Vertrau mir

Opgelucht haalde Bill adem. Tom haatte hem niet, niet álles was verloren. Misschien... Een heel, heel klein sprankje hoop kroop in zijn hart. Tom keek van hem weg, hij zag de tranen in zijn ogen. Tom huilde nóóit. Of bijna nooit dan, de laatste keer moest echt te lang geleden zijn geweest, hij kon het zich nauwelijks herinneren. Bill werd er zelf nog verdrietiger van, het deed hem zeer. Zijn sterke grote broer werd ineens een stuk kleiner. Hij moest nu eens sterk zijn voor hem, zoals hij zovaak voor Bill had gedaan. Maar kon hij dat wel, nu?
Hij greep Tom's pols en kneep er zachtjes in, zijn ogen smeekten Tom om hem weer aan te kijken. Hij haalde diep adem en verzamelde al zijn resterende moed bij elkaar. "Natuurlijk wilde je dat het anders was gegaan... Maar... niemand gooit zomaar een steen tegen mijn broertje aan, dat sta ik gewoon niet toe... Je verdient het niet, zeker niet als het mijn schuld is. Je kunt nog zo boos op me zijn, daar heb ik echt geen spijt van. Het spijt me wel dat ik je op de grond duwde... En het spijt me dat ze er überhaupt waren... Ik wou dat het anders was geweest maar we kunnen het nu niet meer veranderen... We kunnen alleen maar verder... We moeten het los zien te laten, daarom zijn we hier. Maar ik kan niet verder, ik kan het niet loslaten, het lukt me gewoon niet zonder jou... Tom... alsjeblieft... Ik heb je nodig." Hij keek zijn broertje doordringend aan. "Als we hier uit willen komen moeten we het samen doen..." Samen, zoals ze hun hele leven al hadden gedaan.

Ooc; Ik zie lege berichten o.O

Edit:
Ga zo postje posten

ooc; oke, nu ben ik BLIJ dat jullie gister niet gepost hebben
Ik zeurde toch alleen maar of jullie verder gingen dus dat dat weg is maakt niet uit

ooc;
waar is mijn poooooooooooost?

grr, hier is ie ook al weg

(en ik heb hem niet opgeslagen )

had je wél gepost?
Damn.. ik zit echt al sinds mijn laatste post te w88 tot jullie posten en ik baal en baal en baal... heeft er wél iemand gepost kan ik er niks van zien...

maar gaan jullie dan nog posten? bitte? Bitte????

Ooc;

miss Kaulitz schreef:

had je wél gepost?
Damn.. ik zit echt al sinds mijn laatste post te w88 tot jullie posten en ik baal en baal en baal... heeft er wél iemand gepost kan ik er niks van zien...

maar gaan jullie dan nog posten? bitte? Bitte????

Volgens mij heeft iemand hier zin in dit verhaal XD
Nou Niekje post vandaag niet meer, kan ik je melden en ik ga nu m'n best doen

Opeens voelde ze twee armen om haar heen. Ze gaf zich over aan haar gevoelens en sloeg ook haar armen om haar vriendin heen. Ze legde haar hoofd op haar schouder en keek droevig naar de zee. Ze wilde dat ze alles kon vergeten. Of beter nog, dat haar driftige uitval, maar een nachtmerrie was. Als dat zo zou zijn, dan zou ze zich zoveel beter voelen. Dan was het alleen maar een nachtmerrie geweest.
'Het is niet jou schuld. Zij hadden duidelijk hiervoor al ruzie. Dus dat Bill nu wegrent kun jij niets aan doen. Ze moeten er samen uitkomen. Daar kun jij niets aan doen...' zei een stem vlak langs haar oor. Anthira knikte. Ze knikte automatisch, toch wist ze dat haar Reggy gelijk had. Ze voelde een hand over haar rug, toen liet ze los. Ze liet haar vriendin los en raakte haar niet meer aan. Ze keek naar de twee jongens, beide stonden nu stil. Ze praatten, waarover? Ze had er geen idee van. Hopelijk kwam het erop neer dat alles weer goed kwam. Dat de jongens terug kwamen en dat zij haar verontschuldigingen kon aanbieden. Dat de jongens deze aanvaarden en dat ze opnieuw zouden beginnen. Met een nieuwe lei.

