Vertrau mir

Anthira, het meisje naast hem, stemde ermee in om een stukje te gaan lopen. Tom knikte eventjes, dat hij er ook voor in was. Al was dat natuurlijk al duidelijk, want hij had het zelf voorgesteld. Heel snel flitste zijn tong eventjes langs zijn piercing, gewoon om het weer een beetje vochtig te maken, anders kon dat ding nog wel eens schuren. Het was meer uit gewoonte dan expres. En meestal viel het niemand op, tenzij diegene heel toevallig naar hem keek.

Plots begon Saki te praten. Tom was hem alweer bijna vergeten. Soms was hij ook zo stil. En daarbij stond hij met zijn rug naar hem toe, waardoor hij hem natuurlijk ook niet opmerkte.
'Saki, je hoeft je niet ongerust te maken, denk ik.' Hij richtte zich tot Anthira. 'Hoeveel mensen kennen ons hier, denk je? En hoeveel haters zijn er hier?' Hij keek het meisje naast hem eventjes afwachtend aan, maar wachtte niet lang.

'We kunnen tot daar gaan, Saki.' Hij had zich weer omgedraaid en wees nu naar een rots. Dat was niet ver, Saki zou er zo zijn, maar dan waren ze wel eventjes alleen. 'Ik heb liever dat je op m'n broertje let. Die is wat meer gestresst dan ik ben, denk ik.' Ja, Tom was zeker wel gestresst, maar hij liet het niet zien. In ieder geval een stuk minder als Bill, die het in zijn hele houding terug liet komen.

Reggy komt zo

Tom knikte, voor haar was het allang duidelijk dat hij ermee was ingestemd, maar toch vond ze het fijn dat hij het bevestigde. Ze keek naar hem, naar zijn lichaamstaal. Veel kon ze er niet uithalen en daarbij ze kende hem nauwelijks dus wist ook niet wat alles zou betekenen. Want nu bijvoorbeeld zag ze dat zijn piercing bewoog. Dat kon zijn om te flirten, maar het kon ook een gewoonte zijn, dat hij het elke 10 minuten moest doen. Anthira wist het niet. Hij was altijd haar lieveling geweest. Hij leek haar zo grappig en zo geweldig, maar er was altijd zoveel afstand tussen hen in geweest. En hij herkende haar natuurlijk niet, of het hij moest een enorm goed geheugen hebben en zich herinneren dat zij hem een keer had aangekeken tijdens het concert. En dat hij recht in de hare keek en had glimlacht. Ja, dat was voor dit alles, één van haar mooiste belevenissen geweest. Nu.. Nu was het anders... Nu vroeg Tom haar mee voor een wandeling, ze wist niet wat er komen zou en daar was ze nu wel behoorlijk nieuwsgierig naar.

'Tom,' sprak Saki plots. 'Je weet dat we jullie moeten beschermen. Normaal was dat hier niet nodig geweest aangezien we verwachten dat niemand jullie zou kennen. Maar blijkbaar zijn jullie zelfs tot in deze uithoek van de wereld bekend. Ik kan je écht niet alleen laten gaan én ik kan ook Bill niet achterlaten. Zouden jullie aub samen willen blijven?' Anthira kromp ineen. Nee! Het kon niet waar zijn! Anthira wilde zó graag Tom beter leren kennen. En Bill, Gustav en Georg ook! Maar nu begon het met Tom. Ze hoopte vurig dat Saki zijn gedachtes nu afkeurde en hen liet gaan.
'Saki, je hoeft je niet ongerust te maken, denk ik.' Tom richtte zich tot Anthira. 'Hoeveel mensen kennen ons hier, denk je? En hoeveel haters zijn er hier?' Bijna schoot ze in de lach! Niemand, maar dan ook werkelijk niemand, kende Tokio Hotel. Het was een toeval dat ze hen tegen het lijf waren gelopen. Mensen in het dorp zouden 'buitenlanders' met opgetrokken wenkbrauwen aanstaren. Dat was ook haar overkomen de eerste paar maanden. Maar daarna was ze opgenomen in de samenleving. Hier kenden de mensen vooral Bob Marley. Met een grijns keek ze hem aan. "Ze zullen je aanstaren alsof je een gek bent. Niemand kent je hier op het eiland, kan ik je verzekeren." Plots draaide Tom zich om, zodat ze naar zijn rug kon staren. Even haalde ze haar schouders op en keek toen maar om naar Bill en Reggy.

Anthira luisterde niet echt naar Toms woorden, maar toch kon ze wat opvangen. Zodat ze door kreeg dat ook Tom nog steeds geïnteresseerd was in de wandeling. Met een grijns keerde ze het hoofd naar hem toe. "Kom laten we dan gaan!"

Reggy pakte zijn hand aan. Ze glimlachte en stelde zichzelf ook voor. 'Reggy, en ja, dat wist ik inderdaad.' Ze liet voorzichtig zijn hand weer los. Wauw, wat een goddelijk moment was dat geweest! Ze had Bill Kaulitz aangeraakt, zanger van Tokio Hotel. Geweldig. Nee, niet geweldig, het was gewoon, gewoon, tja, wat was het eigenlijk? Ze hield het toch maar wel op geweldig. Ze kon gewoon niet de juiste woorden vinden.

"Oww.. en doe maar alsof ik... net zo ben als ieder ander, want dat ben ik eigenlijk ook... En anders voel ik me zo... Nja, je weet wel..." Reggy bloosde. Dat had ze dus net juist níet gedaan. Maar ze snapte ook wel dat hij gewoon wilde worden behandeld. Het leven van deze jongen leek haar fantástisch, maar helaas kon ze niet zingen enz. Maar aan de andere kant leek het haar ook vet irritant om de hele tijd herkend te worden. Al zou zij nooit gillende meisjes achter zich aan hebben. Ze was zelf immers een gillend meisje. En gillende jongens, tja, daar kon ze alleen maar van dromen. Alhoewel, nee toch niet.

'Ja, ik zal proberen om je als normaal te behandelen. Maar ik bied nu alvast m'n excuses aan als ik me laat gaan. Want tja, het blijft toch apart. Maar ik ga in ieder geval m'n best doen.' Ze glimlachte even bij haar geratelde woorden en keek Bill aan. Een eindje verderop zag ze Tom weglopen. Saki stond erbij en keek ernaar.

'Oh, trouwens, ik heb het vermoeden dat jullie als de dood zijn voor haters. Die zijn hier niet hoor, wees gerust. Anthira en ik komen oorspronkelijk niet van dit eiland, dus tja. Vandaar dat we jullie kennen. Ze zullen jullie alleen wat vreemd aankijken.' Nogmaals glimlachte ze. Haal die smile toch eens van je gezicht! Maar aan de andere kant, dit kwam vast aardiger over.

Tom:
Volgens Anthira waren er dus geen haters op dit eiland. Sterker nog, niemand zou hun waarschijnlijk kennen. Dat was mooi, want stiekem was hij daar dus wel bang voor geweest. Hij wilde geen steen tegen zijn hoofd aan hebben. En al helemaal niet tegen dat van Bill, want dan was hij bang dat alles weer opnieuw zou beginnen. En dat mocht gewoon niet. Ze waren hier om te genezen van het gebeurde.

Tom liep de kant op die hij aangewezen had. Hij ging er eigenlijk een beetje vanuit dat Anthira hem volgde. De rots die hij had aangewezen was een prima zitplek. Oftewel, daar zou hij dus op gaan zitten. Nog een keer draaide hij zich om. 'Echt Saki, maak je maar niet ongerust. Geniet zelf ook maar. Desnoods ga je gewoon terug naar de tourbus. Echt, hou zelf ook maar even vakantie.' Hij klonk als zijn baas. En eigenlijk was hij dat ook een soort van. Al was David natuurlijk hun echte baas. Alsnog voelde Tom zich soms wel zo, terwijl hij dat helemaal niet wilde.

