Waarom ik? [Tokio Hotel]

Ooc;

Whoo whoo Whoo! Easy on. Godmoden is het létterlijk besturen van andere mensen. Als er in hún post al iets is aangegeven, dan mag je dat gebruiken. Als zich zo'n situatie voordoet als met omhoog trekken. Dat lijkt me vrij logisch. Kijk, als Bill nou had geschreven dat hij de hand níet aanpakte, werd het anders. Maar als je hem aanpakt, mag je best zeggen dat je omhoog getrokken wordt, want ik denk dat je zelf ook wel snapt dat die hand daarom is uitgestoken.

Snap? Dus stel het is echt écht godmoden, dan moet je het niet doen, maar je mag wel gebruik maken van dingen uit andermans posten en dingen die al voor de hand liggen.

Verder, niemand wil blijkbaar Georg spelen, dus neem ik hem wel op me. Het meisje dat met Georg wil, moet mij even een PM sturen.

Ooc; Sorry mensjes, maar ik vrees dat ik zal moeten stoppen met deze RPG ='( ik heb het heel druk met school, en ik heb gewoon geen tijd om 'actief' te zijn en vaak/veel te schrijven. En dat is ook niet leuk voor jullie. So, please don't hate me xS Want ik voel me er best wel slecht bij :'(

De jongen die net uit de bus gestapt was, keek hun een beetje vreemd aan. Ja góh, als er ineens drie fans voor je neus staan en nog een meisje. Al wisten zij waarschijnlijk niet wie wel en wie geen fan waren. Oké, Felicia was absoluut geen fan, maar zouden ze dat aan haar kunnen merken, want dat zou ze wél erg vinden. Het leken haar best aardig jongens, ook al hadden ze een vrij aparte stijl. Maar op een stijl mocht je nóóit iemand afrekenen. Dat was gewoon laf.

De jongen draaide zich om en liep de bus weer in. Felicia trok een wenkbrauw op en keek weer eventjes naar Tom. Plots voelde ze een elleboog in haar ribben waardoor ze schrok en opzij schoot. Zodra ze weer stilstond keek ze naar Anthira. Een grijnzende Anthira. Meteen werd Felicia rood. Waarom had zij haar altijd zo goed door! Nouja, Tom wás ook wel een schatje. Daar mocht best naar gekeken worden.
Kap Felicia. Nou niet doordraaien met je obsessie voor jongens... Het was waar, ze keek altijd graag naar jongens, al liet ze het niet altijd even goed merken. Maar goed ook. Dat zou wat worden. Ze zag het al voor zich. Hé, die is leuk. Hé, die is ook wel schattig. Maar ze moest toegeven, Tom was meer dan de meeste jongens die ze normaal 'leuk' vond. Hij had iets. Goh, natuurlijk had hij iets. Maar toch...

Naast haar pakte Bill de hand van haar vriendin vast. Felicia keek glimlachend toe, terwijl Gustav ondertussen weer uit de bus was gekomen en heey zei. Felicia keek weer naar hem. Glimlachte zelfs naar hem. Ze had het idee dat hij er niet echt blij mee was. Met hun komst dus. Nou miste ze nog maar één iemand.

Georg

Kom zo


Ooc; Nelex als jij vindt dat het zo is, dan moet je het zelf weten School gaat voor. Ik wil even weten, had je een meisje of een jongen. Want als je een meisje was, dan doe ik Georg niet...

Ooc; Ik had Tom

Ooc; Oké, dan neem ik alsnog Georg over en dan wil ik graag weten of iemand interesse heeft voor Tom... (A)

ooc: @ Niekje:
Als je niemand voor hem (Tom) kan vinden dan wil ik hem er wel bij nemen.

Adriana schreef:

ooc: @ Niekje:
Als je niemand voor hem (Tom) kan vinden dan wil ik hem er wel bij nemen.

Graag, want ik denk niet dat we veel andere mogelijkheden hebben . Btw, mijn meisje (Felicia dus) zou met Tom gaan..