'Ik weet dat het niet het beste moment is. Maar laten we gaan zwemmen. Dat helpt jou. En mij ook. Dat weten we allebei. Misschien als ze denken dat we niet meer op ze letten, dat ze het uit kunnen praten. Laten we gewoon wat baantjes trekken.' Zei Reggy naast haar. Ze keek haar weer aan met haar fonkelende ogen. Zwemmen. Daar had ze al zoveel zin in gehad voor dit gebeuren. Anthira knikte. Ze zag dat Reggy niet op haar antwoord had gewacht. Ze had haar bikini al aan en zei zachtjes 'kom'. Ze grijnsde even. "Wacht eventjes, ga maar het water in, ik kleed me snel om."

Anthira liet haar vriendin achter op het strand. Ze liep naar de plastic zak die in het zand lag. Vervolgens rende ze van het strand af. Tussen de bosjes kleedde ze zich razendsnel om. Ze had een bruine bikini aan. Er stond op één deel van haar bikini topje een roze bloem op. Deze stond ook op haar bikinibroekje. Zelf vond ze het een geweldige bikini. Hij was nieuw. Nieuwsgierig naar de reactie van haar vriendin rende ze het strand weer op. Haar kleren zaten in de plastic zak. Netjes opgevouwen. "Kom, we kunnen." zei ze met een glimlach.

Eindelijk hadden Saki en Tobi Bill en Tom ingehaald. Ze mochten dan wel hun bodyguards zijn, maar als die twee begonnen te rennen kon niemand hun nog bijhouden.
Toen ze iets dichter waren genaderd zagen ze hoe beiden daar stonden te huilen. Eindelijk durfden ze redelijk opgelucht ademhalen. Alles leek toch nog goed te komen tussen de broers.
Vanop een afstandje keken ze toe en ze besproken wat ze nu moesten doen met dat meisje dat zo zwaar tegen hen uitgehaald had: haar beschouwen als een hysterische fan en haar gewoon laten gaan, of haar beschouwen als een potentieële hater en aan de politie overdragen.
Alles wat met politie te maken had was eigenlijk Davids zaak, dus ze besloten om hem erover te laten beslissen. Maar als ze dat meisje ooit nog op dit godvergeten eiland wilden terugvinden moesten ze nu wel snel handelen.
Tobi, hij was het meest uitgerust, besloot om terug te rennen naar het strand in de hoop dat die meiden er nog waren...

Ooc;

live_my_life schreef:

Eindelijk dierven ze redelijk opgelucht ademhalen. Alles leek toch nog goed te komen tussen de broers.

Bedoel je niet durfden ?

Nell schreef:

Ooc;

live_my_life schreef:

Eindelijk dierven ze redelijk opgelucht ademhalen. Alles leek toch nog goed te komen tussen de broers.

Bedoel je niet durfden ?

Sorry, mijn Antwerps kwam even boven ^^
Is aangepast

Goed geraden Nel, dat ik gisteren niet meer ging posten Vandaag post ik wel. Als ik een halfuurtje tijd kan vinden

Ooc;

Niekje schreef:

Goed geraden Nel, dat ik gisteren niet meer ging posten Vandaag post ik wel. Als ik een halfuurtje tijd kan vinden

Ghehe XD
Maarrreee... Dan zeker tussen het leren door
JIJ ZIT NU NOG OP SCHOOL XD
En ik ben lekker uit ZOO blij dat ik geen natuurkunde met je heb XD
Maar iig, ik kijk uit naar je postje

Ooc; Oh, ik vond nauurkunde vandaag helemaal niet erg. Het was zó lachwekkend!

Reggy

Glimlachend keek ze haar vriendin na, terwijl deze in de bosjes verdween. Eventjes bleef ze staan met haar gezicht naar het water gekeerd. Daarna kon ze het niet laten om toch eventjes richting de twee broertjes te kijken. Het was zo'n vreemd gezicht. Tom en Bill Kaulitz, hier... Dat klopte gewoon niet. Één keer was ze op een concert geweest. Één keer. Maar dat was het dan ook geweest. En nu, nu stonden ze hier. Ze hadden zelfs al tegen hun gepraat, al was het niet helemaal normaal. Toch was het een feit. Dat konden nauwelijks andere meisjes zeggen en waarschijnlijk niemand in deze situatie. Wat er ook aan de hand was.