Het meisje voor hem stelde zich voor en pakte zijn hand aan. Nu had hij tenminste een naam bij het gezicht, wat al veel prettiger aanvoelde. Voorzichtig liet het meisje zijn hand weer los en opgelucht realiseerde Bill zich dat zijn hand nog steeds aan zijn lichaam vast zat. Zie je wel, hij kon het best, er zou niks gebeuren.
Hij keek even naar Tom en Anthira en bestefte tot zijn schrik dat Tom van plan was ergens heen te gaan. Wég te gaan. Weg van hem. Hij zou hem hier alleen achterlaten en...
Reggy zei iets over dat ze haar best zou doen hem normaal te behandelen en hij knikte afwezig. "Dank je..." mompelde hij vaagjes. Hij zag hoe Tom weg liep en raakte in een tweegevecht met zichzelf. Hij wist niet wat hij moest doen, voelde zich ongemakkelijk. Waarom wist Tom altijd wel wat hij moest doen en hoe hij zich moest gedragen? Bill wenste dat hij dat ook kon, hij voelde zich gewoon hopeloos. Hij kon aan Tom zien dat hij Anthira wel interessant vond, en het leek alsof hij veel relaxter was als Bill, maar Bill wíst dat het niet zo was. Tot zijn opluchtig zag hij dat Tom niet al te ver weg op een rots ging zitten, gelukkig. Opgelucht haalde Bill adem en richtte zijn aandacht weer op Reggy. 'Oh, trouwens, ik heb het vermoeden dat jullie als de dood zijn voor haters. Die zijn hier niet hoor, wees gerust. Anthira en ik komen oorspronkelijk niet van dit eiland, dus tja. Vandaar dat we jullie kennen. Ze zullen jullie alleen wat vreemd aankijken.' Hoopvol en enigsinds opgelucht keek hij haar aan. "Echt? Dank je... Je weet niet hoeveel dat voor me betekend... Ik schrik me continu dood van het kleinste geluid omdat ik overal haters verwacht... Zo kan ik toch nooit..." ...zijn probleem verwerken en tot rust komen. Maar daar wist Reggy helemaal niet van en hij dacht niet dat hij het haar zou kunnen vertellen, nog niet... Dus hij viel prompt stil en voelde zijn onafgemaakte zin in de lucht tussen hen in zweven. Misschien moest hij eens leren niet altijd zo door te ratelen. Misschien moest hij eens leren af en toe zijn mond te houden, grenzen te stellen van wat hij wel en niet kon zeggen... Alleen zo was hij nou eenmaal... Hij vertelde altijd alles wat hem bezig hield, omdat hij het kwijt moest. Alleen nu was het gewoon te pijnlijk.
Twijfelend wierp hij weer een blik op Tom. Blijkbaar was die vastbesloten de meisjes/het meisje te leren kennen, waarschijnlijk dacht hij dat het hen zou helpen. Waarschijnlijk had hij gelijk. Bill bestudeerde Reggy eens voorzichtig. Zou dit meisje hem echt kunnen helpen? Ze kwam wel aardig op hem over... Aarzelend nam hij een besluit. Hij zou haar een kans geven, hij hoopte alleen dat zij beter wist dan hij wat ze moest doen want hij wist het echt niet meer...

Saki;
"Ok Tom, het is goed, ik vertrouw je. Maar blijf wel in mijn gezichtsveld, ok?"
Saki klonk nu wel als hun moeder, maar tjah, enigzinds was hij dat ook. Nuja, niet helemaal natuurlijk, maar wel in het opzicht dat hij op hen moest letten. Meer een oppasser dus eigenlijk, een soort van babysit. Een babysit voor grote jongens. Hij moest even lachen bij die gedachte.
Van het moment dat hij zag dat Tom zich op de rots gesetteld had, draaide hij zich en liep weer in de richting van Bill. Toen hij bij hem aankwam viel er een doodse stilte tussen het gesprek van Bill en het meisje. Toch niet door hem? hoopte hij. "Bill, Tom is even een eindje verder gaan zitten. Gaat het ondertussen al wat met je?"
Hij had uit de verte gehoord dat het meisje zich had voorgesteld als Reggy en het andere meisje, dat nu met Tom weg was, heette blijkbaar Anthira. Nu kon hij tenminste al een naam plakken op hun gezichten.

Af en toe keek ze naar de zee, terwijl ze samen met Tom richting de rots wandelde. Zelf zei ze geen woord. Ze keek af en toe naar de jongen, vervolgens naar het zand en tot slot de rots waar hij op had gewezen. Anthira wist niet helemaal zeker, maar ze had een vermoeden dat ze daarop gingen zitten. Een zon opgewarmde rots. Dat zou voor pijnlijke billen zorgen, aangezien ze in haar bikini rond liep.
Een beetje onzeker keek ze naar haar buik. Geen vetrollen, god zij dank. Anthira had niet veel behoefte aan vetrollen, al vond ze haar lichaam ook niet echt mooi. Het was weer té dun.

Zodra ze bij de rots waren aangekomen, ging Tom zitten. Anthira daarentegen bestudeerde eerst even de rots, die best wel groot was. Het gesteente was minstens een goede anderhalve meter hoog. Verbaasd was ze zeker om het feit dat Tom er zo snel op kwam. Na enkele secondes naar hem gestaard te hebben, merkte ze wat ze deed en keek gauw naar het plekje naast hem. "Als je het niet erg vindt, kom ik naast je zitten." Ze glimlachte en plaatste haar handen op de -zoals verwacht- warme rots. Vervolgens sprong ze en kwam soepel op het gesteente terecht. Zodra Anthira zat voelde ze haar billen branden. Om een pijnlijke schreeuw te voorkomen, beet ze op haar lip. "Eehm, heb jij iets voor me waar ik op kan zitten? De rots is nogal heet, zeg maar." Verwachtingsvol keek ze Tom aan, hopend dat hij iets voor haar had. Anders zat er niets anders op dan doorbijten of van de rots af springen. Tenzij ze op zijn schoot mocht zitten, maar die gedachte schudde ze snel van zich af. Wat dacht ze wel?

Tom:

Tom knikte dankbaar naar Saki. Hij zou naar Bill toe gaan en Tom zou in zijn gezichtsveld blijven. Maar toch zou hij eventjes alleen kunnen zijn. Nouja, alleen met dit meisje. Maar dat voelde wel goed, ze was geen hater. En als ze het wel was, speelde ze heel goed toneel. Want op de een of andere manier vertrouwde hij haar gewoon. Het andere meisje ietsjes minder, maar daar had hij ook minder mee gepraat. Hij keek even naar het lichaam van het meisje vanuit zijn ooghoeken. Dun, maar mooi. Zeker niet té dun. En al helemaal niet te dik. Precies goed gewoon.

Bij de rots aangekomen steunde hij met zijn handen op de rots. Hij was warm, bijna heet zelfs. Snel klom hij erop. Toen hij erop zat keek hij opzij, maar daar was het meisje, Anthira, niet. Nu zocht hij ietsjes lager. Daar stond ze, naar hem te staren. Oké, wát was er aan de hand? Had hij iets op zijn shirt, pet, gezicht? Snel zocht hij zijn kleding af. Toen hij weer opkeek, zag hij dat ze bezig was met naast hem komen zitten. Hij volgde haar bewegingen. Soepel, mooi. "Als je het niet erg vindt, kom ik naast je zitten." Ohja. Ze had iets gezegt.

"Nee, natuurlijk niet. Kom er maar naast." Tom keek naar het meisje, dat ondertussen al zat. Aan het gezicht van het meisje zag hij dat ze of niet lekker zat, óf dat de rots te warm was. Hij was ook wel erg warm, want zelfs hij voelde het door zijn broek en boxer heen branden. Maar dan niet té warm.

"Eehm, heb jij iets voor me waar ik op kan zitten? De rots is nogal heet, zeg maar." Ehm? Had hij iets? "Wacht even hoor..." Hij vond het een beetje lullig om haar zo op de brandende rots te laten zitten, dus tja, zijn shirt moest er maar aan geloven. Hij had nog genoeg shirts in de bus liggen. En daarbij, ze zou heus geen vlooien of iets anders hebben. Hij haalde zijn pet van zijn hoofd en gaf deze aan Anthira. "Hou eens vast..." Zei hij tegen haar. Hij greep zijn shirt bij de kraag vast en trok hem over zijn hoofd heen. Meteen scheen de zon op zijn nog vrij witte huid.
"Hier, leg deze maar onder je. Maar dan wil ik wel graag m'n pet terug."