Yazmin zag hoe haar vriendin Bill de hand reikte en ophief van het luchtbed. Dat ging blijkbaar niet zo moeilijk, maar ja, Bill was ook maar een licht pluimpje. waarom heb ik nog niks gezegd? Alayné vertelde dat de meisjes nog hout moesten zoeken en ze vroeg Bill of zij ook nog hout nodig hadden. Plots stopte ze midden in haar zin. "Hebben jullie ook nodig of..." Yazmin wist precies waaraan haar vriendin nu dacht. Ja, nee, heb je ooit gehoord van tourbus, met eigen badkamer, keuken, leefruimte en alle comfort die je nodig hebt?! En ik bedoel, TOKIO HOTEL!! die moeten niet in een tentje ergens in een bos gaan kamperen! En daarbij, die houden toch helemaal niet van kamperen?

Bill antwoordde meteen op Alaynés vraag: “Misschien wil je me straks laten zien waar het is?” Oei, bedoelde hij nu iedereen samen, of enkel Alayné? Yazmin gooide haar haren van voor haar ogen en schudde er wat mee tot ze mooi op haar schouders lagen. Als er iets was dat ze mooi vond aan zichzelf, dan waren het haar pikzwarte stijle haren. Ze had ze de laatste jaren laten groeien en nu waren ze al redelijk lang.

"Eum, waar is Georg eigenlijk?" vroeg Yazmin voorzichtig. In al die tijd had ze hem nog niet gezien en ze vroeg zich wel af waar hij zat. Hoewel ze zich eerder tot Bill aangetrokken voelde, vond ze Georg toch ook heel cool. Met hem zou ze misschien wel heel goede vrienden kunnen worden.

ooc: Ik heb aan geboden om ook voor Tom te spelen, wat ik bereid ben de doen zolang dit voor mij mogelijk is of een ander die momenteel niet aan deze RPG meedoet en misschien wel mee wil doen.
Ik zal de stukjes van de jongens apart posten, zodat de interacties tussen de broertjes wat losser blijven.


bic:
Tom stond op en liep met z’n gitaar in de hand naar z’n broertje en de inmiddels vier meisjes.
Hij zag dat Bill zich door één van de meisjes liet helpen opstaan en hoorde hem haar bedanken en ingaan op haar aanbod voor hout zoeken. ‘Is hij echt van plan om met die wildvreemde meid het bos in te duiken op zoek naar hout? Hij gaat er zeker echt van uit dat we in een tentje moeten kamperen zeker.’ “Bill, waar zijn je manieren?”, zei Tom. “Eerst even voorstellen en dan pas op aanboden in gaan. … Hoewel het waarschijnlijk niet nodig is. Ik ben Tom, dit is m’n broertje Bill en die jonge die daar net de bus uitstapt is Gustav. … En Georg die moet hier ook nog ergens zijn, ik weet alleen niet waar.”, zei Tom. “Maar als je naar hem vraagt dan was het voorstellen dus niet nodig en hoef ik dus ook niet te zeggen dat wij …...”


ooc: Ik dacht laat ik niemand de kans geven een zin af te maken. Dus wie wil m'n laatste zin afmaken.

"... blijkbaar niet in de tourbus mogen overnachten." flapte Alayné er uit. Ze wist natuurlijk wel dat Tom wou zeggen dat ze de jongens van Tokio Hotel zijn, maar dat was hier dus niet echt nodig. Hij met zijn gestoef altijd dacht ze nog.
Daarna richtte ze zich weer tot Bill. "Sorry dat ik mijn zin daarnet niet afmaakte. Ik dacht er plots aan dat jullie waarschijnlijk wel in de tourbus zouden overnachten. Ik bedoel maar: een eigen badkamer, lekkere bedden, televisie... Dat is dus niet zo?" Ze legde de klemtoon op die niet omdat ze er toch wel redelijk verwonderd over was.
"Naja, als Georg er is kunnen we allemaal samen het hout gaan halen. Met een grote groep is het toch altijd fijner hé." Die laatste zin zei ze met een dikke knipoog. Waarom ze dat deed beseft ze eigenlijk nog niet. Het kwam gewoon natuurlijk. Ze hoopte dat Georg nu maar snel kwam. Tom had al gezegd dat hij er bij was, maar waar bleef hij dan toch? Zenuwachtig begon ze heen en weer te kijken.