Reggy wendde haar blik af. Ze vond niet dat ze zo mocht staren naar de twee. Want hopelijk legden ze het nu bij. Of in ieder geval voor een groot deel, want dat hun ruzie erg was, dat had ze zo ook wel gemerkt. Zij waren alles voor elkaar, dat merkte je aan zoveel dingen. Je hoefde alleen maar op hun lichaamstaal tijden de interviews te letten en je wist het al.

Nog één keer keek ze richting de broertjes. Maar toen schrok ze toch wel. Één van de bodyguards, Tobi, kwam hun kant opgelopen. Saki was bij Tom en Bill blijven staan. Vrij logisch natuurlijk. Reggy keek hem eventjes aan. Ze vroeg zich af wat hij van hun wilde.
Precies op dat moment verscheen Anthira achter haar.
'Wacht even Anthira. Ik denk niet dat het slim is om nú het water in te gaan.' Met een hoofdbeweging maakte ze haar vriendin duidelijk dat ze Tobi bedoelde. Of misschien moesten ze júist het water ingaan. Wat het ook was, ze vond het niet prettig dat Tobi nu op hun af kwam.

Tom

Hij voelde een klein kneepje in zijn pols. Tom probeerde de tranen een beetje uit zijn ogen weg te krijgen, maar had hij zijn handen voor nodig. Hij vond het niet prettig dat hij nu huilde, hij wilde niet dat Bill dacht dat hij zwak was of zoiets. Maar aan de andere kant, het bleef wel zijn broertje en die mocht best zien ook hij gevoelens had. Hij richtte zich op en keek zijn broertje weer aan in de ogen.

"Natuurlijk wilde je dat het anders was gegaan... Maar... niemand gooit zomaar een steen tegen mijn broertje aan, dat sta ik gewoon niet toe... Je verdient het niet, zeker niet als het mijn schuld is. Je kunt nog zo boos op me zijn, daar heb ik echt geen spijt van. Het spijt me wel dat ik je op de grond duwde... En het spijt me dat ze er überhaupt waren... Ik wou dat het anders was geweest maar we kunnen het nu niet meer veranderen... We kunnen alleen maar verder... We moeten het los zien te laten, daarom zijn we hier. Maar ik kan niet verder, ik kan het niet loslaten, het lukt me gewoon niet zonder jou... Tom... alsjeblieft... Ik heb je nodig."

Opnieuw begonnen zijn ogen te glinsteren. Nu rolden de tranen toch wel over zijn wangen. Hij keek Bill aan, zocht in zijn ogen de steun die hij nu wilde vinden. Die hij nu eventes nodig had.

'Bill, dat is precies de reden waarom ik hem liever tegen me aan had gehad. Ik had moeten beseffen dat jij hem om dezelfde reden tegen je aan hebt gekregen en niet zo egoïstisch moeten zijn. Want ik had veel liever gewild dat ik met een bult op m'n kop had gelopen. Maar je hebt gelijk, we kunnen het niet meer veranderen. Gebeurd is gebeurd. Ik heb je gemist Bill. Vanaf nu ben ik er weer voor jou. Je kunt weer op me vertrouwen. Het spijt me heel erg dat ik zo boos op je ben geworden.' De woorden rolden achter elkaar uit zijn mond en eventjes wist hij niet meer wat hij moest zeggen daarna. Het enige wat hij kon doen was zijn broertje blíjven aankijken. Alsof iets wat kapot was, zojuist was gerepareerd. Maar dat het wel eerst nog rust moest krijgen, om helemaal te helen. Zo voelde hij dit aan. Nu moest de angst in anderen nog worden gerepareerd. En ook dat kon hier wel goedkomen. Hij zou erop vertrouwen, hij móest erop vertrouwen.

bic;

'Bill, dat is precies de reden waarom ik hem liever tegen me aan had gehad. Ik had moeten beseffen dat jij hem om dezelfde reden tegen je aan hebt gekregen en niet zo egoïstisch moeten zijn. Want ik had veel liever gewild dat ik met een bult op m'n kop had gelopen. Maar je hebt gelijk, we kunnen het niet meer veranderen. Gebeurd is gebeurd. Ik heb je gemist Bill. Vanaf nu ben ik er weer voor jou. Je kunt weer op me vertrouwen. Het spijt me heel erg dat ik zo boos op je ben geworden.'

