Vertrau mir

Ooc; Okay

maar als je ooit Saki of Tobi erbij wilt halen, dan kan je ze ene mini rol geven voor 1 post ofzo

De hele weg naar het eiland voelde David zich rot. Hij vroeg zich dikwijls af of hij dit hele incident had kunnen voorkomen. Natuurlijk waren er wel al vele drijgbrieven geweest voor Bill, Tom, Georg en Gustav. Hij had dit nooit aan de jongens laten weten, omdat hij hen niet ongerust wou maken. Wél had hij de beveiliging nog versterkt als ze ergens heen gingen buiten de concerthal.
Wie had nu kunnen denken dat iemand hen ging aanvallen op een concert. Ok, het was uiteindelijk wel te verwachten dat er pogingen ondernomen gingen worden om iets naar hun hoofd te slingeren, maar iedereen - inclusief hijzelf- was er enigzinds vanuit gegaan dat de fans dit wel tegen zouden houden. Dit was spijtig genoeg niet het geval geweest en de steen had Tom net gemist, maar Bill des te harder geraakt.
Daarom werden de jongens nu voor hun eigen veiligheid naar een quasi onbewoond eiland gevlogen. David wist hoe erg de jongens gehecht waren aan het leven in de stad, maar het was voor hun eigen veiligheid. Tot er klaarheid was geschept over de situatie.

Met zijn ogen volgde Tom het landschap. Aan de andere kant van de bus zat Bill. Maar Tom wierp geen blik op hem. Langzaam flitsten de bomen voorbij en het landschap veranderde in een wat meer open landschap. De bossen werden vervangen door wat weides met daarachter iets van zee. Het zag er mooi uit en heel anders dan in Duitsland. Waar het echt weilanden waren, als ze er waren en waar hij woonde was ook geen zee.
Maar hij hield niet van de natuur. Hij had liever gewoon de stad. De drukte, de mensen, daar voelde hij zich prettig. Hij was zelf ook niet rustig en met zijn karakter paste hij gewoon thuis in de stad. Alleen al als je naar zijn stijl keek, dat was gewoon geen stijl voor een haast onbewoond eiland.
Een tijdje was hij dan ook boos geweest op David, dat was hij eigenlijk nog, maar hij begreep het ook wel. Bill had die steen tegen zich aan gekregen, al was dat deels z'n eigen schuld.

Langzaam stopte de bus. Achter deze bus reed de andere bus. Tom stapte uit en keek om zich heen. Joepie, het leek wel écht onbewoond hier. Waar waren ze in godsnaam en wát deden ze hier, was de vraag die in zijn hoofd speelde. Mensen moesten hun gewoon met rust laten. Dat zij nu moesten vluchtten was eigenlijk best wel zwak en daar hield hij niet van.

"Zo jongens, we zijn er." David probeerde vrolijk over te komen, maar dat was hij natuurlijk niet. Niemand was dat, niet na wat er gebeurd was.
"Pas op bij het uitstappen, dat jullie je hoofd niet stoten." Oei, die opmerking was misplaats merkte hij. Te laat echter. David was altijd al een flapuit geweest, dacht altijd pas na nàdat hij iets zei. "Sorry Bill, ik wilde niet..."
Naja, wat wilde hij eigenlijk niet?
Dat het incident gebeurt was? Tuurlijk was het gebeurd, daar was het nu te laat voor.
Dat ze moesten vluchten? Tjah, leuk is anders, maar het was voor hun eigen veiligheid, dat besefte de jungs evengoed als hijzelf.
Dat hij die opmerking gemaakt had? Het was helemaal niet grof bedoeld, hij was gewoon bezorg over die jongens. Hij was er al zo lang voor hun geweest, nog trouwens.
"Sorry" herhaalde hij.