Verbaasd deed Georg zijn ogen open. De bus stond stil en als hij uit het raampje keek, dan zag je allemaal bomen en takken en...groen. Daar had hij dus helemaal geen zin in. Hij was niet zoals de broertjes dat hij alleen maar in de stad wilde zijn, maar hij was ook niet zoals Gustav die de natuur helemaal prachtig vond. Hij zat er een beetje tussenin. Maar op dit moment zat hij toch liever in zijn eigen vertrouwde bed, dan hier.

Buiten slaakte iemand een gil. Georg keek verschrikt op, maar zakte toen weer zuchtend neer in zijn stoel. Het was Bill maar, die bang was voor één of ander beestje, besloot hij. Toch stond hij op en liep naar het achterste gedeelte van de bus. Daar trok hij even een ander shirt aan. In deze had hij net zitten slapen, dat was dus niet écht fris. Het shirt wat hij nu aan had was zwart, met een of ander hoofd daarop. Daaronder had hij een blauwe spijkerbroek.

Hij liep naar de deur van de tourbus. Hij had Gustav naar buiten zien gaan en weer naar binnen zien komen, waar hij wat tegen de chaffeur zei. Wat, dat kon Georg niet verstaan. Hij liep naar voren en keek vragen naar de chaffeur.
'Ik wens je succes...' Georg trok zijn wenkbrauwen op, maar zei niets terug. Hij stapte naar de uitgang en ging het trappetje af, de bus uit. Zodra hij buiten stond, keek hij op. Eventjes schrok hij. Bill, die werd net overeind getrokken, door een meisje dat hij niet kende. Een ander meisje, die duidelijk Tom stond te bestuderen -natuurlijk, wie niet...-, en dan nog twee meisjes.

'Wat aardig. Hebben ze een ontvangstcomité bestelt voor ons?'

ooc; @ Niekje
"en keek vragen naar de chaffeur." --> bedoel je vragend?

live_my_life schreef:

ooc; @ Niekje
"en keek vragen naar de chaffeur." --> bedoel je vragend?

Hahah, ja, sorry

"Hej, wij zijn het ontvangstcomité" kirde Alayné toen ze Georg opmerkte. "Tom heeft jullie net allemaal voorgesteld. Mijn naam is Alayné en dit hier zijn Felicia, Anthira en Yazmin" zei ze terwijl ze op haar vriendinnen wees.
Ze vertelde Georg hoe ze hier waren geraakt, inclusief het ongeloofwaardige verhaal over de mug van Bill, dat ze hout hadden gevonden en hoe ze Bill voorgesteld had om dat hout samen te gaan halen. Ook voegde ze eraan toe hoe vreemd ze het vond dat de jungs blijkbaar niet in de tourbus verbleven.
"Nu jullie hier alle 4 zijn... nee, wacht, alle 8 met ons erbij... kunnen we misschien éindelijk dat hout gaan halen. Dat waren we namelijk al van plan voor we Bill die ijzige kreet hoorden slaken." Oops, dat kwam net iets te bevelend over beseft ze, te laat echter. Zo ging het alijd bij haar: ze zei iets en pas achteraf besefte ze dat ze het misschien beter anders had kunnen verwoorden. "Maar het hoéft niet." voegde ze er nog snel aan toe om het toch nog iets zachter te laten overkomen. Want als er iets was dat ze absoluut niet wou, was het wel een slechte indruk maken op Georg. Nu ze eindelijk de kans had om hem écht te ontmoeten mocht ze die niet zomaar voorbij laten gaan. Plots schoot de tekst van Lose Yourself van Eminem door haar hoofd. Look, if you had, one shot, one opportunity to seize everything you ever wanted. One moment. Would you capture it, or just let it slip?