Tom bleef hem aankijken, Bill bleef terugstaren. Liet het langzaam tot zich doordringen. Zijn broertje was terug! Tranen sprongen weer in zijn ogen, van opluchting en blijdschap dit keer. Enorm opgelucht sloeg hij zijn armen om Tom's nek en knuffelde hem fijn. Geluidloos stroomden de tranen weer over zijn wangen, een enorme last viel van zijn schouders. "Ik heb je zo gemist..." mompelt hij enigsinds verlegen. Het voelde zo goed om zijn broer eindelijk weer eens vast te kunnen houden. Na alles wat er gebeurt was had hij echt wel behoefte aan een knuffel.

Ander menselijk contact was echter een ander verhaal... Maar met Tom aan zijn zijde was hij er van overtuigd dat ze er wel uit zouden komen. Onzeker keek hij even achterom naar de meisjes. Zouden ze naar hen terug moeten gaan om het uit te leggen? Hij dacht niet dat hij dat al aankon... maar misschien nu wel... Samen met Tom (Als ze niet weer zouden gaan schreeuwen). Nu merkte hij dat Tobi naar hen toe was gegaan. O. Had hij eigenlijk wel een keus? Die meisjes hadden eigenlijk niks verkeerd gedaan, dat moesten ze Tobi even duidelijk maken. Onzeker keek Bill Tom weer aan en gebaarde naar het tafereel. "Moeten we niet..." Hij beet op zijn lip en keek vragend naar zijn grote broer in de hoop dat hij het initiatief zou nemen, of niet.

Tobi;
"Hej meiden, zouden jullie nog even kunnen wachten met in het water te gaan?" sprak Tobi toen hij weer bij de meisjes aankwam. Eigenlijk was deze zin geen vraag, maar eerder een bevel.
Daarna richtte hij zich tot Anthira alleen. "Jij was toch diegene die zo tegen Bill en Tom was uitgevlogen he?" Ook dit was geen vraag, maar eerder een constatatie. Hij gebruikte ook hun echte naam, omdat het meisje hen toch al herkend had. Ontkennen dat Tokio Hotel op het eiland was had dus totaal geen zin. Hij kon enkel hopen dat niet meer mensen hen hier kenden, anders konden ze nog in diepe problemen geraken.
"Kijk, als hun bodyguard kan ik dit niet zomaar voorbij laten gaan." vervolgde hij zijn uitleg. "Bill en Tom zijn hier met een reden die ik nu niet kan én wil uitleggen, maar door hetgene wat net gebeurd is ga ik toch je naam nodig hebben. Wij kunnen op dit moment geen enkel risico nemen."

Tom;

Tom knuffelde zijn broertje terug. Normaal was hij niet zo van het geknuffel, maar goed, dit was een andere situatie, dus wat maakte het ook uit. Ik heb je gemist... Het ging door Tom's hoofd heen. Hij duwde zijn broertje zachtjes van zich af. Meteen zag hij dat Bill opnieuw was gaan huilen en dit ontroerde hem. Ook hij keek nu opzij en zag Saki op een afstandje staan. Hij had hun dus in ieder geval in kunnen halen. Maar waar was Tobi dan? Die was toch in betere conditie? Tom keek verder en zag Tobi bij de twee meisjes staan. Ohoh. Dat was niet goed. Hij hoopte niet dat Tobi de meisjes zou aanspreken.

"Moeten we niet..." Tom keek op. Hij wist precies wat Bill bedoelde. Hoewel dat de laatste dagen wel anders was geweest. Maar het bleef zijn tweelingbroertje, waarvan hij precies wist wat er aan de hand was. Tom knikte langzaam. Ook hij had niet heel veel zin om naar de meisjes te gaan. Maar aan de andere kant, als het meisje net niet zo tegen hun uit was gevallen en als het andere meisje nou niet vol tegen Bill op was geknald, dan hadden ze het nu misschien nóg niet bijgelegd.

'Als jij nou even de tranen van je wang af haalt, loop ik er alvast heen.' Tom glimlachte eventjes bemoedigend naar zijn broertje. Op deze manier kon hij aan hém de keus laten of hij wel of niet naar de meisjes wilde. Hij kon ook hier gaan zitten, dan zou Tom zo weer komen. Hij draaide zich om en liep, vrij snel, richting Tobi en de meisjes.