Tom was er al voor David uitgegaan, maar hoorde nog wel de opmerking. Hij glimlachte vaagjes. Niet echt gemeend ofzo. Ook David was natuurlijk helemaal in de war. Dat had hij al eerder gemerkt. Tom vond het al lang aardig dat hij mee was gegaan naar dit...oord. Whatever het ook was.

'Geeft niet David. Je kunt er niets aan doen.' Tom had zich omgedraaid en keek nu naar zijn manager. 'Ik bedoel. Niemand had dit verwacht en niemand had ook gewild dat dit gebeurt was.' Daarna draaide hij zich weer om. Hij hoefde Bill eventjes niet te zien. Hij liep een kant op en bleef daar eventjes staan.

'Waar moeten we heen?' Riep hij over zijn schouder naar zijn manager. Hij dacht er niet eens aan om zijn tassen te pakken. Hij vergat het gewoon. Niet dat hij zo lui was ofzo. Oké, hij was wel gewend aan wat luxe, maar zijn tassen dragen had hij toch meestal wel zelf gedaan. Tenzij hij gewoon echt geen zin had. Dan kon hij meestal wel iemand vinden de het eventjes voor hem deed.

Toen ze er waren bleef Bill angstig en lusteloos in de auto zitten. Hij had geen zin om uit te stappen, en hij was bang. Stel dat er haters zouden zitten... David's opmerking wreef het er nog eens extra in en zijn gezicht vertrok terwijl hij toch maar uit de auto stapte en achter de rest aansjokte. David verontschuldigde zich, Tom zei dat het oké was, Bill haalde onverschillig zijn schouders op. Hij keek eens om zich heen. Het leek veilig. Maar, jakkes, het leek ook op veel natuur. Wat moest hij daar nou weer mee... Natuur betekende beesten; hij had een hekel aan beesten. En bijen moest hij al helemaal niet hebben... Zouden hier veel bijen zitten?

Tom had gevraagd waar ze heen moesten, maar Bill besteedde er niet veel aandacht aan. Al wilde hij het eigenlijk wel weten, hij wilde zo snel mogelijk een bed vinden en slapen. Maar nu maakte hij zich toch meer zorgen om zijn omgeving. "Zeg, David... Zijn hier veel bijen?" Bill begon in zijn grote witte handtas te zoeken naar zijn spul voor als hij gestoken zou worden. Dat was hij toch niet vergeten hè? Zou hier überhaupt wel een ziekenhuis zijn? "Daaf... Is hier wel een ziekenhuis?" Opgelucht vond hij het spul en klapte zijn tas weer dicht. Oké, niks aan de hand.

Nu begon hij zich meer te interesseren voor zijn nieuwe woonomgeving en de mensen waarmee hij er zou wonen. Zijn ogen brandden zich in Tom's rug. Zijn broertje. Nee, zijn gróte broer. Maar die wilde hem duidelijk even niet zien. Bill staarde onzeker naar zijn voeten. Sinds het gebeuren zat het niet echt meer goed tussen hen, en dat terwijl Bill hem juist nu heel hard nodig had. Hij beet op zijn lip, schudde zijn hoofd en zocht David. "Ja... David, waar verblijven we?" vroeg Bill, die nu toch echt behoefte had aan wat privacy, een eigen kamer, een eigen bed, een eigen badkamer... hopelijk...

De zon was redelijk lang op, maar bereikte nu pas haar slaapkamerraam. Ze wist zich een weg te banen door de gordijnen en fel in een gezicht te schijnen. De ogen van het gezicht waren grijsblauw. Het waren heldere ogen die gelijk weer gesloten werden, zodra de zon de pupillen bereikte. De zon bleef echter doorschijnen, ongestoord. Het licht zorgde voor regenbogen in watervallen. Voor de fonkelende golven op de zee. En voor de bruine huiden van mensen.