Het leek alsof Anthira overal verbaasd om kon zijn. Ze was verbaasd over het feit dat Felicia zonet Tom had staan bestuderen, ze was verbaasd dat Gustav de bus uit kwam, toen weer naar binnen liep en vervolgens toch maar weer naar buiten kwam gekropen. Om vervolgens vrolijk hallo te zeggen. Dan was het ook Bill die inging op de het voorstel van haar vriendin, om samen hout te zoeken -ze had nooit verwacht dat hij zou toestemmen. Daarna kwam Tom hen ook nog eens voorstellen en tot slot Georg die met een slaapkop naar buiten kwam. En tenslotte vond ze het ontzettend raar dat ze hier nog stonden zonder dat de bodyguards naar buiten kwamen racen om hen van de jongens af te houden. Nee, alles was best wel vredig.

Als Anthira zichzelf niet onder controle kon houden, dan zou haar mond tot aan de grond open liggen van verbazing. Nu keek ze enkel van het ene spektakel naar het andere. Ondertussen had ze niet meer gesproken, alsof ze verlegen was geworden. Zomaar ineens. Even zuchtte ze en keek toen op naar Tom. Ze glimlachte naar hem. Hij had zich tot nu toe het 'normaalst' gedragen. Dat waardeerde ze nogal. Want zoals Gustav net deed, kon ze gelijk vertellen dat hij liever geen gezelschap had. Of tenminste geen vrouwelijk gezelschap.

'Hej, wij zijn het ontvangstcomité!' jkirde Alayné naast haar. Even keek ze haar vriendin met een opgetrokken wenkbrauw aan, om vervolgens zachtjes haar elleboog in haar ribben te gooien. Anthira vond dat ze iets minder enthousiast mocht zijn. Toch vond ze tijd om haar mond weer open te trekken. "Heey," zei ze tegen Gustav en Georg. Ze schonk hen beide een glimlach, "Zoals Alayné al zei: Ik ben Anthira," Nu keek ze alle vier de jongens stuk voor stuk aan. Hopend dat één van hen terug zou lachen. Het liefst natuurlijk allemaal.
Vervolgens begon Alayné een verhaal te vertellen van hier tot Tokio. Even keek ze Yazmin en Felicia aan met een die-stopt-nog-even-niet-blik.

'Nu jullie hier alle 4 zijn... nee, wacht, alle 8 met ons erbij... kunnen we misschien éindelijk dat hout gaan halen. Dat waren we namelijk al van plan voor we Bill die ijzige kreet hoorden slaken.' Jeetje, ze blijft ook door praten hé? dacht ze. Het kwam een beetje als een bevel uit haar mond gerold, vond Anthira. Zo was Alayné. Eerst zeggen dan denken. Daar had ze wel vaker last van. (Voor alle mensen die dit niet begrijpen, dit is geen Godmoding. Dit is informatie halen uit een postje en het in je eigen postje bewerkend )

Anthira keek een -beetje- angstig van Bill naar Tom, Gustav en Georg. Ze hoopte vurig dat ze de woorden van Alayné niet verkeerd oppakten.

Ooc; Ik doe ook appart. Mijn persoontjes. Want soms heb ik enkel inspiratie voor 1. Dus dan staat er een groot stuk van de ene. En nauwelijks iets van de ander.

Bic; Achter hem ontstond geluid. Geluid van een persoon. Nieuwsgierig keek hij achterom. Aah! Georg is wakker! dacht hij. Want achter hem verscheen Georg. Een Georg die blijkbaar erg schrok van het gezelschap. Of terwijl, hij schrok van het idee dat er vier meiden waren. Of hij zag natuurlijk een grote spin, maar hij verwachtte eigenlijk wel dat het gewoon de meiden waren waarvan hij zo schrok. Met een betekenis volle blik keek hij hem aan. Al vond hij het wel grappig om hem zo te zien schrikken. Hopelijk keek ik niet zo, toen ik in beeld verscheen. dacht hij met een grijns op zijn gezicht. "Goedemiddag! Lekker geslapen" De grijns werd niet van zijn gezicht geveegd. Nee, de grijns werd groter en breder. Al zorgde hij er wel voor dat de grijns minder breed was, toen hij zich omdraaide. Even keek hij de meiden stuk voor stuk aan. Hij schrok ook toen één van de meiden het glimlachend aankeek. Vurig hoopte hij dat het niet duidelijk was dat hij schrok. Wel glimlachte hij haastig terug en keek toen weg van haar. Wat was hij toch hopeloos met meiden. Bijna zo erg om zichzelf voor zijn kop te slaan.