Anthira stopte met rennen en draaide zich langzaam om richting Reggy. Had ze nou gezegd dat Tobi eraan kwam rennen. Verbaasd keek ze haar aan, om vervolgens vlug om zich heen te kijken. En inderdaad Tobi kwam aangerend! Waarom kwam hij terug? Zou hij zich gaan verontschuldigen? Of was het iets anders.

Geluidloos slikte Anthira en keek een beetje angstig naar haar vriendin. "Ik denk dat we juist nu moeten zwemmen!" zei ze even grijnzend.

Plots werd ze verlegen. Zeer verlegen. Ze stond hier in haar bikini en één van de bodyguards van Tokio Hotel kwam naar hun toe gerend. Ze voelde zich onveilig en bedreigd. Weer slikte ze. Misschien zou hij hen wel pijn doen! Vlug wierp ze een blik op de tweeling en Saki. Waarom kwamen die er niet aan? Weer schoot haar blik ergens anders heen. Tobi die nu binnen gehoor afstand was gekomen.
'Hej meiden, zouden jullie nog even kunnen wachten met in het water te gaan?' Anthira keek even naar het zand tussen haar tenen, totdat ze zich realiseerde dat ze zich nu wel heel klein maakte. "Okay, wat is er?" vroeg ze toen aarzelend.

'Jij was toch diegene die zo tegen Bill en Tom was uitgevlogen he?' Anthira werd rood. Hoe kon hij dat nou zo vlug zien?! En misschien was er toch wel iets aan de hand... Zou het met Bill en Tom te maken hebben? Vast wel, anders kwam Tobi niet. Even keek ze radeloos naar Reggy maar vlug keek ze weer terug naar Tobi. Ze knikte beschaamd. Ja zij was degene die zo was uitgevlogen. En ze had er heel veel spijt van.

'Kijk, als hun bodyguard kan ik dit niet zomaar voorbij laten gaan.' vertelde Tobi terwijl Anthira nog steeds beschaamd knikte. 'Bill en Tom zijn hier met een reden die ik nu niet kan én wil uitleggen, maar door hetgene wat net gebeurd is ga ik toch je naam nodig hebben. Wij kunnen op dit moment geen enkel risico nemen.' Verschrikt keek ze hem aan. Wat wilde hij met haar doen? Zouden ze haar straffen, de politie bellen? Nee toch, dat zou wel heel erg overdreven zijn. "Wat moet ik doen?" vroeg ze een beetje angstig.

Glimlachend veegde Bill de tranen van zijn wangen en haalde zijn broertje in. Ook al was hij misschien nog niet echt klaar voor communicatie, hij kon zijn broer moeilijk alleen laten gaan. En bovendien nu was een kans dat hij eroverheen kon komen, of in elk geval een stapje vooruit.
"Tobi!" sprak hij zijn bodyguard aan. "Laat ze, het is goed... Het maakt echt niet uit. Ze hebben ons niks aangedaan..." probeerde hij Tobi over te halen. Zenuwachtig wierp hij een blik op de meisjes en keek toen weer overtuigt naar Tobi. "Echt."

Tobi;
"Sorry Bill, het is aan David om dit te beslissen."
Daarna richte hij zich weer tot Anthira. "Voorlopig verwacht ik niet van je om nog iets te doen. Ik zou enkel je naam en andres willen hebben. Ik hoop dat jij je paspoort hier bij je hebt, anders volg ik je wel even naar je huis. Daarna zullen je gegevens overgemaakt worden aan de manager en hij zal dan over het verdere verloop van de zaak beslissen."
Weer keek hij naar Bill. Hij vond het erg dat hij nu tégen zijn wil moest ingaan, maar per slot van rekening stond hij nog altijd in voor zijn veiligheid.
Eerst was hij nog van plan geweest om erg hard tegen het meisje uit te vliegen, maar gewoon het feit dat Bill weer normaal sprak.
Ook Tom kwam in zijn richting gewandeld, samen met Saki. Blijkbaar hadde tweeling hun ruzie weer bijgelegd. Een kleine glimlach verscheen rond zijn lippen.