Ze ontwaakte door de zon. Zodra haar ogen zich geopend hadden, sloot ze die gelijk weer. Verblind was ze, verblind door de zon. Gapend rekte Anthira zich uit. Vervolgens ging ze zitten en staarde door haar kamer. Deze was prachtig verlicht door de zon. Er was één lichtblauwe muur. Daar hingen een aantal posters van verschillende bands. Van Fall Out Boy, Panic at the Disco, Coldplay, 30 Seconds to Mars, Jonas Brothers en Tokio Hotel. Hiervan vond ze de muziek erg leuk. Vandaar dat ze ook een plekje op haar muur hadden gekregen.

Met veel energie sprong Anthira uit bed. Ze opende de gordijnen waardoor haar kamer nog meer werd verlicht. Even knipperde ze met haar ogen, maar draaide ze zich toen schouderophalend om. Om vervolgens haar pyjama uit te trekken en schoon ondergoed aan te trekken. Vervolgens een kort broekje en een shirt met spaghettibandjes. Het zag er namelijk naar uit dat het vandaag een warme dag zou worden.

In de keuken at ze snel een boterham om vervolgens naar buiten te lopen, nadat ze haar tanden had gepoetst en haar voeten in haar slippers had verwerkt. "Zo," zuchtte ze toen ze buiten was. Haar stem klonk vrolijk. In haar hand had ze een tas. Met een handdoek en een bikini. Die zou ze aantrekken bij het strand en dan zou ze gaan zwemmen. Ze vond het heerlijk om 's ochtends te zwemmen. Eigenlijk zou ze ook gewoon naakt kunnen gaan, want er was nooit iemand. Toch vond ze het prettiger om met bikini aan te zwemmen, gewoon voor het geval dat.

Ooc;


Mededeling:

Op het eiland zijn er geen haters Er zijn misschien wel fans, maar die weten niet wat er gebeurd is. Als het goed is
De jongens kunnen dus gewoon doen wat ze willen. Saki en Tobi zijn er wel

En de jongens slapen gewoon in de tourbus

Nell schreef:

Ooc;


Mededeling:

Op het eiland zijn er geen haters Er zijn misschien wel fans, maar die weten niet wat er gebeurd is. Als het goed is
De jongens kunnen dus gewoon doen wat ze willen. Saki en Tobi zijn er wel

En de jongens slapen gewoon in de tourbus

ooc;
jamaar dat kun je nooit zeker weten en dat weet Bill toch niet..
hij is gewoon getraumatiseerd
nja pech.
Hij komt er wel achter en dan zal hij wel rustiger worden.
misschien moet iemand hem dat nog eens met nadruk zeggen, en anders komt hij er ook wel achter dat hij veilig is daar..

En slapen in de tourbus?
Dat is toch ziek?
Nieteens n hotel ofzow?

ooc;

miss Kaulitz schreef:

En slapen in de tourbus?
Dat is toch ziek?
Nieteens n hotel ofzow?

Whaha, ben je luxe gewend?
De tourbussen zijn gemaakt om erin te slapen XD
Dus niet zeuren XD
Je kan natuurlijk altijd regelen of je mag blijven slapen bij een van de meiden

Zodra Reggy dacht dat het wel goed ochtend zou zijn, stond ze op. Ze had nog wel eventjes geslapen, op de bank, maar daar had ze ook niet zo heel veel aan. Ach, veel slaap had ze niet nodig. Ze deed nu al lang genoeg zonder, dus wat maakte het ook uit.

Ze liep naar haar keuken en smeerde een boterham. Snel at ze hem op en ging toen naar boven. Daar plofte ze eventjes op haar bed neer en pakte een dvd. Ze bekeek de voorkant en streelde met haar vingers eroverheen. Sinds haar vriendin haar aan Tokio Hotel had 'voorgesteld', was ze er helemaal verslaafd aan. Geen andere band had haar leven beter begrepen dan deze band. En dat was precies de reden waarom ze een speciaal plekje in haar hart hadden gekregen.