Gustav zuchtte even en keek van Tom naar Bill. Die vermaakten zichzelf haast. Of zouden ze zich écht vermaken? Hij wist het niet. Opeens begon één van de meisjes een heel verhaal op te kotsten. Het meisje dat zichzelf Alayné noemde. Het meisje die naast haar stond, en die naar hem had geglimlacht, gaf haar een por in haar zij.
Echter luisterde hij wel aandachtig naar haar verhaal. Ze vertelde het op een leuke manier, vandaar.
'Nu jullie hier alle 4 zijn... nee, wacht, alle 8 met ons erbij... kunnen we misschien éindelijk dat hout gaan halen. Dat waren we namelijk al van plan voor we Bill die ijzige kreet hoorden slaken.' Met een opgetrokken wenkbrauw keek Gustav haar aan. Ze vertelde het nét iets te.. bevelend. Dat vond hij vervelend. Mensen die hem bevolen iets te doen, hij had er zelfs een hekel aan. Helaas moest hij vaak bevelen uitoefenen. Doordat hij in deze band zat. Net zoals het bevel om hier een weekje te blijven. Hij vond het maar niets. 'Maar het hoéft niet.' Vervolgde ze. Alsof ze door had gehad hoe het geklonken had. Door dat laatste zinnetje, vond Gustav het niet zo erg meer. Hij knikte instemmend. "Is goed, ik ga mee."

“Eh nee, we overnachten niet in de bus.”, zei Tom die een beetje van z’n stuk was gebracht door Alayne haar reactie. “We laten al die luxe voor een weekje varen en kamperen primitief in een tentje.” ‘Maar waarom het management dat wil is me onduidelijk.’, dacht Tom. “We wilde wat rust en dat lukt niet in een of ander duur ressort waar de paparazzi op de loer ligt. We hopen dat ze ons niet zullen vinden hier op de Veluwe, want wie verwacht nou dat wij, Tokio Hotel, gaan kamperen.” ‘Ja, zelfs ik zou daar nooit op gekomen zijn.’
Ondertussen was Georg slaapdronken de bus uitgestapt en vroeg of dat de meiden een ontvangstcomité waren. Alayne reageerde hier bevestigend op en stak vervolgens een heel verhaal af over het hoe, wat en waarom ze hier waren. Ook vroeg ze of we met z’n achten hout gingen zoeken. Hoe wel het eerder als een bevel dan als een vraag klonk, besloost Tom er net als Gustav toch mee in te stemmen. “Ik ga ook mee.”

‘Deze A.. A.. Ala.. Alayne? is wel een kwebbelkous zeg. Ze ratelt aan een stuk door. Over waarom ze hier zijn, alsof ze zich daar voor moet verontschuldigen of zo. En m’n gegil, als of de jongens dat zelf niet hebben gehoord. En waarom wij niet in de tourbus overnachten? Ze is net als ik, ze praat aan één stuk door.’
“Ik ben er klaar voor,” zei Bill, “maar eigenlijk moeten we eerst even de bus uitladen, want we kunnen de chauffeur niet laten wachten totdat we terug zijn. Hij wil vast ook zo snel mogelijk weer naar huis.” ‘Dat wil ik in ieder geval wel.’, dacht Bill. ‘En dan kan hij nog niet eens naar huis, want hij moet een week lang in een hotel verblijven om ons direct op te kunnen halen als dat nodig is.’ “Ik heb wel één verzoekje voordat we gaan.”