Reggy

Reggy keek ontzet naar Tobi. Wacht even. Wacht, ho stop. Tobi wilde Anthira's adres. Anthira werd rood en Reggy stond er een beetje bij. Maar van binnen voelde zíj zich nu koken. Wat dacht die man wel. Dat hij zomaar eventjes Antira's adres kon vragen, misschien haar wel een boete opleggen of iets anders!

'Noujaa...' Zei ze, half trillend van woede. Als het goed was, wist Anthira wat er nu ging komen. Want Reggy werd nóóit boos. Maar als ze het werd, kon ze écht tekeer gaan. En dat was precies wat ze nú van plan was. Waarschijnlijk hadden de broertjes het bijgelegd, zo zag het eruit. En dat was dan dankzij dat Anthira tegen hun was uitgevallen, dus wie dacht Tobi dat hij was! Ja, leuk voor hem dat hij de bodyguard van de broertjes was, nou én. Aan Bill's reactie kon ze zien dat hij het goed vond zo. Dat er niets aan de hand was.

'Wie denk je wel niet dat je bént! Waarschijnlijk dankzij Anthira hebben ze net lopen beseffen hoe het zat tussen hun. En dan ga je haar adres vragen? Nou mooi niet dat zij dat aan je gaat geven.' Ze draaide zich om naar Anthira.
'Kom, we gaan zwemmen.' Ze pakte de arm van haar vriendin en trok haar mee. In haar hoofd was een storm losgebroken, hopelijk kon ze die wel binnenhouden. Niemand zat aan haar vrienden.

Tom

Hij kwam dichterbij gelopen. Bill was hem voorbij gegaan, Sak liep vlak achter hem. Tom keek eventjes achter, naar Saki. Toen kwam hij bij het groepje aan en hoorde nog net de woorden van het meisje dat tegen Bill aan was geknald. Verbaasd, dat het meisje zo tegen een bodyguard aan durfde te schreeuwen, keek hij naar haar.
'Laat het Tobi, Saki, laat haar maar zwemmen.' Hij had niet gehoord wat Tobi tegen Bill had gezegt.

'Die meisjes hebben ons niets misdaan. Dus laat ze maar gewoon. Oké, ze hadden niet zo uit moeten vallen, maar het zijn ook maar meisjes. Waarschijnlijk zijn ze gewoon harstikke bezorgd ofzo.' Hij keek naar Bill. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. In zijn hoofd was het niet meer zo'n warboel nu ze het hadden bijgelegt. Nee, het was een stuk rustiger zo.

Verbaasd keek ze Tobi recht aan. Haar adres? Waar sloeg dát op? Ze had alleen iets gezegd, ze had geen enkele vinger op één van de jongens gelegd. Ze had niet eens een hand geschud, of wat dan ook. Nee, ze was boos geweest en dat was het. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze Tobi aan. Het leek alsof ze verwachtte dat deze zou zeggen: 'GRAPJE! Ik zat alleen een beetje met je te dollen,' maar het kwam er niet uit. Zelfs niet toen Bill zei dat het niet uitmaakte. Toen zei hij 'Sorry Bill, het is aan David om dit te beslissen.' Met gefronste wenkbrauwen keek ze Tobi aan. Nu moest hij wel een grapje maken! Hij luisterde zelfs niet naar Bill!

'Laat het Tobi, Saki, laat haar maar zwemmen.' Hoorde ze achter haar. Anthira draaide zich om en keek in de ogen van Tom. Of hij háár aankeek, kon ze niet duidelijk zien. 'Noujaa...' Hoorde Anthira nu naast haar. Geschrokken keek ze opzij naar Reggy. Ze trilde. Anthira slikte. Reggy was boos, en dat wist ze maar al te goed. Eén keer was ze boos op haar geworden en dat was ze niet meer vergeten. Ze ging zo tegen haar te keer dat ze bijna moest huilen. Even slikte ze en keek met angstige ogen naar Reggy. Ze mocht niet uitvallen, dan konden ze net zo goed allebei hun adres meegeven. Nog even en het zou allemaal uitbarsten...