Na eventjes zo te blijven zitten, sprong ze weer op en liep weer naar beneden. Op de een of andere manier raakte ze altijd haar telefoon kwijt, dus ze moest ook nu weer even zoeken voordat ze hem gevonden had. Hij lag onder een stapel tijdschriften, die ze had gekregen en bij elkaar had gespaard.
Snel toetste een nummer in en liet de telefoon overgaan. Ze hoopte maar dat Anthira op was, want telefoneren was al zo duur voor haar...

ooc;

Nell schreef:

ooc;

miss Kaulitz schreef:

En slapen in de tourbus?
Dat is toch ziek?
Nieteens n hotel ofzow?

Whaha, ben je luxe gewend?
De tourbussen zijn gemaakt om erin te slapen XD
Dus niet zeuren XD
Je kan natuurlijk altijd regelen of je mag blijven slapen bij een van de meiden

Nuja, misschien.. maar ik leef me ook in in Bill hè...

"Euhm, jongens, jullie slapen gewoon in de tourbus. We dachten dat dat het beste was. Jullie zijn die per slot van rekening toch gewend en... ik dacht dat jullie je dan wat veiliger zouden voelen."
Oei, daar had hij niet op gerekend. David had gedacht dat de jongens wel verwacht hadden om in de tourbus te slapen, maar ook dit was weer duidelijk niet het geval.
Hij kon nu dus enkel hopen dat ze ermee akkoord zouden gaan. Anders zou er toch ternauwernood naar een andere oplossing gezocht moeten worden.
Vanuit Duitsland had hij al gezocht naar hotels in deze omgeving, maar die waren, voor de luxe die de jongens gewend waren, veel te primitief. Er waren enkel gemeenschappelijke doches en toiletten, en het ontbijt was maar tot 9u 's ochtends - wat voor de langslapers ook wel eens een probleem kon geven.
Nee, de tourbus leek hem nog altijd de beste oplossing. Opstaan wanneer je wilde, eten wanneer je wou, zelfs televisie hadden ze er in. Enkel toilet was wel een probleem geweest: de tourbus was er namelijk enkel op voorzien om "kleine boodschappen" te ontvangen. Op "grote behoeftes" was ze niet voorzien.

Bill staarde David ontzet aan. WAT?! Maar... maar... dat zou betekenen dat hij de hele tijd heel dicht op de andere zou zitten... En.. en.. het zou hem herinneren aan de tour... Dat moest hij toch juist vergeten?
Hij zuchtte en keek nog eens goed om zich heen. Wat had hij eigenlijk anders verwacht, hier zouden vast niet veel luxe hotels zijn. Hij vloekte binnesmonds en liet zich chagrijnig op de grond zakken. Wat deed hij in godsnaam hier? Het was gewoon zinloos.
Hij begon weer in zijn tas te rommelen tot hij zijn geliefde i-pod vond. Ze konden allemaal de pot op. Hij en zijn muziek, dat was de hele wereld.

Tom keek ontzet naar David. Maar dacht toen eventjes na. Tja, het was wel waar. In de bus voelde hij zich veilig en hij had ook geen behoefte om weer in een omgeving te komen waar hij het niet kende en het ook niet wilde kennen. En al helemaal niet wilde slapen. Dan maar in de tourbus slapen. Dat moest maar. Dit hele gedoe was toch al rot, dan kon dit er ook nog wel bij.

Hij wierp een blik op Bill, maar die ging alleen maar zitten chagrijnen. Nog steeds naar Bill kijkend zei hij duidelijk:'Is goed David, geen probleem.' Zijn ogen zochten die van Bill. Plots voelde hij de kwaadheid opkomen die hij had geprobeerd te onderdrukken. Hij draaide zich om.
'Ik ga de boel verkennen.' Op deze manier beende hij weg. Saki of Tobi zou wel meegaan. Waarschijnlijk. En anders, hij vond het ook wel prettig om weer eens álleen te kunnen zijn.

Hij liep het bos in. Zonder te weten welke richting hij op ging. Pech dan...