Felicia vond het allemaal wel grappig. Ze had nog niet zoveel gezegt, gewoonweg omdat ze niet wist wát ze moest zeggen. Kijk, er stonden hier vier hunks voor haar neus, want inmiddels was de laatste er ook bij gekomen en deze vier waren precies de leden van een beroemde band waar haar vriendinnen helemaal voor door het lint gingen. Behalve Anthira, die vond ze wel goed, maar was al een beetje van haar fan status afgekomen. Toch wíst Felicia, dat ze nog steeds niets slechts over de band mocht zeggen.
In het begin had ze dit toch echt wel vrij vervelend gevonden. Nu maakte het haar niet meer zoveel uit. Felicia accepteerde hun mening om fan te zijn en ze hoopte dat zij haar mening om géén fan te zijn, ook accepteerde. Wat ze, naar haar idee, wel deden.

Maargoed, eventjes terug naar de boys. Ze kon echt niet stoppen met kijken. Ze waren allemaal echt heel knap, als ze het zo zag, hoewel haar ogen toch bleven hangen bij Tom. Stom eigenlijk, ze wist zo'n beetje alles van de jongens, doordat ze eindeloze gesprekken had moeten aan horen. Tom was als het goed was de meisjesversierder, dat paste wel, want zij was een echte jongensjager. Bill tja, wat moest je daar nou over zeggen. Heel veel, vandaar dat zij het maar even niet deed. Gustav was de rustigste van allemaal. Hij had een tatoeage op zijn rug. Ja, dat had ze onthouden. Wat leuk allemaal. Oh en ook op zijn arm, dacht ze. Tom had alleen een piercing, geen tattoeages, Bill had drie tattoeages. Dan bleef alleen Georg over. Ze vond hem wel schattig, maar niet echt sexy.

'Goed... hout halen dus... Hebben jullie eigenlijk al een plek om te gaan kamperen?' Ze moest toch wát zeggen? Ze kon niet eeuwig stil blijven.

Georg:

Georg keek om zich heen. Even naar de omgeving. Gustav was hier de natuurfreak, niet hij. Maar toch, hij vond het hier wel oké. Toch wel leuk dat er hier ook meisjes waren. Hij liep naar Tom toe en gaf hem een por. Met zijn wenkbrauwen maakte hij duidelijk was hij bedoelde. Hij wist dat Tom gék was op meisjes, om het maar even zo te zeggen en wilde weten of Tom al een slachtoffer had uitgekozen. Al had hij niet het idee dat de meisjes het echt erg zouden vinden. Georg zelf keek ook de meisjes om beurten aan. Die Alayne, ofzo, die praatte achter één stuk door. Die Felicia zei nu ook wat. Ze had een harde stem. Anthira had hij nog niet gehoord, als enige. En de laatste -wat was haar naam ook alweer?- had hij ook nog niet gehoord.

'Goed, laten we dat hout maar gaan halen dan. En daarna de tenten opzetten, want wat ik begrijp is dat we dus niet in de tourbus mogen overnachten?' Hij keek om naar de chaffeur, deze zag er een beetje chagrijnig uit.
'Zeg, halen jullie die spullen er nog uit, of hoe zit dat?' Georg keek hem even aan, ja natuurlijk. Hij liep naar het laadruim en gooide de rest van de spullen op de grond. Die van zichzelf wat voorzichtiger dan de rest. Zodra hij het luik had gesloten, reed de bus weg. Georg keek hem verbaasd na. Oké, whatever.

'So, ladies. Als jullie ons nou even laten zien waar een goede plek is om te overnachten, kunnen we tegelijk hout gaan zoeken...' Oké, dit klopte niet helemaal, maar wat dan nog.

Yazmin zag Georg slaperig uit de tourbus springen, zijn haren een klein beetje verwaaid. Bill was er niks tegen. Georg gaf Tom een por en zei: "Goed, laten we dat hout maar gaan halen dan. En daarna de tenten opzetten, want wat ik begrijp is dat we dus niet in de tourbus mogen overnachten?" Je hebt dan al eens een tourbus, en je moet dan nóg in een tent gaan slapen? Dit kon niet kloppen, dacht Yazmin. Hier moest iets achter zitten.
De buschauffeur riep kribbig of ze nu eindelijk hun spullen wouden nemen en Georg begon ijverig de koffers uit de laadbak te gooien. Enkele koffers legde hij iets zachter in het gras, dat zullen die van hemzelf wel geweest zijn. Plots merkte Yazmin dat hij met zijn kont omhoog stond, net als Bill daarnet.
"Het is blijkbaar een groepstrekje" fluisterde ze tegen Alayné. Alhoewel, fluisteren, eigenlijk proestte ze het bijna uit en ze wist niet waarom.
'Ach ik ook met mijn domme kop' dacht Yazmin, 'waarom kan ik nu niet één keer serieus blijven?!' Meteen kreeg ze het kleur van een stoplicht en verlegen richtte ze haar blik naar beneden. 'Oef, gelukkig hebben de TokioBoys dat niet verstaan, ze spreken natuurlijk geen Nederlands.'

