde me rot! Ik ben niet fan geworden van twee ruziënde puber jongetjes! Ik ben fan geworden van jullie, als beste vrienden en natuurlijk van jullie muziek. Ik ben niet fan geworden van dit stelletje.." even aarzelde ze. "Wat dan ook," ze zuchtte.

Het drong Anthira pas enkele secondes later door, wat ze gedaan had. Eigenlijk was ze véél te ver gegaan! Beschaamd keek ze naar de grond en toen naar haar vriendin. Hopend dat beide jongens haar niet besprongen en haar lieten leven. Ondanks wat ze zonet allemaal op hen had afgevuurd.

Ooc; Succes ermee Niekje & Miss Kaulitz XD

Ooc; thanks

Bic;
Toen het eerste meisje tegen hen begon te schreeuwen keek Bill angstig op van zijn -o zo interessante- schoenen. Leuk om te zien of haar vriendin half dood aan het gaan was? Nou, nee niet echt... maar ze zei dat het ging... en hij kende ze geneens... en... Veel kans om erover na te denken kreeg hij niet want ze tierde alweer verder. Vakantie? Voor hun plezier? Verontwaardigd keek hij haar aan. Wat wist zij er nou helemaal van, hij was hier dus écht niet voor zijn plezier! Vervolgens begon ze hen verwijten te maken, Bill keek beschaamd naar zijn schoenen. Maar dacht ze soms dat hij voor zijn lol ruzie had met Tom? Dacht ze soms dat ze hen kende ofzo? Ze wist duidelijk niet wat er gebeurt was, maar kon hij haar dat verwijten..? Eigenlijk niet... Haar laatste woorden raakten hem diep, deden hem zeer. Nieuwe tranen stroomden over zijn wangen, vielen voor zijn voeten in het zand. Tokio Hotel was zijn alles, en niks deed hij ooit zonder Tom. Tom was er altijd voor hem geweest en andersom. Maar nu was alles verpest. Tom leek echt boos op hem te zijn, het leek er niet op dat hij hem snel wilde vergeven. Tenminste, dat dacht Bill... Maar hij miste Tom enorm en hij had hem gewoon nodig. Hij stond gewoon naast hem, maar tegelijk was hij zo ver weg. Tom was nog nooit zover van hem verwijdert geweest... Bill wilde niets liever dan hem terughalen, maar hij wist niet hoe.
Maar wat dacht dat meisje wel helemaal niet? Nuja, hij was ook niet erg vriendelijk tegen haar geweest, moest hij toegeven. Bill keek haar onzeker aan, door zijn tranen, en fluisterde gebroken: "Je weet niet waar je het over hebt..." Hij veegde met een hand de tranen van zijn ene wang en haalde haperend adem. "Het spijt me van je vriendin... en het spijt me dat ik je een potentiele hater noemde..." Hij wierp nog een korte bezorgde blik op het andere meisje, maar ze leek niet in levensgevaar ofzo, dus hij draaide zich om en rende, zonder ook maar één blik op Tom, weg. Hij wilde nu écht even alleen zijn.


Ooc; And, how did I do??

Reggy

Zodra ze weer helemaal bijgekomen was, stond Tom ineens voor haar neus. Die almachtige Tom. Maar ze moest zeggen, Bill was ook zó knap. Maar wat was hier aan de hánd! Ze wist nog steeds helemaal niets en dat irriteerde haar.

'Ja het gaat...' Zei ze voor de zoveelste keer tegen haar vriendin en glimlachte naar haar. Het was haar eigen schuld, had ze maar niet zo hard moeten rennen, dat was ze helemaal niet gewend. Reggy verwachtte de vraag nog een keer, en ja hoor. Daar was hij alweer. Ze keek haar vriendin eventjes schuin aan, met een blik van: Ik zie er toch gezond uit?! Maar voordat ze kon antwoorden barstte haar vriendin los tegen... juist ja, Tom en Bill Kaulitz, zanger en gitarist van Tokio Hotel, die ze in haar hele leven nog nooit écht ontmoet had.

'Ik ga niet dood...' Mompelde Reggy verbijsterd door haar tirade heen. Oké, fijn weer. Ze luisterde de hele tirade aan van Anthira. Zeggen dat ze moest kappen had toch geen zin, wist ze. Oh god, laat dit alsjeblieft niet zo erg zijn als dat ik nu denk. Schoot er door haar hoofd. Ergens was ze het wel met Anthira eens. Maar misschien was er iets gebeurt. En daarbij, broers hadden áltijd ruzie. Dan konden zij er toch niet zomaar tussen komen. Misschien was het beter als ze gingen. Zodra Anthira uitgeraast was, pakte Reggy haar arm om haar mee te sleuren. Maar toen hoorde ze Bill's stem. En dat raakte haar zó diep dat ze meteen de arm weer losliet.
'Bill...' Fluisterde ze zwakjes. Wat was er dan gebeurt! Hij draaide zich om en rende weg.

