Waarom ik? [Tokio Hotel]

live_my_life schreef:

Adriana schreef:

ooc: Sorry dat ik het vraag, maar eh, hoe zit het me deze RPG? Er wordt zo weinig gepost. Heeft het nog zin om wat te schrijven? Ik vond en vind het leuk om hier wat voor te schrijven, maar niet als ik de enige ben of één van de twee of drie. Dus mijn vraag is stoppen we hier mee? Of gaan we weer wat actiever schrijven?

Ik wil nog schrijven, mr zolang ik geen antwoord krijg op mn vraag aan Felicia kan ik ook weinig doen...

Als je op de vorige bladzijde kijkt, zie je dat ik al had gepost een tijdje terug

Niekje schreef:

live_my_life schreef:

Ik wil nog schrijven, mr zolang ik geen antwoord krijg op mn vraag aan Felicia kan ik ook weinig doen...

Als je op de vorige bladzijde kijkt, zie je dat ik al had gepost een tijdje terug

neeej, ik bedoelde op

live_my_life schreef:

"Wat vind jij er eigenlijk van dat Tokio Hotel hier is?" vroeg ze aan Felica.

Ooc; oowh, ja, ik wacht eigenlijk op het antwoord van Tom

Ah, ok... Maar kan je niet al ff op mij antwoorden?
Want ik loop wat achter en heb dit eigenlijk gevraagd vóór jouw vraag aan Tom ^^

ook al was mn post pas later

ooc: oeps sorry, ik zal a.s.a.p. wat schrijven voor Tom.

OOC; Nu adriana toch al gaat schrijven, wacht ik liever nog even.

ooc; ok dan

“Dus je vind het leuk voor je vriendinnen dat ze ons ontmoeten, maar zelf ben je geen fan en ook geen anti-fan?” zei Tom. “En het liefst was je ons ook niet hier in The middel of nowhere tegen gekomen. … Sorry. Sorry,dat ik zo recht door zee ben. Kunnen we opnieuw beginnen? Ik heb een klote week achter de rug die vervolgt wordt met eentje die waarschijnlijk nog tien keer erger wordt. Of zal ik je maar met rust laten?” Bij de laatste zin keek Tom Felicia niet meer aan, maar met een depri blik naar de grond schuin van haar vandaan. Dat gesprek met de manager heeft er goed in gehakt want hij zich nog nooit zo lang zo klote gevoeld, dat alles mis ging en zelfs normaal gesprek met een leuke meid ging hem momenteel niet van een leien dakje.


ooc: alstublieft een nieuw stukkie van Tom

ooc: no one's writing anymore het wordt zo stil in deze RPG.

ooc; we hebben Niekje (aka Felicia) nodig :s

ooc: @ Live_my_life, 1000-sterne zou ook een stukje kunnen schrijven, want haar personage Yazmin en Bill lopen een eindje op achter en ik heb op het begin van pagina 9 een stukje van Bill staan waar zij nog op 'moet' reageren.

ooc; ik wacht al sinds blz 8

zal ff pm sturen naar de rest

“Ga je mee?”, vroeg Bill. Yazmin was nog aan het dromen over zijn goddelijke schoonheid en of hij haar nu wel of niet mocht. Net toen ze wou zeggen dat ze eraankwam, draaide Bill zich om en liep verder het bos in. Yazmin zag hem lekker hard doorstappen maar met haar teenslippers lukte dat niet bepaald goed. Waarom was ik nu weer in dromenland? Waarom kan ik niet normaal doen in het bijzijn van Bill...? Bij andere jongens heb ik daar totaal geen probleem mee, vaak met als gevolg dat ik sommige dingen doe waarvan ik normaalgezien spijt zou moeten hebben. Maar dat heb ik niet, het maakt me tot wie ik ben en dat is nu eenmaal zo.
Ze zette de pas erin en voelde haar slippers schuren tegen haar huid. Aarde kroop tussen haar tenen en planten kriebelden aan haar benen. Haar blik wisselde van de grond naar Bill voor haar. Grond, Bill, grond, Bill, grond, bos, grond, bos? Bill? Ze was het zwarte geval kwijt, ze zag enkel maar groen en bruin, maar geen zwart meer. Paniek gierde door haar lichaam en Yazmin stopte met lopen. "Felicia? Anthira!... Alayné? !!... Bill??!!" Het was raar om Bills naam te roepen, maar hij was waarschijnlijk nog het dichst in de buurt en kon haar dus het beste horen - als hij haar überhaupt kon horen.

ooc: sorry dat het zolang geduurd heeft... maar ik zat met andere dingen in mijn hoofd en was het hier zo wat vergeten...

ooc; leuk stukje


bic;
Toen Alayné nog een keertje achterom keek zag ze ook dat Bill al het bos in gelopen was. Hij liep zelfs dichter bij hen als ze dacht, want ze zag nu dat Yazmin àchter hem liep... Vreemd dat ze dat daarnet niet gemerkt had. Bill valt normaalgezien toch wel op met al zijn stekels.
Ach, ze ging zich er zich niet druk om maken. "Gaat alles goed daar?" riep ze achterom.
Tom zag ze nog steeds niet. Ze draaide zich terug richting Felicia en pas toen merkte ze dat Tom naast Felicia liep. Ow, soms kon ze echt zo ongelooflijk blind zijn.