ooc;
hahahahahaaaa, ik lag strijk met die laatste zin van Georg
én al helemaaaaaaaal met de volledige post van 1000_Sterne


bic;
Alayné schrok van de stem van de chauffeur. Hij klonk echt als een enge, oude, verbitterde man. Ze begreep niet hoe de jungs het met hem uithielden. Al snel liep, nuja zeg maar sprintte, Georg naar de bus om de koffers er uit te halen voor die man helemaal woest werd. Georg gooide alle koffers nogal redelijk hard tegen de grond. Behalve die van zichzelf... of degene waarvan ze toch veronderstelde dat die van hem waren. Snel daarna scheurde de tourbus weg.
"Het is blijkbaar een groepstrekje" fluisterde Yazmin. Toen zag Alayné het ook. Georgs kont stak, net als die van Bill daarstraks, omhoog toen hij zich over de koffers bukte. Ze moest zich heel erg inhouden om niet in de lag te schieten. Zeker toen ze merkte dat Yazmin het ook bijna uitproestte.
Ondertussen hoorde ze Bill spreken. Hij had een verzoekje... "Ja Bill, zeg maar." antwoorde Alayné zo serieus mogelijk.

De chauffeur werd al een beetje ongeduldig en vroeg kribbig of we de bus wilde uitladen. ‘Zie je wel die man is er ook niet blij mee dat we verplicht met vakantie moeten. Hij moet nu verplicht aan het werk terwijl hij andere dingen had gepland. Net als die twee van de beveiliging.’, dacht Bill. “Ja, nou …… dat verzoekje.”, vervolgde Bill. “Zo als jullie misschien als is opgevallen hebben we geen beveiliging bij ons. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat die niet mee is. Mocht het zo zijn dat we die nodig hebben dan zijn ze, op een paar minuutje rijafstand, zo hier. We wilde even genieten van wat rust, dus … euhm …. Zouden jullie … euhm … zo vriendelijk willen zijn … euhm … niemand op de hoogte willen stellen van het feit dat wij hier zijn? Het zou zonde zijn als we hier weer weg moeten omdat de (roddel)pers ons heeft gevonden, toch? En, bovendien, this is a once in a lifetime opportunity.”


ooc: die twee van de beveiliging zijn natuurlijk niet Saki en Tobi want die zijn te bekend en zouden aandacht op zich vestigen

Anthira keek zwijgend van de ene jongen naar de ander. Om vervolgens verbaasd te staan van Alayné die haar mond weer eens niet kon houden. Anthira was degene die altijd het stilst was, al lachte ze altijd het hardst om een leuk grapje, of als ze melig was. Maar ze was niet enkel stil, ze was ook best onopvallend. Vond ze zelf, eigenlijk wist ze niet eens wat haar vriendinnen ervan vonden. Waarschijnlijk vonden ze het oké, anders konden ze toch geen vriendinnen zijn?

'We wilde wat rust en dat lukt niet in een of ander duur ressort waar de paparazzi op de loer ligt. We hopen dat ze ons niet zullen vinden hier op de Veluwe, want wie verwacht nou dat wij, Tokio Hotel, gaan kamperen.' Anthira keek met een grijns naar Tom. Tja, het was wel waar wat hij zei. De Veluwe was in ieder geval een rustig plekje. En zoals hij al zei, wie verwachtte Tokio Hotel nou in de Veluwe? Zei in ieder geval niet. Ze had niet eens gedroomd of gedacht dat er ook maar een mogelijkheid bestond dat ze de jongens hier tegen het lijf kon lopen.