Hij keek eventjes naar Bill. Hopelijk maakte deze zich niet teveel druk. Hijzelf had zich voorgenomen om iets te ontspannen. Het gewoon weggedrukt. Misschien hielp dat.

Reggy:

Ze voelde zich onzeker worden toen Bill naar Tom keek. Hij leek wat afwezig te zijn geworden en Reggy vroeg zich af of hij niet liever naar Tom wilde gaan. Zodra Tom op de rots zat -met Anthira, hoe kreeg ze het toch voor elkaar-, leek Bill weer iets te ontspannen. Ze haalde haar schouders op en legde hem uit waardoor zij en Anthira de jongens kende. Hij leek dit wel een prettig idee te vinden. Hij bevestigde haar vermoedens door :"Echt? Dank je... Je weet niet hoeveel dat voor me betekend... Ik schrik me continu dood van het kleinste geluid omdat ik overal haters verwacht... Zo kan ik toch nooit..." te zeggen. Toch nooit...? Wat had hij willen zeggen? Ze dacht na, maar ze kon het niet bedenken. Hou zou ze ook kunnen. Ze wist eigenlijk helemaal níets van deze jongens af. Al die jaren keek ze filmpjes, had posters, zelfs een cd en een concert meegemaakt, maar dat was hun sterrenleven. Wat gebeurde er allemaal áchter die roem? Daar had ze geen flauw benul van. Stiekem hoopte ze dat ze er toch wel een beetje achter te komen, maar ze zou nergens naar vragen. Nieuwsgierig was ze, zeker weten, maar ze kon zich ook prima inhouden. En dat was precies wat ze nu nodig had.

Haar ogen keken Bill onderzoekend aan. Vragend bijna, maar ze zei niets. "Je hoeft je zin niet af te maken hoor." Ze keek opzij, Saki was er bij komen staan. Reggy glimlachte naar hem. "Sorry dat ik net zo uitviel. Dat was niet helemaal de bedoeling." Daarna keek ze naar Bill. "Zullen we even in de zon gaan zitten? Dan wordt je ook een beetje bruin..." Wat moest ze anders zeggen?

Gelukkig had Tom het goed gevonden dat ze naast hem kwam zitten. Even zuchtte ze opgelucht. Want ze zat nu al eenmaal en het zou best wel raar zijn geweest als hij nee had gezegd. Dan moest ze weer van de rots af springen en dan wat? Op het zand zitten? En steeds omhoog moeten kijken als Tom wat zei? Anthira dacht iets teveel na, over van alles. Vooral omdat ze zich nu in een situatie bevond, waarin ze zich nog nooit bevonden had. Even keek ze opzij naar Reggy en Bill. Die stonden nog steeds bij elkaar, geen van de twee rende weg. Goed, hopelijk kwam dat allemaal goed. En als het tussen Tom en haar ook nog soepel zou lopen, zou dat geweldig zijn!

Nadat ze haar vraag aan Tom had gesteld, leek hij gelijk in actie te komen. Gelukkig maar, want haar billen begonnen al aardig af te branden. Al vlug kreeg ze de pet van hem in haar handen gedrukt. Waarom ze die in haar handen kreeg, werd iets later duidelijk. Maar Anthira keek even niet naar Tom. Nee, ze keek naar de pet in haar handen en bestudeerde deze even. Ze vond het een leuke pet. Ondeugend grijnsde ze en zette de pet op haar hoofd. Vervolgens pakte ze haar haar, en stak deze door het gat in de pet. Hij was veel te groot, maar zat toch lekker. Ondertussen keek ze opzij naar Tom. Deze trok tot haar verbazing zijn shirt uit. Moest ze op zijn shirt zitten? Nou ze had eerlijk gezegd geen handdoek verwacht. Zodra hij zijn shirt op een of andere manier uit had kunnen trekken, handige hij deze over. 'Hier, leg deze maar onder je. Maar dan wil ik wel graag m'n pet terug.' Glimlachend pakte ze het shirt over. Vervolgens sprong ze van de rots af. Toen ze stond, legde ze zijn shirt op de rots, drie keer dubbel gevouwen. Vervolgens sprong ze weer op de rots. Even wachtte ze af of ze iets zou voelen. Warmte voelde ze zeker wel, maar het was niet meer pijnlijk. Nu pakte Anthira voorzichtig de pet van haar hoofd en gaf deze terug aan Tom. "Bedankt dat ik op je shirt mag zitten! Echt veel beter gewoon," zei ze dankbaar.

Anthira keek iets wat stiekem opzij naar Toms buik. Hij had gewoon een sixpak! Ze vond het zo mooi en knap dat ze nauwelijks haar ogen ervan af kon scheuren. Het leek bijna alsof haar ogen waren vastgeroest.
Toch kon ze haar blik van zijn buik af scheuren en naar zijn donkerbruine kijkers kijken. "Hoe gaat het nu?" Het was uitgesproken voordat ze er erg in had. Waarom moest ze nu zo nodig iets zeggen voordat ze gedacht had? Een beetje afwachtend keek ze hem aan. Misschien zou hij het niet eens zo erg raar vinden.

Gelukkig vroeg Reggy er niet naar, maar ze was wel nieuwsgierig, dat kon hij zien. Nouja, misschien zou hij het haar nog wel eens zeggen, maar niet nu.
Saki voegde zich bij hen. "Bill, Tom is even een eindje verder gaan zitten. Gaat het ondertussen al wat met je?" Bill knikte. "Ja, maak je maar geen zorgen..." Al zou hij dat waarschijnlijk wel doen, gezien de omstandigheden. Reggy bood(biedde?) nog haar excuses aan Saki aan en stelde toen voor om in de zon te gaan zitten. Bill knikte maar instemmend en vergeleek zijn huidskleur met die van Reggy. Hmmja, vergeleken met haar was hij wel erg wit... Iedereen op het eiland zou zo aan hem kunnen zien dat hij hier niet vandaan kwam. Maar dat zouden ze zoizo wel weten, hij was nou niet bepaald iemand die je over het hoofd zag...
Bill liep een eindje terug het strand op en plofte vervolgens in het warme zand, er van uitgaand dat Reggy hem wel zou volgen. Hij trok zijn schoenen en sokken uit en groef (graafde?) met zijn tenen in het zand. Hij trok zijn knieën op, sloeg zijn armen eromheen en liet zijn kin erop rusten. Hij staarde naar de zee en de golven die telkens op het strand kropen en zich weer terugtrokken. ( ooc; woah ik heb moeite me te verwoorden vandaag bic;) Hij zou er best eens in willen zwemmen... Waarschijnlijk meerdere malen terwijl hij hier verbleef.
Plots stond hij op. "Wacht even, ben zo terug..." mompelde hij tegen Reggy en rende naar de zee. Hij boog zich voorover en keek in het water. Maar natuurlijk kon hij zichzelf niet zien, vanwegen de golven. 'O. Ja. Duh. Sukkel.' schold hij zichzelf inwendig uit. Hij prikte in zijn onzichtbare spiegelbeeld. Misschien maar beter ook. Hij hoefde zichzelf toch ook niet te zien terwijl hij tegen zichzelf praatte? Hij kon ook naar Tom kijken natuurlijk. Hij grinnikte zachtjes bij de gedachte en wierp een blik op zijn tweelingbroertje. Die had ondertussen zijn shirt uitgetrokken en leek zich nergens wat van aan te trekken. Dus. Dat kon hij ook, en dat ging hij mooi doen. Hij moest maar eens over zichzelf heen komen. Even alles wegstoppen, daar kon hij vanavond wel weer over nadenken... Koppig staarde hij weer naar het water en raapte zichzelf bij elkaar. Dus. Lekker puh. Hij stak zijn tong uit naar waar zijn spiegelbeeld had kúnnen zijn. Toen draaide hij zich met meer zelfvertrouwen om en voegde zich weer bij Reggy.
"Dus. Ehm. Hoe is het hier? Hoe ben je hier terecht gekomen? Of zo... vertel eens iets ik weet nog helemaal niks over jou..." glimlachte hij overtuigd. "Natuurlijk alleen wat je wíl vertellen, meer zal ik niet vragen, ik weet hoe het is om nauwelijks privacy te hebben..."