David begreep hoe ontdaan Bill was, maar hij was al lang blij dat hij geen scène maakte. Nog voor hij iets kon antwoorden greep Bill naar zijn iPod. Nuja, dat was misschien maar het beste ook... een beetje rust.
David liep terug naar Saki en Tobi en vroeg hen om de andere jongens nog wat in het oog te houden, tot ze de buurt wat beter kenden.
Daarop liep hij terug naar de tourbus om de nodige documenten te verzamelen. Ze zaten hier dan wel op een godverlaten eiland, toch moesten eerst alle visums etcetera nog langs de politie passeren om geen moeilijkheden te veroorzaken. Opvallen zouden ze hier in ieder geval wel, tussen alle bewoners die elkaar al jaaaaaaaren kenden.


ooc; owkeej, freaky 0.o Ik had dat van Saki en Tobi er al in gezet nog voor ik wist dat Tom het bos ging inlopen x'D

Ooc; Gaat Saki of Tobi met Tom mee en wil je diegene spelen, want dan post ik weer, zo niet, dan wacht ik op de anderen...

Niekje schreef:

Ooc; Gaat Saki of Tobi met Tom mee en wil je diegene spelen, want dan post ik weer, zo niet, dan wacht ik op de anderen...

Ik ga nu ff eten... dus kunt best eerst ff op de anderen wachten denk ik
en denk niet dat ik voor maandag nog trug online kom :s
(misschien beter aan iemand anders vragen voor Saki of Tobi dan)

live_my_life schreef:

Ik ga nu ff eten... dus kunt best eerst ff op de anderen wachten denk ik
en denk niet dat ik voor maandag nog trug online kom :s
(misschien beter aan iemand anders vragen voor Saki of Tobi dan)

Okee, is niet erg hoor . Dan wacht ik gewoon

Ooc; Daar ben ik dan En nu ga ik schrijven ^^

Bic; Rustig liep ze naar het strand. Terwijl ze de omgeving voor de miljoenste keer bekeek. Ze liep altijd anders, maar ze liep zo vaak heen en weer, dat ze wist waar elk blaadje van de bomen hoorde te zitten. Waar er een kuil was, een wat heuveliger landschap, een boom, een struik en zelfs de bloemen kon ze benoemen zonder er naar te kijken.
Zonder na te denken zette ze een stap opzij om een kuil te ontwijken. Haast had ze niet. Het was vakantie en de school was gesloten. Er was op het eiland één basisschool en één middelbare school te vinden. Elke klas bestond uit 4
á 5 kinderen. Maar het was wel lekker. Gewoon rust, daar hield ze best wel van. Ook al kon ze zichzelf zo terug vinden in een echte stad. Er was hier ook nog een ziekenhuis te bekennen, niet groot, maar hij was er toch. Ze hadden een apotheek. een supermarkt, een bibliotheek en zelfs een zwembad en een fitnessruimte.

Anthira keek omhoog naar de zon, ze vond het heerlijk om haar schijnen op haar gezicht te voelen. Met ogen dicht liep ze verder, hierdoor wist ze niet meer helemaal waar ze liep en ze struikelde. Hard viel ze op de grond. Verbijsterd haalde ze haar gezicht uit het gras om te kijken wat de oorzaak van haar val was geweest. Een redelijk grote tak lag achter haar, die had hiervoor nog niet daar gelegen. Een beetje verdwaasd ging ze zitten in een kleermakerszit. Nog steeds zochten haar grijsblauwe ogen om zich heen. Enkele meters verder lag de tas die ze hiervoor nog in haar handen had gehad. Blijkbaar tijdens de val losgelaten.
Toen viel haar blik op iets wat hier niet thuis hoorde. Het waren twee grote voorwerpen. Zo groot als een huis. Ze stonden enkele honderd meters verderop. Het stond dicht bij de zee, op een open plek. Er liepen mensen rond. Mensen die ze niet kende. Verbijsterd staarde ze ernaar. Wat deden twee grote zwarte bussen hier op dit eiland?