'Wie denk je wel niet dat je bént! Waarschijnlijk dankzij Anthira hebben ze net lopen beseffen hoe het zat tussen hun. En dan ga je haar adres vragen? Nou mooi niet dat zij dat aan je gaat geven.' Reggy draaide zich om naar haar. Anthira keek haar vriendin aan met een niet-doen-blik.
'Kom, we gaan zwemmen.' Reggy pakte haar arm vast en ze werd meegetrokken. Anthira vond het niet zo erg, ze kon eigenlijk opgelucht ademhalen. En daarbij, ze had wel zin om te zwemmen. Ze draaide zich om en liep nu zelf mee. Ze hoorde nog de stem van Tom zeggen: 'Laat het Tobi, Saki, laat haar maar zwemmen. Die meisjes hebben ons niets misdaan. Dus laat ze maar gewoon. Oké, ze hadden niet zo uit moeten vallen, maar het zijn ook maar meisjes. Waarschijnlijk zijn ze gewoon harstikke bezorgd ofzo.' Snel draaide ze haar hoofd om en keek naar Tom. Hopend dat deze naar hun keek. Ze glimlachte en knikte als bedankje.

Tobi luisterde niet naar hem. Wat was dit nou weer voor een onzin? Dankzij die twee hadden hij en Tom het zojuist weer goed gemaakt... Gewone mensen werden ook zovaak toegeschreeuwd en dan kregen degene die hen dat aandeden toch ook geen problemen? Wat. De. Fak. Waarom behandelde iedereen hem altijd zo... zo... alsof hij een God was ofzo. Hallóo hij was ook maar een mens. En hij kon heus wel voor zichzelf opkomen. Nu begon het andere meisje uit te vallen. Bill krimpte geschrokken in elkaar. Niet wéér. Weliswaar was het niet aan hem gericht, maar hij had wel genoeg geschreeuw naar zijn kop gehad voorlopig. Hoe moest hij het vertouwen in mensen weer terug zien te vinden als iedereen maar bleef schreeuwen?
De meisjes gingen zwemmen en Tom probeerde Tobi ook over te halen. Waarna hij glimlachend naar Bill keek. Zwakjes glimlacht hij terug, ja hij voelde zich ook beter nu het weer goed zat tussen hen...
Hij richtte zich weer tot Tobi en keek hem kwaad aan. "TOBI. Verdomme! Met Tom en mij zit het nu weer goed... En dat is mede dankzij hén. EN WANNEER HOUDT IEDEREEN NOU EENS OP TE DOEN ALSOF IK WEETIKVEEL WAT ALLEMAAL NIET BEN? Ik ben ook maar een mens... Normale mensen krijgen zovaak een uitbarsting naar hun hoofd toe, zonder gevolgen. Wat is het nou voor onzin, waarom zou ik anders behandeld moeten worden alleen omdat ik Bill Kaulitz ben? Of Tom omdat hij Tom Kaulitz is? Ik wil NIET dat je wat-dan-ook met die meisjes doet. Niks David moet beslissen. IK BESLIS. Het is mijn leven en ik wil verdomme behandeld worden als een normaal persoon!"

Pardon?! Verdomme, Tobi had ook wel genoeg geschreeuw gehoord vandaag.
Eerst dat ene meisje tegen Bill. Dan hadden hij en Saki besloten om haar gegevens te vragen, just in case. Wie weet ìs ze wel een hater.
Daarna dat andere meisje... waar had die zich nou weer mee te bemoeien. Het is niet dat hij achter hààr adres vroeg. En het is ook niet zo dat hij een vuile pedofiel is die aan de gegevens van zoveel mogelijk jonge meisjes wil komen. Nee, hij doet enkel zijn job.
Daarna Bill, omdàt hij zijn job doet, namelijk hem, Tom, Gustav en Georg beschermen.
"Bill, komaan, gil niet zo. Ik heb het wel gehad vandaag. Fijn, als jij nog eens een steen tegen je kop wil krijgen moet je dat zelf maar weten. Maar je brengt niet je eigen en Toms leven in gevaar, maar ook dat van Gustav en Georg. Wij worden betààld om jullie te beschermen, dat is onze job. Als jij het niet wil, fijn, dat ga ik wel weer naar Gustav en Georg, hopelijk is hen nog niets overkomen in de tijd dat wij achter jullie aan moesten rennen."
Pissig draaide hij zich om en liep terug richting tourbus. Nu de jongens niet meer gescheiden waren zou Saki wel alleen bij hen blijven.