Ooc; sorry voor het wachten Hé Nel !

Bic;
Tom
Terwijl hij zijn shirt had uitgetrokken, had Anthira zijn pet opgedaan. Hij lachte eventjes. Het zag er wel... schattig uit. Tja, waarom wist hij ook niet, maar een meisje met zíjn pet, zag er gewoon lief uit. Zodra hij het shirt had gegeven, sprong ze van de rots af. Ze kon het toch ook gewoon onder zich leggen? Ach, hij was wel blij dat ze zo voorzichtig met z'n shirt was. Stel dat het shirt kapot zou gaan, dat zou een ramp zijn! Maargoed, dat gebeurde vast niet. En als het gebeurde...tja, had hij niet nog een lading in de bus liggen?

Toen ze weer zat gaf ze de pet weer aan hem terug. Tom, die nog steeds een muts op had gehad, deed deze eventjes af. Waarschijnlijk zou het een van de weinige keren zijn dat Anthira hem zonder muts zou zien. Maar hij bleef sexy, dat wist hij gewoon. Hij keek opzij, terwijl hij alles weer goed op zijn hoofd plantte. Hierdoor zag hij dat Anthira, die net een bedankje had gezegt, naar zijn buik staarde. Hij grijnsde eventjes. Toch wel blij dat hij weer aandacht van de meisjes kreeg. En dus ook van dit lieve knappe meisje.

'Hoe gaat het nu?' Voordat hij antwoord kon geven zag hij Bill naar het water rennen. Tom volgde hem, afwachtend wat er gebeurde. Hij zag dat Reggy een eindje verderop net ging zitten op het zand en toekeek. Tom staarde naar Bill. Eventjes was het hem niet duidelijk wat deze wilde doen. Het water in? Met al z'n kleren nog aan? No way, dat kon niet. En inderdaad, het was iets veel ijdelers. Bill wilde zijn spiegelbeel bestuderen.

'Hmm...' Hij keek weer opzij, naar Anthira. 'Met mij gaat alles goed. Tenminste, nu wel meer dan net.' Hij keek het meisje aan. Ze hoefde niets te weten, nog niet. Misschien later ooit eens.
'En hoe gaat het met jou? Moet even schrikken zijn zeker...'

Reggy:

Bill knikte instemmend op haar voorstel om in de zon te gaan zitten. Hoewel het in de schaduw absoluut niet koud was, vond ze het toch lekkerder om in de zon te zitten. In sommige landen kon ze echt niet in de zon zitten, zonder helemaal zweterig te worden. Maar hier was het gewoon superlekker. Niet benauwd.
Ze volgde Bill naar het strand. Nog voordat ze kon gaan zitten mompelde Bill dat ze moet wachten en dat hij zo weer terug zou zijn. Verbaasd liet Reggy zich zakken op het zand en keek eventjes naar Tom en Anthira. Tom staarde haar aan. Fijn. Hoe kreeg Anthira het toch altijd voor elkaar. Bij haar rende de jongens weg en bij Anthira deden ze hun shirt uit.

Bill bleef even staan bij het water. Hij prikte zelfs in het water. Ging het wel goed met hem? Fronsend bleef ze zitten, zich bewust van Saki. Ze keek naar Bill en wachtte af of hij terug zou komen. En dat kwam hij. Sterker nog, hij ging weer naast haar zitten. Misschien moest hij gewoon even bijkomen van haar beeldige verschijning. Of niet...

"Dus. Ehm. Hoe is het hier? Hoe ben je hier terecht gekomen? Of zo... vertel eens iets ik weet nog helemaal niks over jou..." glimlachte hij overtuigd. "Natuurlijk alleen wat je wíl vertellen, meer zal ik niet vragen, ik weet hoe het is om nauwelijks privacy te hebben..."
Iets in haar brak. Dat was lief, hij dacht in ieder geval heel veel aan anderen.

'Nou ehh...' Moest ze het hem vertellen? Ja, dat kon ze wel. Door de jaren heen had ze alles rustig kunnen verwerken en het viel haar ook niet zwaar meer om erover te praten.
'Het klinkt heel gek, maar mijn ouders en ik hebben een vliegtuigongeluk gehad. Heel dichtbij dit eiland. Ik ben zo'n beetje de enige die het overleefde en ik spoelde hier aan. Toen hebben de mensen me opgevangen en me zelfs een huis gegeven. Dus ik woon hier in m'n eentje en tja... dat is eigenlijk hoe ik hier ben gekomen.' Ze keek Bill afwachtend aan. Zou hij nou weer wegrennen, maar dan van angst, omdat ze een overlevende was van een vliegtuigongeluk, of zoiets?

'Nou ehh...' Reggy leek na te denken over wat ze zou antwoorden, Bill wachtte geduldig af. 'Het klinkt heel gek, maar mijn ouders en ik hebben een vliegtuigongeluk gehad. Heel dichtbij dit eiland. Ik ben zo'n beetje de enige die het overleefde en ik spoelde hier aan. Toen hebben de mensen me opgevangen en me zelfs een huis gegeven. Dus ik woon hier in m'n eentje en tja... dat is eigenlijk hoe ik hier ben gekomen.'
Ontzet staarde hij haar aan, tot hij besefte dat zijn mond open hing en dat hij heel onbeleefd bezig was. Snel deed hij zijn mond weer dicht en slikte. Het leek alsof ze het al tamelijk goed verwerkt had en er gewoon over kon praten. Dat bewonderde hij wel, maar het leek hem niet zomaar iets en zij vertrouwde dat zomaar aan hem toe. "Dus... je ouders zijn ook... dood?" vroeg hij aarzelend. Hij kon het zich echt niet voorstellen wat hij zou doen als hij zijn moeder niet meer had. "En... je woont alléén?" Hij werd al niet goed bij het idee. "Ik haat het om alleen te zijn..." fluisterde hij. "Nja, over het algemeen tenminste, soms moet je gewoon even alleen zijn.. Maar niet altijd! Ik zou echt niet weten wat ik zou moeten zonder... zonder Tom..." Hij staarde naar zijn voeten en besefte zich maar al te goed dat als het iets anders was gelopen dat hij Tom misschien wel kwijt had kunnen zijn. Hij beet op zijn lip en veegde snel een traan van zijn wang. Niet aan denken, zo is het niet gegaan! sprak hij zichzelf streng toe. Voorzichtig keek hij weer naar Reggy en lachte veronschuldigend. "Sorry... Je zult onderhand wel denken wat voor een triest geval ik wel niet ben."
Hij schudde zijn hoofd om zijn gedachtes weg te schudden. Dit meisje was gewoon alles wat ze had kwijt geraakt en toch liep ze hier vrolijk rond en genoot van het leven. En hij was helemaal panisch omdat hij een steen, die op zijn broer gemikt was, tegen zijn kop had aangekregen. Ja, oke, heel veel mensen schenen hem te haten, en dat was best een schok. Maar hij had zélf voor dit leven gekozen en het hoorde er nou eenmaal bij. Aan de andere kant waren er net zo veel mensen, of misschien nog wel meer, die helemaal gek van hem waren. Dat had dit meisje toch ook niet. Ze woonde hier helemaal alleen, zonder familie, oké wel een vriendin en aardige eiland-bewoners -als ze haar een huis hadden gegeven!- maar toch... Zijn bewondering voor Reggy groeide met de seconde. Daar moest je toch echt respect voor hebben...
Hij glimlachte bewonderend naar haar. "Wow.. echt.. wow.. ik zou het je niet nadoen... Maar... wat doe je dan als je je eenzaam voelt? Voel je je niet eenzaam in een heel huis helemaal voor jou alleen? En..." Hij besefte dat hij door aan het ratelen was en grinnikte. "Sorry.. Ik was niet mijn bedoeling je zo uit te horen..."