Geschrokken greep Anthira naar haar mobieltje die opeens hevig begon te trillen. Een ringtoon speelde zich af. Het was Übers Ende der Welt, Live. Even had ze de neiging om niet op te nemen en naar het liedje te luisteren. Maar toen ze ontdekte wie haar belde nam ze gelijk op.
"Heey! Met mij! Hoe gaat ie?" klonk haar stem enthousiast. Eigenlijk had ze zin om gelijk te zeggen wat ze zag, maar bedwong zichzelf en wachtte op de stem aan de andere kant van de lijn.

Ondertussen stond Anthira weer op terwijl ze nogmaals een blik op de twee grote bussen wierp. Vervolgens liep ze naar haar tas en door naar het strand. Wachtend op de andere stem.

Bill merkte dat Tom oogcontact zocht, maar nu had hij eens geen zin in hém dus hij negeerde hem en keek strak voor zich uit. Even later zag hij Tom weglopen, gevolgd door een bodyguard. Hij keek even naast zich en merkte de voeten van de andere bodyguard op. Fijn, nu had hij blijkbaar ook nog eens een babysit nodig. Hij keek achterom. David was de bus in verwenen. Dan had hij nu tenminste wat rust, alleen... die bodyguard... Nouja die deed toch alsof hij er niet was. Je moest je gewoon voorstellen dat het een muur was ofzo.

Hij zuchtte, zette zijn zonnenbril op zijn neus -dat voelde veilig en vertrouwd- en stond op. Hier blijven zitten had ook een zin, hij zou hier voorlopig nog wel even blijven dus kon hij net zo goed even rondkijken. Hij sjokte de tegenovergestelde richting op als waar Tom heen was gegaan en hoorde de voetstappen van de bodyguard achter hem. Uiteindelijk kwam hij bij een stukje strand en de zee. Hij keek zijn ogen uit. Wauw, toch best wel mooi... De warme zon maakte hem slaperig. Hij keek om zich heen, niemand te zien... Hij liet zich in het zand zakken en sloot zijn ogen, hij was dood op en hier kon hij tenminste liggen zonder gestoort te worden. Bovendien zou Tobi of Saki -hij had er niet op gelet welke van de twee het was- wel op hem letten en hem beschremen tegen haters of bijen... Of wat dan ook. Met nog altijd zijn i-pod aan viel hij uiteindelijk in slaap, maar hoe lang zou het deze keer duren voor hij weer onrustig wakker zou worden?

Ooc; Iemand van de jongens moet Anthira opmerken Naja, dat zou leuk zijn weetje XD

Reggy:

Ze wachtte tot de telefoon aan de andere kant opgenomen werd. Waarschijnlijk was Anthira wel wakker. Het kon niet anders, toch? Anthira was meestal niet zo'n persoon die heel lang bleef slapen, vandaar dat Reggy haar vaak vrij vroeg belde.

'Heey, Anthira! Goed en met jou? Wat klink je enthousiast!' Waarom kon ze nooit eens één ding tegelijk zeggen? Ze ratelde altijd maar door. Maargoed, dat was Anthira vást wel van haar gewend.
'Ga je nog iets doen vandaag of niet? Anders kan ik naar je toe komen?' Ze kende elkaar vrij goed. En Reggy had eigenlijk wel weer eens zin om samen te gaan zwemmen of het bos in te gaan. Ze hadden alweer veels te lang niet samen afgesproken.

Ondertussen liep ze door het huis heen. Eerst naar boven, daar pakte ze wat en ging weer naar beneden. Terwijl ze belde, ruimde ze áltijd op. Anders vond ze het zo nutteloos, dat stond je daar maar, terwijl je belde. En aangezien zij best vaak belde, was het huis ook best vaak opgeruimd...