Stel je voor, de boys hier in de Veluwe. Ze zag dan een stelletje jongens in legeroutfitjes allemaal dubbel gebogen door een zware tas. En zodra ze dan stopten en de inhoud eruit haalden was dat kleren, kleren en nog eens kleren. Natuurlijk een minitentje en een vliesdeken. En dat was het, behalve bij Bill dan. Die zou overduidelijk muggenspul bij zich hebben. En een vliegenmepper niet te vergeten. Dan zag ze Tom een vuurtje proberen aan te maken, wat overduidelijk niet lukte. Tot slot waren Georg en Gustav de handigsten en konden de tent opzetten. Dan kwamen wij tevoorschijn, bij het hoopje onhandigen en konden we ze redden. Ander intro We zouden dan in superman pakjes aangevlogen komen en ze redden. Beter dacht ze met een glimlach.

'Ik ga mee' klonk de eerste. Het was Gustav. 'Ik ga ook mee.' was de tweede, en dat was Tom. Al twee slachtoffers Zachtjes lachte ze in haar vuistje. (spreekwoord hé mensen XD) Nog twee te gaan Even keek ze schattend naar Bill en Georg, die gingen vast ook mee.

Ze voelde dat iemand naar haar keek. Anthira keek op en zag Georg, hij stond naast Tom. Geniepig te doen. Maar haar aandacht bleef er niet lang naar. Eigenlijk voelde ze zich niet heel erg op haar gemak nu. Ze stond steeds op dezelfde plek, af en toe wipte ze naar het andere been. En stond daar dan een tijdje op, totdat deze half verlamd werd en ze het tijd vond om weer op haar andere been te staan. Ze keek wat wanhopig naar haar vriendinnen. Zouden ze eindelijk in beweging komen?

'Goed, laten we dat hout maar gaan halen dan. En daarna de tenten opzetten, want wat ik begrijp is dat we dus niet in de tourbus mogen overnachten?' Georg was de derde die ja zei. Ze keek naar hem. Eigenlijk waren ze allemaal wel heel erg knap. Eerst was haar blik op de stilste gevallen, Gustav. Ze had hem altijd als haar favoriet gezien. Hij was knap én schattig. Daarna was het altijd Tom geweest. Degene waar ze het hardst om kon lachen en daarbij was ook deze zeer knap. Bill, het meest vrouwelijkst -want dat moest ze wel toegeven-. Hij was daarbij knap en ze kon ook om deze jongen erg lachen. En tot slot Georg. De jongen waarvan ze het minst naar keek -wat eigenlijk absoluut onterecht was. Want in interviews met Tom erbij moest ze meestal erg lachen om beide, en daarbij vond ze Georg ook knap. Knap knap knap. Ze hadden alle vier 1 overeenkomst. Dat was hun knapheid.

Terwijl ze zo erg in gedachten was verzonken, miste ze een groot deel van wat er om haar heen gebeurde. Anthira leefde pas weer toen ze één ding te horen kreeg. Het was ook gelijk iets waarom ze heel erg moest lachen. Hoe hard ze ook probeerde om het niet uit te proesten. Waarschijnlijk zou ze nu vier verbaasde blikken op zich geworpen krijgen, maar ze kon het niet laten. Het kwam door Yazmin die iets fluisterde naar Alayné, blijkbaar was het gefluister niet zo zacht, want zelfs Anthira mocht mee genieten. 'Het is blijkbaar een groepstrekje,' het was zó droog gezegd dat de tranen bijna in haar ogen sprongen.

Ooc; WHHAAA ! Sorry lang postje die helemaal flut is.

ooc;
wow, echt wel lang postje
ik wou dat ik altijd zo'n inspiratie had

Ooc;

live_my_life schreef:

ooc;
wow, echt wel lang postje
ik wou dat ik altijd zo'n inspiratie had

Whaha, naja. Lange postjes zijn niet altijd postjes die praktisch zijn. En waar je als tegenschrijver veel mee kunt. Maar toch bedankt, denk ik XD