Ooc; Ghehe (A) Je mag hierna gelijk weer reageren als je wilt (HINT XD)

bic;
Gelukkig kon Tom om haar lachen. In de zin van, hij vond het niet erg dat ze zijn pet op haar hoofd had gezet. Tenminste, dat was toch zo? Als hij erom lachte, dan vond hij het zeker toch niet erg? Het voordeel van de pet die ze net op haar hoofd had, was dat de zon niet in haar ogen scheen. Dat was wel prettig geweest. Maar uiteindelijk was Anthira het wel gewend, de zon in haar ogen, ze woonde hier maar liefst al twee jaar! In ieder geval zat ze nu goed op zijn shirt, geen brandende billen, nee niets.

Tot Anthira's verbazing trok Tom de muts op zijn hoofd, ervan af. Ze had één foto van hem -die stond op haar computer- waarbij hij niets op zijn haar had zitten. Maar in het echt was het altijd anders dan op de computer. Want je zag plotseling dingen die je nog nooit was opgevallen. Voor Anthira was dit de eerste keer dat ze de gitarist van Tokio Hotel zonder muts en pet voor zich -of eigenlijk naast zich- zag zitten. Het zag er eigenlijk wel lief uit. Zijn dreads hingen nu langs zijn gezicht. Waardoor zijn gezicht eigenlijk verdween. Ze grijnsde erom. Waarom? Hij was gewoon zo aantrekkelijk! In elke zin zowat. Deze jongen zou iets heel raars moeten doen om zijn uiterlijk te verpesten. Toch haalde Anthira snel de grijns van oor tot oor op haar gezicht weg. Het zou er namelijk gewoonweg niet uitzien!
Iets viel haar op, toen ze zo naar Tom keek. Er was een klein littekentje verschenen vlak bij zijn wenkbrauw. Het was iets wat haar nog nooit was opgevallen. Niet dat het haar veel uitmaakte, maar als je dan toch best lang fan was van zo'n band, dan moest je toch ook redelijk wat van hun uiterlijk weten.. Tenminste dat vond Anthira. Toch wist ze dat ze nog lang niet alles van deze jongens wist. In alle zinnen. Ze bleef naar hem kijken totdat hij zijn muts en pet weer goed op zijn hoofd had gezet. Hoe die dat deed zonder spiegel, was haar een raadsel.

Zuchtend keek ze naar de zee. Ze zou hier tot zonsondergang wel kunnen blijven zitten. Alhoewel uren lang op deze rots zitten, was niets voor haar. Ze wilde beweging. Weer kreeg Anthira de ongelofelijke drang om te zwemmen. Maar ze schudde haar hoofd om de gedachte uit haar hoofd te krijgen. Wat gelukkig redelijk goed lukte. Ze had in ieder geval wel zin om de zonsondergang te bekijken vanavond. Dat bracht haar op het idee om Tom uit te nodigen om vanavond met haar de zonsondergang te bekijken. Want die moest hij minstens één keer gezien hebben, voordat hij weer terug keerde naar Duitsland, want ze zouden toch weer terug gaan naar hun thuis land?
Doordat ze naar de golven bleef kijken terwijl ze zo in gedachten bezig was, merkte Anthira niet op dat Tom lang wachtte met antwoorden. Dus ze kreeg al helemaal niet door dat hij naar Bill keek en zich vervolgens pas weer met haar bezig hield.

'Hmm...' Hoorde ze plotseling. Het verstoorde haar gedachtegang, waardoor ze automatisch opzij keek. Hierdoor kruiste haar blik met die van Tom. 'Met mij gaat alles goed. Tenminste, nu wel meer dan net.' Glimlachend keek Anthira naar Tom. Het was voor haar een hele opluchting da alles goed ging. Toch vroeg ze zich af wat er net allemaal precies aan de hand was geweest. Maar ze nam zich voor niets te vragen, totdat hij zelf over het onderwerp begon. Bijna zeker was ze ervan dat dát nog lang niet het geval zou zijn. Wat toch wel jammer was, maar niets aan te doen was.
'En hoe gaat het met jou? Moet even schrikken zijn zeker...' vroeg Tom aan haar. Een beetje verbaasd keek ze hem aan. Maar die blik verdween snel, hij maakte plaats voor een gelukkige glimlach. "Met mij gaat het goed." Toen zweeg Anthira. Ze keek even weg van hem, maar al snel keerde haar blik terug naar Tom's donkerbruine ogen. "Het was inderdaad wel even schrikken ja.. Ik ging dus eigenlijk alleen hier naar toe om wat te zwemmen. En toen zag ik een paar grote zwarte bussen staan. Wat me al een hartaanval bezorgde," ze stopte even en grijnsde een beetje, doordat ze eraan terug dacht. Anthira had namelijk gedacht dat er allemaal mensen op het eiland waren aangespoeld die niets goeds in hun zin had. Hierdoor keek ze vanzelf weg naar Tom, ze keek naar haar voeten. "En naja, vervolgens werd ik gebeld door Reggy en kwam ik het strand opgelopen. Toen ik jullie zag, dacht ik dat ik echt zou bezwijken aan een hartaanval. Ik bedoel, naja, ik had nooit verwacht dat jullie ooit op dit eiland zouden komen. Dus schrikken was het inderdaad." Anthira keek weer naar Tom terwijl ze glimlachte met een zacht blosje op haar wangen.

Reggy:
Ze merkte dat Bill ervan schrok. Of het in ieder geval aantrok. Ze glimlachte, met haar hoofd naar de grond, zodat Bill het niet zou zien. Straks dacht hij nog dat ze het leuk vond dat hij zo reageerde. Nee, het was meer, hij had dezelfde reactie als zoveel anderen. En tja, soms was dat gewoon grappig. Want nu merkte ze maar weer, hoe beroemd hij ook was, het bleef gewoon een mens.

"Dus... je ouders zijn ook... dood?" Reggy schrok. Ook? Wie waren er nog meer dood dan? Ontzet keek ze opzij. Was dat wat er gebeurd was. Waren de ouders van Bill en dus ook die van Tom dood? Was het een ongeluk of... hó stop. 'Wie...' Begon ze. Hoe moest ze dit nou vragen? Stel dat het zo was!
'Zijn jou ouders...' Hopelijk begreep hij nu wat ze bedoelde. Maar misschien wilde hij er niet over praten. Want hij ging verder. Reggy besloot het er maar niet meer over te hebben. Zwijgen was toestemmen. Maar aan de andere kant, waarom zouden ze dan hierheen zijn gekomen en bang zijn voor haters? Zouden haters het op zijn ouders hebben gemunt? Oh god... dat zou echt vreselijk voor hem zijn!

"En... je woont alléén?" Reggy knikte. Ja, ze woonde alleen. En ze vond het prettig. "Ik haat het om alleen te zijn..." fluisterde hij. "Nja, over het algemeen tenminste, soms moet je gewoon even alleen zijn.. Maar niet altijd! Ik zou echt niet weten wat ik zou moeten zonder... zonder Tom..." Reggy keek op. Ja, Bill en Tom waren onafscheidelijk. Dat wist ieder mens.
'Maar dat is anders. Jullie zijn een tweeling. En als ik wil, kan ik zo eventjes naar iemand toegaan. Alhoewel, je moet niet bang zijn om te lopen hier. Want een scooter ofzo doen ze hier niet aan. Tenminste, wel in de wat grotere dorpjes, maar niet midden in het bos, waar ik woon.' Ze gebaarde vaag in de richting van de struiken.

Met haar ogen ging ze over de zee. Ze hield van dit eiland. Hoewel ze haar ouders kwijt was geraakt, had ze er wel iets mooi's voor terug gekregen. Al had het natuurlijk wel eventjes geduurd voordat ze erachter was hoe mooi dit eiland was.
"Sorry... Je zult onderhand wel denken wat voor een triest geval ik wel niet ben." Verbaasd knipperde Reggy met haar ogen. Triest geval? 'Hoezo? Helemaal niet!' Ze keek hem onderzoekend aan. Hij had wel een deuk in zijn zelfvertrouwen opgelopen.

"Wow.. echt.. wow.. ik zou het je niet nadoen... Maar... wat doe je dan als je je eenzaam voelt? Voel je je niet eenzaam in een heel huis helemaal voor jou alleen? En..." Reggy liet het maar. Ze zou het zo wel uitleggen. Eventjes grinnikte ze zachtjes. Opnieuw kreeg ze een sorry te horen.