Tom:

Saki liep achter hem aan. Op een afstandje. Tom haatte het dat hij nooit eventjes alleen kon zijn. Zo liep hij door het bos, denkend aan van alles en nog wat. Hij zag niet waar hij heen ging en hij had ook geen idee hoe hij terug zou moeten komen. Hij vertrouwde erop dat Saki dat wel wist. Eigenlijk best zielig. Saki en Tobi moesten met hun mee zodat zij niet aangevallen werden enz. Maar dat betekende dus dat ze de hele tijd in de buurt van de twee chagrijnigste mensen op aarde moesten zijn.
Eventjes glimlachte Tom. Arme Saki en Tobi. Maarja, ze hadden zelf het beroep gekozen, of niet soms?

Na een tijdje lopen kwam hij bij een strandje uit. Zuchtend ging hij zitten en trok zijn knieeën op. Toen pas zag hij Bill op het strand liggen. Hij sloot zijn ogen vermoeid, maar bleef wel zitten. Hij had geen zin om weer weg te gaan van Bill. En trouwens, ze bleven een tweeling, ze zouden dezelfde plekken blíjven uitkiezen.

Pas na een paar minuten merkte hij dat er een meisje aan kwam lopen. Hij keek opzij en stond op. Deze had een telefoon in haar hand en een tas in haar andere hand. Ze was duidelijk aan het bellen en ze kwam ook duidelijk voor het strand. Nu pas merkte hij hoe bang hij eigenlijk was. Bijna had hij in paniek op willen staan en weg willen lopen, maar toen besefte hij dat hij Saki naast zich had. En op deze manier zag hij ook Tobi, naast Bill.

De zee fonkelde voor haar ogen in de zon. Ze zuchtte en keek genietend naar het uitzicht. Ze kon zo wel uren staan, wist ze uit ervaring. Maar de stem aan de andere kant van de lijn verbrak haar rust. Niet dat ze het erg vond, nee. Ze vond het juist leuk om met deze stem een conversatie te voeren.

"Reggy! Alles goed natuurlijk! Ik bén enthousiast. Zag net iets heel raars. Er staan twee enorme zwarte bussen op de open plek in de buurt van het strandtje. Je weet wel. Echt nog nooit zoiets hier gezien. Weet jij er iets van?" ratelde haar stem door. Ze was net als Reggy. Maar door praten en niet kunnen stoppen. Maar uiteindelijk kon ze natuurlijk stoppen. Het was ook super moeilijk voor Anthira om een gesprek te beëindigen. Ze had altijd nog wel iets wat ze moest zeggen. Haar gesprekken waren altijd langer dan een half uur. Maar ze was van plan het dit keer niet zolang te houden. Ze wilde uiteindelijk zwemmen. Zwemmen! Het bracht haar op een idee. Zonder ook maar te wachten op antwoord, stelde ze de vraag die door haar hoofd galmde. "Hey! Ik heb gewoon een super idee! Heb je zin om te komen zwemmen? Bij het kleine strandtje, ik ben er al! En?" Met een enorme enthousiasme in haar stem, hield ze haar hoofd schuin. Alsof Reggy voor haar stond.

Anthira liep ondertussen weer verder. BIj het strand aangekomen trok ze haar schoenen aan en sprong in het zand. Ze lachte en keek naar de zandkorrels die tussen haar tenen kropen. Vervolgens hief ze haar hoofd en keek om zich heen. Een verlaten strand verwachtend. Tot haar verbazing was het niet verlaten. Ze was niet de enige die hier op dit strand stond. Er waren maar liefst vier andere mensen.
Verlegen was ze nu niet. Met veel nieuwsgierigheid liep ze richting de dichtstbijzijnde personen. Het was een jongen met dreadlocks en een lange man. Dat zag ze al van ver.

Ooc; ik heb vast n stuk geschreven -kan altijd nog veranderen/aanpassen- maar als Tom (en die meid kan ook) eerst nog eens posten ofzow dan zal ik m daarna wel posten vanavond..
want nu slaapt hij dus gewoon nog