Ooc: Oké, even kijken hoe ik dit ga oplossen

IC; Felicia keek om toen Alayné naast haar kwam lopen. Ze wist niet goed wat ze moest denken. Ze was er namelijk helemaal niet op voorbereid om de jongens die haar vriendinnen van haar hadden afgepakt, hier tegen te komen. Dit was hoe zij het zag en ze wist zelf ook wel dat ze haar mening moest veranderen. Deed ze dat niet, dan was de kans groot dat zij hier heel alleen uit zou komen. De meiden zouden het vast geweldig kunnen vinden met de boys en haar haten. Nee, dan zou ze misschien maar gewoon aardig tegen ze moeten doen. Dat was misschien de beste optie. Maar hóe kon ze doen alsof er niets aan de hand was. Hóe kon ze deze jongens haar vriendinnen zomaar laten inpikken en gewoon tóekijken! Hoe kon ze…
‘Wat vind jij er eigenlijk van dat Tokio Hotel hier is?’

Felicia keek op. Alayné had daarvoor ook al wat gezegt, maar dat was haar een beetje ontglipt. Wat moest ze hier nou op antwoorden? Ze kon haar vriendin niet zomaar kwetsen. Dat was oneerlijk. Zij hadden niet gevraagd dat de jongens hier zouden zijn. Oké, waarschijnlijk wel, in hun kwijlende dromen. Maar het was niet hún schuld. Het was ook niet de schuld van de jongens. Dus wáárom deed ze dan zo moeilijk?

‘Ehh…’ Begon ze aarzelend. ‘Ik weet het niet. Ik ben niet zo dol op ze als jullie natuurlijk. Maar ik heb ook geen recht om ze te beoordelen. Dus ik denk dat ik het gewoon even moet afwachten. Zolang ze niet teveel om aandacht vragen, vind ik het prima…’ Antwoordde ze uiteindelijk. Het was niet geheel naar waarheid, maar het zat wel in die richting.

Een tijdje liepen ze in stilte door, todat Tom een vraag aan haar stelde, waar ze ietwat aarzelend antwoord op gaf. Ondertussen was Alayné schijnbaar verdwenen. Schuin opzij keek ze naar Tom. Hij was de enige die ze op dit moment echt accepteerde. En ze wist absoluut niet waarom. Waarom maakte hij zo’n indruk op haar. Haar blik gleed naar zijn piercing en daarna naar zijn ogen. Toen zij met haar ogen die van hem ontmoette, begon hij te praten. Ze wendde beschaamd haar blik af. Kwam ze echt als een hater over?

‘Ik…’ Begon ze aarzelend. Maar hij was nog niet uitgepraat. Was hij nou boos op haar? Of was er iets anders aan de hand. Verbaasd keek ze hem aan. Mocht zij dan geen eigen mening hebben? Ze besloot dat ze het maar even verkeerd op had gevat.
‘Nee, je kunt best hier blijven. Het is prima.’ Antwoordde ze snel, voordat hij haar zwijgen zou zien als toestemmen. En dat was natuurlijk niet de bedoeling. ‘Ik ben inderdaad geen fan. En ik ben ook geen anti-fan. En aan de ene kant was ik jullie misschien beter niet tegengekomen. Maar aan de andere kant werkt dit misschien wel om mijn mening over jullie te herzien. En dan zouden mijn vriendinnen maar al te blij zijn, denk ik.’ Ze vroeg zich af of ze nog een opmerking moest maken over zijn klote week.
‘Ik denk niet dat de aankomende week klote hoeft te zijn. Ik ken jullie niet zo goed, maar jullie houden niet van de natuur, toch? Weet je, het kan best mooi zijn. Als je het maar wílt zien.’ Ze bekeek hem even van opzij en twijfelde of ze door moest gaan.
‘Het is weer eens wat anders dan… gillende fans.’

Ze schrok op van Alayné, die iets riep. Een glimlach streelde haar gezicht. 'Ja, prima...' Riep ze terug.