'Je hoort me helemaal niet uit joh. Ik vind het niet erg. Ik bedoel, ik weet meer van jou dan je zelf vermoed waarschijnlijk. Ja, soms is het echt belachelijk wat mensen allemaal van jullie weten. Maar aan de andere kant is het ook heel oppervlakkig. Kijk, het heeft mij echt wel een poosje gekost om te wennen aan het idee dat ik geen ouders meer had. En het heeft me nog meer moeite gekost om voor mezelf te zorgen. Maar uiteindelijk begon ik het toch in te zien. En ik heb gewoon zoveel steun gehad van iedereen. Onder andere van Anthira.' Ze gebaarde naar haar vriendin op de steen, naast Tom. 'Zij heeft ook haar eigen verhaal. En daarom kunnen we zo goed met elkaar opschieten. Ieder zijn eigen verhaal, maar toch hetzelfde gevoel. Tja. En als ik me eenzaam voel, dan ga ik gewoon hierheen. Hier op het strand, dan kijk ik over de zee uit. Want daar ergens zijn mijn ouders. Of ik ga gewoon naar het dorpje een café in ofzo. Beetje praten met mensen. En soms zijn er ook gewoon momenten dat ik instort, natuurlijk. Ik ben geen superwoman ofzo.' Ze keek opzij, naar Bill. Op dit moment voelde ze zich vrij volwassen. Terwijl ze op andere moment zich nog een baby voelde door het gedol met onder andere Anthira.

Tom:
Met een wenkbrauw omhoog was Tom bezig met zijn pet en zij muts. Hij had wel door dat Anthira keek, maar liet niets merken. Hij vond de aandacht op deze manier ook wel grappig. Ze draaide haar hoofd niet weg, pas toen hij zijn muts weer op zijn hoofd had gezet en vervolgens zijn pet, keek ze zuchtend naar de zee. Tom boog zich iets naar haar oor toe.

'Is de zee net zo mooi als ik ben?' Hij bleef natuurlijk een playertje. En eigenlijk was hij best wel benieuwd wat het meisje hierop zou antwoorden. De meeste meisjes gaven hem of speels een stomp en zeiden vervolgens niets. Of ze dachten dat hij beledigd zou zijn als ze ja zouden zeggen. Maar dan hadden ze weer het idee dat ze 'toegaven' dat ze hem leuk vonden als ze nee zeiden. Dus meestal zaten ze in een dilemma, wat altijd wel een grappig uitkomst was. Lekker gemeen weer. Ondertussen was hij alweer naar achter gebogen. Het was natuurlijk ook niet de bedoeling dat ze zich totaal ongemakkelijk zou gaan voelen. Zo'n indruk wilde hij niet hebben op meisjes. En zeker niet op dit meisje, wat toch iets met hem deed.

Hij keek eventjes naar Bill en gaf toen pas antwoord op haar vraag. Hij was benieuwd waar Bill en het meisje naast hem het allemaal over hadden. In ieder geval vertrouwde Bill haar nu meer dan net, dat kon hij zien aan zijn houding.

"Het was inderdaad wel even schrikken ja.. Ik ging dus eigenlijk alleen hier naar toe om wat te zwemmen. En toen zag ik een paar grote zwarte bussen staan. Wat me al een hartaanval bezorgde," Hmm, ja, daar kon hij wel inkomen. Het was natuurlijk niet erg gewoontjes om van die grote zwarte tourbussen te zien staan. Maargoed dat het logo er niet op stond, want dan was ze misschien meteen neergevallen. Alhoewel, nu kreeg ze zijn prachtige verschijning meteen te zien en dat was ook niet goed voor de gezondheid van een meisje.

"En naja, vervolgens werd ik gebeld door Reggy en kwam ik het strand opgelopen. Toen ik jullie zag, dacht ik dat ik echt zou bezwijken aan een hartaanval. Ik bedoel, naja, ik had nooit verwacht dat jullie ooit op dit eiland zouden komen. Dus schrikken was het inderdaad." Zie je, een hartaanval kon jou nou niet echt gezond noemen. En het andere meisje was tegen Bill aangeknald, nou, dat had haar waarschijnlijk ook een hartaanval bezorgt. Maar dit meisje had door hém een hartaanval gekregen. Of nee, ze had jullie gezegt. Jammer. Hij glimlachte eventjes om zijn gedachten. Soms waren ze té erg, zelfs voor hem.

'Ach, we zijn ook maar mensen, die toevallig een talent hebben.' Hij keek opzij, naar Anthira. 'Hopelijk ben je nu niet meer geschrokken. Al lijkt me dat nogal sterk, aangezien je nu naast me zit.' Eventjes had hij er achteraan willen voegen, in bikini, maar dat zou weer net teveel gezegt zijn. Zo was het precies goed.

Terwijl ze naar het zoute water voor haar keek, voelde ze wat naast zich. Het was bij haar oor. Het kietelde een beetje waardoor ze een glimlach op haar gezicht kreeg. Bijna had ze haar hand naar haar oor gebracht en er gekrabd, totdat ze een stem hoorde. Die akelig dichtbij was, maar dat akelige dichtbij was eigenlijk wel fijn. Ze voelde iets van binnen smelten toen de stem zijn klanken in haar oor schoof. Het was heerlijk om de mond zo dicht bij zich te hebben. Anthira sloot voor even haar ogen, wat Tom precies gezegd had, drong nog niet door. Ze dacht alleen eventjes aan het feit dat hij zo dicht tegen haar was. De heerlijkste gedachte ooit.
Toen, pas na enkele secondes of langer misschien, ze had niet echt de tijd bij gehouden. In ieder geval na een poosje, drongen zijn woorden toe. 'Is de zee net zo mooi als ik ben?' Haar grijsblauwe ogen gingen open, terwijl ze haar hoofd draaide. Hij had helemaal gelijk, hij was zo mooi als de zee. Maar wilde ze dat ook toegeven? Anthira keek naar Tom die ondertussen wat naar achteren leunde.

Afmetend keek ze hem aan, met een quasi serieus gezicht. Vervolgens liet ze haar blik van zijn tenen naar zijn hoofd glijden, dit deed ze twee keer. "Hmm," zei ze ondertussen. Toen ze hem had bekeken, wende ze haar hoofd vlug naar de zee en daarna gelijk weer terug naar Tom. "Tjaa, ik weet het niet hoor," zei ze plagend. De quasi serieus gezicht was ondertussen vervaagd. Er hing een ondeugende glimlach rond haar mondhoeken. Eén van haar wenkbrauw liet ze wiebelen, vervolgens schoof ze iets naar achteren en kwam naast hem zitten. "Je bent mooier," zei Anthira terwijl ze Tom aan keek. Even bleef ze hem aan kijken, nieuwsgierig. Maar al gauw draaide ze haar hoofd.

Ze liet haar hoofd naar achteren hangen. Genietend van de zon, sloot ze haar ogen. Heel even lette ze niet op Tom. Ze dacht zelfs even niet aan hem. Ze voelde nu enkel de zon op haar huid branden en dat was een heerlijk gevoel. Haar hele lichaam werd verwarmd, op een prettige manier. Al vond ze het ook niet erg als de jongen naast haar, haar zou verwarmen. Daar waren haar gedachtes weer, haar gedachtes die alleen om Tom gingen. Aan de ene kant was dat wel vervelend, dat ze nu enkel aan hem kon denken. Aan de andere kant begreep ze wel van zichzelf dat haar gedachtes bij hem waren. Aangezien Tom nu naast Anthira zat! Een droom die uitkwam, dat was het wel. Een droom die ze altijd al had gehad, sinds de eerste keer dat ze naar hun muziek luisterde.