Geschokt staarde Bill zijn bodyguard na. De moed zonk hem in de schoenen. Fijn. Hoeveel mensen kan een mens tegen zich hebben in een leven? Nou, oké, met Tom zat het tenminste weer goed maar toch... En hij werd er ook nog eens van beschuldigd Tom, Gustav en Georg in gevaar te brengen. Like, what? Bill beet verwoed zijn nieuw opkomende tranen weg en haalde Tobi in. Hij had wel genoeg gejankt vandaag.
"Tobi.. het spijt me... Ik weet dat je ons alleen maar wil beschermen, maar kijk nou eens naar die meisjes. Dat zijn toch geen haters. Ook al verdenk ik ondertussen zowat iedereen van hater zijn, ze zeiden toch zelf dat ze fan zijn... Als ze ons wat aan zouden willen doen hadden ze dat allang gedaan... En.." Bill zucht. "Sorry... Maar ik had het even helemaal gehad..." Op dit moment wilde hij dat hij gewoon een normaal persoon was, niet beroemd of niks. Dan zou ook niemand hem haten, niemand hem hoeven te beschermen, zou hij niet op dit eiland zitten...
Hij fronste. Wacht. Maar dan was hij net zo goed gepest, had Tom hem waarschijnlijk beschermt en had hij een saai kutleven gehad... Dit was toch het leven wat hij altijd gewild had? Daarvoor betaalde hij nu de prijs. Dan moest hij ook niet zeuren.
Hij beet op zijn lip. "Zeg... Tobi... Ik heb behoefte aan mijn bed undso... Is het goed als ik mee terugloop? Je hoeft niks te zeggen ofzo... Ik verdwijn gewoon in de bus en je hebt geen last meer van me... beloofd..." Hij keek zijn bodyguard vragend aan. Hij hoopte dat hij het niet erg zou vinden, maar er tegen in gaan zou hij waarschijnlijk niet. Het was zijn werk op hem te passen. En dan nog, als Bill naar de tourbus wilde kon hij toch gewoon gaan... Toch had hij liever dat Tobi het niet erg vond.
Bill draaide zich snel om naar Tom. "TOM! Ik ga terug naar de bus, oké?" Zijn broer zou het vast wel begrijpen... Misschien ging hij wel mee... Of hij zou hem overhalen te blijven. Óf geen van beide, alles leek mogelijk vandaag.

Reggy:

Reggy draaide zich verbaasd om. Wat was dit voor een dag? Zou deze dag uitgeroepen worden tot 'de dag van de ruzie'? Of 'ruzie dag' en elk jaar worden herdacht. Dat zou wel heel mooi worden, natuurlijk. Maar nee, dat gebeurde niet. Hopelijk. Ze keek met verbaasde ogen naar Bill en Tom. Die hadden het naar haar idee echt weer goed gemaakt. Dat was wel prettig om te weten ook, want anders had ze het echt niet uit haar hoofd kunnen zetten, hoe graag ze het ook had gewild.

Maar nu hadden Tobi en Bill dus ruzie. Of in ieder geval onenigheid. En zo te zien waren ze het allebei zat. Tobi liep weg. Saki bleef met Tom en Bill achter, maar niet voor lang. Bill liep achter Tobi aan. Reggy twijfelde. Dit was wel een beetje haar schuld. Moest ze er niet achteraan gaan? Oh ze kon Bill toch niet zo rot achterlaten! En Tobi dan, ze had het idee dat bodyguards altijd veel konden hebben en als haar vermoeden juist was, dan hadden ze al heel wat meegemaakt. Plots kon ze het niet laten en rende de twee achterna. Ze wachtte heel even tot Bill was uitgesproken en ging er toen voor staan.

'Het spijt me, van daarnet. Ik wilde jullie allebei niet wegjagen. Kom alsjeblieft terug en laten we met z'n allen wat lol gaan maken, oké? Dit was helemaal niet mijn bedoeling, soms schiet ik gewoon uit m'n slof. Ik kan het niet hebben als mensen uitvallen tegen mijn vrienden. Tegen mij, oké, maar tegen m'n vrienden, absoluut niet.' Ze staarde naar de grond, maar zodra ze uitgesproken was, keek ze op, naar de twee mannen. Jongens. Whatever.