Tom

Hij was er nog maar net bij komen staan en het meisje dat hier als eerst was geweest, hij wist haar naam niet eens, begon tegen hun uit te vallen. Eerst voelde hij zich heel boos worden. Waar dacht dit kind mee bezig te zijn! Dit zou hun zelfvertrouwen echt niet versterken ofzo. En daarbij, ze wist helemaal niets af van wat er was gebeurt. Hélemaal níets. Terwijl de woorden vorderden werd hij bleek. Steeds bleker. Zodra het meisje klaar was met haar tirade, was hij lijkbleek. Woedend, maar hij wist ze dat ook wel een beetje gelijk had gehad. Maar zo simpel lág het gewoon niet. Bill en hij stonden zó ver uit elkaar. Verder dan deze twee meisjes dachten. En hij betwijfelde of dat nog goed kwam.

"Je weet niet waar je het over hebt..." Tom keek naar zijn broertje naast hem en had even de neiging om zijn arm om hem heen te slaan. Zijn broertje, de ster, nu zo klein en lief.
"Het spijt me van je vriendin... en het spijt me dat ik je een potentiele hater noemde..." Tom bleef zijn broertje aankijken, maar deze weigerde het om hem aan te kijken. Plots draaide hij zich om een sprintte weg. Verdomme! Met deze kleding aan zou hij waarschijnlijk Bill niet in kunnen halen. Maar het moest wel.

'Ben je klaar?' Zei hij nijdig tegen de meisjes. Hij draaide zich ook om en sprintte uit alle macht achter Bill aan. Hij wist wat er kon gebeuren als iemand in paniek wegrende. En hoewel hij kwaad was op zijn broertje, mocht dit niet gebeuren. Hij versnelde zijn pas. Hij rende steeds harder, totdat hij eindelijk op gelijke hoogt met Bill was. Daar sneed hij hem de pas af en ging voor hem staan. Hij pakte de schouders van zijn broertje vast en dwong hem Tom aan te kijken.
'Rustig nou...' Zijn stem zacht. Hij keek zijn broertje aan, in zijn ogen. 'Rustig...'

Ooc; Pfff..

Hij rende weg, weg van de meisjes, weg van de bodyguards, maar vooral weg van Tom. Alleen die laatste besloot hem achterna te rennen, dat had hij weer. Hoe wou hij Bill ooit inhalen met die grote kleren van hem? Maar tot zijn verbazing lukte hem dat en sneed hem af, zorgde ervoor dat hij moest stoppen met rennen. "Laat me alleen! Laat me met rust!" piepte hij wanhopig. Tom dwong hem hem aan te kijken, wat hij dus tegen zijn zin ook deed. 'Rustig.' klonk Tom's stem zacht. Rustig? Hoe kon hij nou rustig zijn?! Tom keek hem recht in zijn ogen, Bill verstijfde. 'Rustig...' zei hij nog eens. Zijn ogen, identiek aan zijn eigen, keken hem recht aan. Zijn ogen, die hij al zo lang niet meer had durven aankijken, bang voor wat hij er zou zien. Het waren de ogen van zijn broertje -grote broer- die hij zo ongelofelijk miste. Gebroken staarde hij erin, meer tranen liepen over zijn wangen. "W..waarom, waarom Tom? Hoe kan ik nou rustig blijven? Iedereen haat me. Eerst al die mensen op het concert, dan jij, dan begint dat meisje ook nog tegen me te schreeuwen. Hoe kan ik nou rustig blijven als ik alleen maar geschreeuw en afkeer over me heen krijg iedere keer dat ik zelfs alleen maar naar iemand kijk? M..maar... Waarom? Wat heb ik fout gedaan?" Hij keek zijn wederhelft smekend aan. "Waarom Tomi? Waarom haat je me?"

Anthira durfde niet te kijken. Niet naar Bill en al helemaal niet naar Tom. Ze schaamde zich diep voor haar uitval. Bill praatte alsof hij een gebroken persoon was. 'Je weet niet waar je het over hebt...' begon hij. Ze knikte nauwelijks zichtbaar. Ze wist het inderdaad niet, ze had zich gewoon laten gaan, zoals ze altijd deed wanneer ze boos was. En dat was eigenlijk niet vaak. Maar het kwam gewoon door de situatie waarin ze zich bevond. Het was een té rare situatie. Mijn vriendin die half stikt -nu niet meer- Tom en Bill die ze ik tegen het lijf loop. En toen begonnen die te ruziën -en wat ze ook nu zeiden, ruzie hadden ze echt gehad- en daarna Bill die wegrende en Reggy. En.. En... ALLES! dacht ze verwilderd.