'Ach, we zijn ook maar mensen, die toevallig een talent hebben. Door zijn stem, hief ze haar hoofd weer op en opende ze haar ogen. Het was zo waar. Alle vier de jongens waren gewoon mensen. Van vlees en bloed, geen goden. Nee, gewoon hij was praktisch zoals haar. Maar dan met een talent en was hij een jongen en geen meisje. Ze keek opzij naar Tom, waardoor hun blikken elkaar kruisten. 'Hopelijk ben je nu niet meer geschrokken. Al lijkt me dat nogal sterk, aangezien je nu naast me zit.' Eventjes dacht Anthira na. Geschrokken was ze niet meer. Nee, ze voelde zich eigenlijk zeer gemakkelijk bij hem in de buurt.
"Nee, ik ben niet meer geschrokken. Nu gaat het veel beter," zei ze met een glimlach. Bijna had ze gezegd dat het veel beter ging ook doordat hij met een blote buik naast hem zat. En dat ze helemaal weg van hem was, maar dat zei ze gelukkig niet!

Ooc; zei ik ook???
Oooowja wacht.. ik bedoelde tezame met al die andere mensen in dat vliegtuig
oke XD
Nja, ik kijk zo nog wel of ik nog wat kan posten

ooc;
mensen, ik ga ff stoppen met deze RPG, ok?
Ik kan hier met Tobi etc. toch niet veel aanvangen.
Als jullie mijn personages echt terug nodig hebben, sturen jullie me dan een PM? Dan val ik wel even weer in

Ooc;

live_my_life schreef:

ooc;
mensen, ik ga ff stoppen met deze RPG, ok?
Ik kan hier met Tobi etc. toch niet veel aanvangen.
Als jullie mijn personages echt terug nodig hebben, sturen jullie me dan een PM? Dan val ik wel even weer in

WAT!? Dat kan je ons niet maken

Nee, grapje;) Maar wel jammer dat je ermee stopt! Maar ik weet al het keerpunt waarin jij heel goed mee kan doen. Er gaat iets gebeuren jongens Op dat moment PM ik je wel

Nell schreef:

Ooc;

live_my_life schreef:

ooc;
mensen, ik ga ff stoppen met deze RPG, ok?
Ik kan hier met Tobi etc. toch niet veel aanvangen.
Als jullie mijn personages echt terug nodig hebben, sturen jullie me dan een PM? Dan val ik wel even weer in

WAT!? Dat kan je ons niet maken

Nee, grapje;) Maar wel jammer dat je ermee stopt! Maar ik weet al het keerpunt waarin jij heel goed mee kan doen. Er gaat iets gebeuren jongens Op dat moment PM ik je wel

is goed

Nou nou, dat meisje moest hem wel eventjes goed keuren. Hij zette zijn allerliefste glimlach op en spanden zijn spieren, al onbewust, een beetje aan. "Hmm." Oké, ze was tenminste wel iemand die eerlijk was. Want ook al vonden de meesten hem toch écht mooier dan de zee, inclusief hijzelf, sommige hadden die mening niet. Hoewel het natuurlijk bijna onmogelijk had. Maar dit meisje was er duidelijk één van. Toch wel een beetje gekrenkt keek hij de andere kant op. En zag daar de zee, die hem had verslagen. "Tjaa, ik weet het niet hoor." Hij keek weer opzij en zag daar iets wat hij maar al te goed herkende, van zichzelf. Een ondeugende blik, die hem aankeek alsof ze iets anders ging zeggen. Opgelucht haalde hij adem toen het laatste zinnetje gezegt werd. Hij glimlachte naar haar. Ze kwam, bijna ongemerkt, iets meer naast hem zitten. Anthira keek hem eventjes aan, maar draaide toen haar hoofd weer weg. Jammer, want ze had van die mooie ogen. Eventjes keek hij naar haar lijf. Het was mooi. Dun.

Het meisje naast hem sloot haar ogen en liet haar hoofd naar achteren hangen. Eventjes had hij de neiging om zijn hand in haar nek te leggen. Maar hij wachtte er nog eventjes mee. In plaats daarvan antwoordde hij op een eerder gestelde vraag. Of een antwoord, whatever. Zij antwoordde er weer op dat ze niet geschrokken meer was. Hij keek haar eventjes aan. De zon brandde op zijn lichaam en hij wist dat hij snel zou verbranden zonder shirt. Maar dat gaf nu niet. Hij had zich ingesmeerd, al was het al een behoorlijke tijd geleden. Langzaam haalde hij zijn hand van de steen. Deze was gloeiend heet, maar na een tijdje had hij toch zijn hand op de steen kunnen leggen, zónder hem meteen te verbranden. Langzaam ging hij met zijn hand naar haar rug. Met zijn vingertoppen streelde hij de blote huid van het meisje naast hem. Zijn ogen waren gefocust op zijn beweging. Op deze manier kroop hij steeds meer omhoog, zodat hij uiteindelijk bij haar nek kwam, die hij zachtjes begon te masseren. Hopelijk zou ze hem niet afwijzen. Want daarmee zou zij meteen de eerste zijn!

Ooc; sorry dat het zo lang geduurd heeft maar ik werd o.a. ziek en ik had het nogal druk enzow... en omdat ik zat me telkens te verheugen op t RPG en dan duurde het soms echt superlang -voor mijn gevoel- en daar had ik ff geen zin meer in.. XD En ik was afgekickt na die laatste x
Mr ik zal t ff weer proberen, al heb ik niet zoveel inspiratie *fluit*

Bic;

Reggy legde haar hele verhaal uit en Bill kreeg nog meer respect voor haar. Ja ze had dan gelijk dat Tom en hij een tweeling waren, maar zonder zijn ouders had hij het ook enorm moeilijk gevonden... Ze gebaarde naar Anthira en Bill keek even naar haar vriendin en zijn broertje, die ondertussen nogal zijn oude zelf leek te zijn. Hij was ook wel nieuwsgierig naar het verhaal van het andere meisje (Anthira dus) maar dat zou hij vast nog wel eens te weten komen. Hij hoopte maar dat Tom haar geen zeer zou doen, al zou zij vast van zijn reputatie op de hoogte zijn.
Tot Bills opluchting vond Reggy hem geen triest geval. Toen ze klaar was met haar verhaal liet hij het even bezinken en knikte begrijpend. Ineens schoot hem tebinnen dat ze iets over zijn ouders had gevraagd. Hij fronste en dacht eens diep na. Toen het tot hem doordrong antwoorde hij snel: "O, nee, met 'ook' bedoelde ik samen met de andere passagiers in het vliegtuig, sorry... Met mijn ouders is niks mis, maak je maar geen zorgen..."
Hij keek eens om zich heen en vroeg zich af hoe de rest van het eiland er uit zou zien. Hij had eigenlijk alleen nog maar het strand gezien. "Hmm... wat kun je eigenlijk zoal doen hier? Wil je misschien iets doen? Stil zitten is ook lang niet alles..."

Ooc; JAAA !! Ze heeft gepost Nu ga ik weer posten ¬¬ Ik wachtte een klein beetje op je, omdat je anders zo zou achterlopen. Btw, ik wachtte niet alleen hoor. Niekje en ik wachtten samen

Bic; Terwijl zij had gedaan alsof hij op een veilingmarkt stond, had ze opgemerkt dat hij zijn spieren aanspande en een nogal lieve glimlach op zijn gezicht had getoverd. Misschien dacht hij dat ze écht aan het twijfelen was. Ondertussen gleed haar blik over zijn spieren. Het viel haar gelijk op hoe groot die waren. Nou ja, hij zag er gewoon zeer gespierd uit zo. Haar armpjes waren niet zo. Ze kon misschien net 10 kilo met één arm optillen. Al was ze daar niet zeker van, eigenlijk moest ze het eens proberen. Maar nu was daar niet de tijd voor. Nee, nu was er iets heel anders aan de hand. Ze zat gewoon naast haar grootste -en knapste- idool.
Zodra ze iets van haar speelsheid had losgelaten, leek het dan ook dat Tom opgelucht ademde. Dus hij had het echt gedacht, dacht ze glimlachend.

Terwijl ze zo van de zon genoot, toen haar hoofd naar achteren hing en haar ogen gesloten waren, kreeg ze de schrik van haar leven. Héél even dacht ze een spin te voelen. Op haar rug. Vandaar dat alle spieren in haar lichaam zich hadden aangespannen en dat Anthira doodstil was blijven zitten. Ze was zelfs zo geschrokken dat ze haar adem inhield. Toen ze toch eventjes haar ogen opende en door haar wimpers heen keek, zag ze Tom anders zitten. Zou hij de spin van haar rug willen afslaan?
Toen kreeg ze de tweede schrik van haar leven. Het was géén spin! Het was helemaal geen insect. Nee, het leek niet eens op een insect! Wat Anthira op haar rug voelde waren vingertoppen! Vingertoppen van Tom Kaulitz. Door deze tweede schrik, maar toch een opluchting, ontspande ze zich iets meer. Al kon ze er niets tegen doen dat haar spieren gespannen bleven. Het ging vanzelf, ze wist niet meer hoe ze het terug moest draaien.

Stilletjes genoot ze hoe hij haar rug zachtjes streelde. Het was een gevoel die ze nog nooit had meegemaakt. Helemaal nooit! Helaas, want het was een heerlijk gevoel. Wat haar betreft mocht hij uren doorgaan. Maar dat mocht natuurlijk niet, want het was zielig om hem uren lang in de zon te laten zitten zonder bescherming. Toch kon ze niet lang genieten van het heerlijke gekriebel op haar rug. Nee, hij begon haar nek te masseren. Wat ook heerlijk was!
Anthira hief haar hoofd langzaam op -zodat hij gewoon mee kon bewegen- en keek Tom aan. Ze voelde haar ogen stralen, maar eigenlijk wilde ze helemaal niet overkomen als een sletje die zomaar voor Tom zich open en bloot stelde. Dus verder dan dit ging het niet. Of eigenlijk.. Het ging tenminste niet verder dan een zoen. Ja, niet verder dan dat. Tenminste.. Nee ze moest grenzen maken! Maar Anthira wist dat het een kwestie van tijd kon zijn voordat wat dan ook kon gebeuren, bij wie dan ook. Maar haar hoofd was de teugels van haar hart allang kwijt. Wat één jongen kon aanrichten was zo erg dat ze er tot haar oren in zat.

Iets, ze moest iets zeggen. Iets zinnigs. Iets wat duidde op gevoelens. Of niet? Ze wist niet wat ze moest zeggen óf doen. Wat kon ze mogelijk doen? Misschien moest ze haar principes opzij zetten, samen met al haar angsten. Alles wat ze nooit gedurfd had. Intiem zijn met een jongen, dit was zijn stap. Wat was de hare? Ze sloot haar ogen terwijl er nog steeds een lieve glimlach op haar gezicht bleef hangen.
"Tom," begon ze.
'NEE! Je zei iets!'
'Zeg het gewoon, stoot het er maar uit,'
'Wil je voor schut staan? Je weet niet eens wat je wilt zeggen!'
'Doe wat je wilt! Weet dat dit je enige kans zal zijn'
Anthira opende haar ogen. Vervolgens kroop ze dichterbij hem, zo dat ze haar hoofd op zijn schouder kon leggen en haar huid tegen de zijne aan voelde. Woorden waren niet nodig, besefte ze. Ze wilde gewoon bij hem zijn.

ooc; dit is dus de reden dat ik afgekickt raakte.. ik was echt elke dag aan het hopen op nieuwe stukjes en dat duurde vaak superlang. De vorige x duurde het zelfs zo lang dat ik afgekickt was en ik had geen zin om me er weer verslaafd aan te maken en elke dag weer te zien dat er niet gepost was.. dan was ik zelf eens heel druk en ziek en postte ik even niet, mr nu ligt het alsnog weer stil...

troost je, ik wordt er ook gek van bij de andere RPG's

naja, hier kan ik als bodyguards/manager op het moment ook niet veel doen...

Ooc; Sorry sorry, dat ligt aan mij. Maar ik heb ook zoveel andere dingen die ik moet doen enzo En dan schiet het er nog wel eens (altijd dus) bij in. Maar hier een nieuw stukje... En dan probeer ik wel weer sneller achter elkaar te posten

Bic;
Reggy staarde voor zich uit. De oceaan was oneindig leek het soms. Je kon de overkant niet zien en dat maakte al genoeg bij haar los. Waar zouden haar ouders zijn? Wat was er aan de andere kant? Hoe leefden ze daar? Zou dit eiland heel anders zijn dan de rest van de wereld? Oké, ze volgde het nieuws wel redelijk en het was ook niet zo dat ze hier helemaal achtergesteld waren, maar soms had ze toch het gevoel dat ze hier wat achterliepen. Wat ook niet gek was, want het was een vrij afgelegen eiland en de mensen vonden het wel prima zo.

"O, nee, met 'ook' bedoelde ik samen met de andere passagiers in het vliegtuig, sorry... Met mijn ouders is niks mis, maak je maar geen zorgen..." Reggy keek hem nu aan. 'Gelukkig maar.' Ze glimlachte eventjes, maar tegelijkertijd groeide bij haar weer de vraag wat er dan aan de hand was. Want stiekem had ze gehoopt dat dit het probleem was. Dan wist ze tenminste wat er aan de hand was! Niet dat ze wilde dat zijn ouders dood waren, nee zo flauw was ze niet. Maar ze wilde wel weten wat er aan de hand was. Maargoed. Hij moest het haar zelf kunnen vertellen. Ze ging absoluut niet aandringen. Daar hield ze helemaal niet van.

"Hmm... wat kun je eigenlijk zoal doen hier? Wil je misschien iets doen? Stil zitten is ook lang niet alles..." Ohoh, vond hij haar saai? Wilde hij iets doen, zodat hij niet meer met haar hoefde te praten? Nee vast niet. Het was vast gewoon iets anders. Ofzo. 'Ehh... tja. Heel veel te doen is hier niet. Ja je kunt gewoon zwemmen en dat soort dingen. En je hebt een dorpje. Daar heb je wel een winkelcentrum en een paar cafeetjes. En een paar uitgaansgelegenheden.' Kijk, zie je wel, zo ver liepen ze heus niet achter. 'Wat wil je doen? Oja, de standaard dingen zijn er ook wel, bios en een bowlingbaan...' Maar dat was wel helemaal aan de andere kant van het eiland. Dat zei ze er maar even niet bij. Trouwens, dat was ook niet zó ver. Zij liep het dagelijks.

Tom:

Hij voelde de spanning van haar spieren. Even trok hij verbaasd zijn hand terug. Wilde ze het niet? Keurde ze hem dan alsnog af? Nee, dat kon niet. Hij was wel Tom Kaulitz en hij werd niet afgekeurd. Zeker niet door een van zijn fans. Hallo! Hij ging weer door met haar strelen. Ze leek iets te ontspannen, maar spande zich toen toch weer. Opnieuw trok hij, nu ietsjes verontwaardigd, zijn hand terug. 'Gaat het wel?'

Zonder op antwoord te wachten ging hij door. Hij wilde niet forceren. Nee, zeker niet. Maar hij kon toch gewoon proberen? En ja hoor, ze ontspande. Gelukkig maar. Zonder het te beseffen glimlachte hij lichtjes. Tom merkte dat ze haar hoofd optilde en keek haar aan. In haar ogen las hij iets. En dat was zeker geen verdriet of teleurstelling. Meteen voelde hij zichzelf ook blij worden. Het was altijd mooi als hij anderen tevreden kon stellen. Hij vond het helemaal niets, mocht het anders zijn. Op concerten ook. Al die gillende meisjes. Allemaal voor hem! En hij kon ze vreugde brengen! Oké, sommige gingen ook huilen, maar wie zou dat nou niet doen, als je hem zag spelen. Eventjes voelde hij een licht verlangen naar zijn gitaar, maar meteen drukte hij het weer weg. Voorlopig zou hij niet meer spelen. Nee, hij zou niet stoppen. Voorlopig was iets anders dan stoppen. Maar hij wilde het gewoon niet. Nog niet.

"Tom" Het was vragend. Nee, het was niet vragend. Tom keek haar aan. Rustig haalde hij zijn weg. Ze schoof naar hem toe en legde haar hoofd op zijn schouder. Tom keek eventjes naar haar hoofd, maar sloeg toen zijn arm om haar heen. Ja, dit meisje was anders. Heel anders dan andere meisjes. Hopelijk vond Bill ook zijn troost bij het andere meisje. Maar hoewel ze een tweeling waren, lagen ze op dit vlak anders van elkaar.