Rennende stappen, ze durfde nog steeds niet te kijken. Het was of Bill of Tom die zonet weg gerend was. Snel volgde iemand, dat zou waarschijnlijk de andere helft van de tweeling zijn. Maar nog steeds niet durfde ze op te kijken. Schaamte deed veel bij haar. "Ze zijn weg hé?" vroeg ze fluisterend aan haar vriendin, terwijl ze met haar hand een paar haren uit haar gezicht wreef. Ze keek Reggy met betraande ogen aan. Deze mompelde ondertussen iets wat op Bill leek. Ze zuchtte en staarde vermoeid naar de grond. Waarom moest dit haar -en Reggy- overkomen? Waarom had ze zich ooit zo boos gemaakt?
Het waren vragen die ze niet kon beantwoorden, alhoewel de tweede vraag kon ze waarschijnlijk wel beantwoorden.

Anthira zocht met haar hand de hand van Reggy. Zodra ze deze gevonden had, kneep ze er vreselijk hard in. Zodra haar verdriet iets wegebde, maar niet veel -helaas-. Half hoopte ze erop dat Reggy voorstelde om te zwemmen. Zwemmen hielp tegen alles bij haar. Ze concentreerde zich dan enkel op het plezier, dat was gewoon altijd zo. Zwemmen was een wonder middel.

Gelukkig, Bill stopte met rennen. Hij liet zich tegenhouden door Tom. Onder zijn handen voelde hij zijn kleine broertje verstijven. Schaamte trok in zijn binnenste. Bill zou normaal nooit verstijven als hij hem aanraakte. Hij keek in de ogen van zijn broertje. In zíjn eigen ogen. De ogen die hij zo goed kende, maar nu niet meer herkende. Omdat ze anders waren geworden. Hij las er heel veel verdriet in. En angst, heel veel angst.

"W..waarom, waarom Tom? Hoe kan ik nou rustig blijven? Iedereen haat me. Eerst al die mensen op het concert, dan jij, dan begint dat meisje ook nog tegen me te schreeuwen. Hoe kan ik nou rustig blijven als ik alleen maar geschreeuw en afkeer over me heen krijg iedere keer dat ik zelfs alleen maar naar iemand kijk? M..maar... Waarom? Wat heb ik fout gedaan?" Het leek wel alsof zijn binnenste bevroor. Zijn angst was dus werkelijkheid. Bill dacht echt dat Tom hem haatte. Maar hij haatte hem niet. Hij had alleen gewild dat het anders was gegaan. Waarom had Bill die steen niet laten gaan, zodat híj hem tegen zich aan had gehad... en niet Bill. Waarom waren die haters daar. Wat was er mis geweest met de beveiliging.

'Niet iedereen haat je... Bill. Ik haat je niet. Echt niet. Je bent mijn broertje. Je bent míj. Ik haat je echt niet. Het is alleen...' Hij keek zijn broertje diep in de ogen aan. Zocht de juiste woorden, maar kon ze niet vinden.
'Ik wou alleen dat het anders was gegaan...' Zuchtte hij. Tranen welden op in zijn ogen. Hij keek naar beneden. Het was lang geleden dat hij voor het laatst gehuild had. Heel lang geleden zelfs. Hij wilde Bill omhelzen. Zeggen dat het goed zou komen, maar dat klopte gewoon niet nu. Dat kon niet.

Reggy:

Reggy zag Tom achter zijn broertje aan rennen. Met haar ogen volgde ze de twee. Haar zo vrolijke bui was totaal veranderd sinds ze hier was. Ze voelde de hand van haar vriendin en keek naar haar. Deze was helemaal in haar schulp gekropen. Arm kind. Ze draaide zich naar haar vriendin toe en omhelsde haar stevig.
'Het is niet jou schuld. Zij hadden duidelijk hiervoor al ruzie. Dus dat Bill nu wegrent kun jij niets aan doen. Ze moeten er samen uitkomen. Daar kun jij niets aan doen...' Ze wreef over de rug van haar vriendin en bedacht zich toen wat.

'Ik weet dat het niet het beste moment is. Maar laten we gaan zwemmen. Dat helpt jou. En mij ook. Dat weten we allebei. Misschien als ze denken dat we niet meer op ze letten, dat ze het uit kunnen praten. Laten we gewoon wat baantjes trekken.' Ze liet haar vriendin los en kneep in haar hand. Op deze manier loodste ze haar mee naar het water. Daar deed ze haar eigen bikini los, zodat haar mooie dunne buik te zien was.
'Kom...' Zei ze zachtjes.