Bill:
Na een paar meter lopen keek Bill eens achterom om te kijken of Yazmin hem volgde. Ze liep een meter of twee drie achter hem, dus liep hij door. Na enige tijd zag hij dat de afstand tussen hem en de vier voorgangers wat was in gelopen toen hij opeens een paniekerige stem z’n naam hoorde roepen. Hij stopte abrupt en draaide zich om, misschien had Yazmin een of ander eng beest gezien of zo. Maar toen hij zich had omgedraaid zag hij dat Yazmin niet langer achter hem liep. Hij liep een paar meter terug, zich een weg banend tussen een stukje dichter bebost bos door en vond haar. “Sorry, dat ik te snel voor je loop.”, zei hij tegen haar. “Maar als we niet door lopen raken we de andere straks kwij…. Oh, ik zie het al.”, zei hij toen haar blote voeten zag. “M’n moeder zei vroeger altijd slippers draag je op het strand en als je het bos in gaat moet je schoenen dragen met een goed profiel.”, zei hij met lichte humor in z’n stem en een klein onmerkbaar glimlachje om z’n lippen. “Kom we gaan verder. … Oh en jij mag het tempo aangeven, zodat je me niet nog eens kwijt raakt.”


ooc: @ 1000_Sterne zou je het onderstreepte stukje misschien ook zo letterlijk willen interpreteren je kan immers geen zestien meter vooruitkijken, als het dichtbebost is, zoals ik in m'n vorige stukje van Bill had geschreven.

Tom:
“Deze fans gillen nog niet, ja.”, zei Tom tegen Felicia. “Maar ik zie niet wat er mooi is aan natuur. Het ziet toch allemaal hetzelfde? Het ziet allemaal groen of zie ik dat verkeerd? Er zijn overal vieze beestjes en er is geen luxe van cultuur. Het enige positieve vind ik is dat het er lekker ruikt als het net geregend heeft.”, zei hij terwijl hij een beetje oplichtte. “Jij woont zeker in dorp? Zo’n gat net als Loitsche. Of in een stad vlakbij een park. Eén van de twee.”, zei hij terwijl de laatste restjes van z’n depressiefheid verdwenen.

ooc: met luxe van cultuur bedoel ik in dit geval: een bed, wc, douche video en audio apperatuuur en eten dat je kunt laten bezorgen.
Oh en hoe zit het me Gustaf en Georg?

ooc;
sorry dat het weer zo lang duurde voor ik antwoordde, had het al 2x geprobeerd, maar elke keer als ik het net wou doorsturen viel mn pc uit -.-"

@Adriana:
"M’n moeder zei vroeger altijd slippers draag je op het strand..."
Supergrappig stukje

Jij "bestuurt" Bill én Tom he? Zou je in je volgende post aub de naam van het karakter waar ja dan mee spreekt erboven kunnen zetten? Dan wordt het iets makkelijker om ze uit elkaar te houden ^^


bic;
Even twijfelde Alayné of ze nu terug naast Tom en Felicia moest gaan lopen of niet. Ze had namelijk gemerkt dat Felicia behoordlijk schrok toen ze haar een vraag stelde... Blijkbaar waren die twee dus die in gesprek. "Misschien vind het het dan toch wel leuk dat de jungs hier zijn" dacht ze en voor de eerste keer sinds haar "gaan-we-nu-eindelijk-door"-uitbarsting verscheen er een glimlach verscheen rond haar mond. Ze hoopte ook dat dit echt zo was, dat haar vriendin zich niet blauw ergerde aan hun aanwezigheid. Dat zou hun vakantie behoorlijk vergallen. Nee, dat moch niet, ze moést de jungs maar leuk beginnen vinden. Tenslotte: wat kan er nou niét leuk zijn aan Tokio Hotel?
Uiteindelijk besloot ze om toch maar terug naast het tweetal te gaan lopen. Zo op een afstandje achter hun blijven vond ze toch ook maar associaal.
"Weten jullie waar Gustav en Georg zijn? Ik heb hun nog niet het bos zien in lopen..." Toen ze deze vraag stelde keek ze naar Tom. Ze verwachte enigzinds dat hij wel zou weten waar zijn bandleden nu zouden zijn.


ooc;
Is er nu ondertussen al duidelijk welk meisje welke jongen krijgt, want ik kan daar niet echt aan uit...

ooc:
@ allen:
Op verzoek van live_my_life heb ik, en zal ik van nu af aan, de naam van de despetreffende tweeling boven aan het stukje plaatsen.

@ live_my_life:
Men zegt dat ik zo m'n momenten heb dat ik grappig over kom , maar ik deed het er niet om. Die zin kwam gewoon in me op.

De vraag die jou personage stelt: "Weten jullie waar Gustav en Georg zijn? Ik heb hun nog niet het bos zien in lopen...", pas niet helmaal in het stukje.

Op pagina 8 staat dit:

Niekje schreef:

Felicia was een stukje het bos ingelopen en toen gestopt, al gauw kwam Tom achter haar aan. Heel stiekem was ze hier wel blij mee. Gustav, Georg en Alayné kwamen er ook aan. En Anthira ook. Zo, dat was al het grootste deel, de rest zou ook wel volgen, toch?

En op pagina 9 dit:

Adriana schreef:

Hij bleef nog heel even, een tel of twee, staan en draaide zich daarna om en liep het bos in. Met een voorsprong van ongeveer zestien meter liep een groepje van vier met vijfmeter daar weer voor nog twee, maar die vielen bijna niet op door de velen bomen. Hij moest er flink de pas in zetten wilde hij de groep van vier niet kwijtraken.

Misschien dat je mijn vraag niet helemaal begreep, maar ik bedoelde eigenlijk wanneer we weer een stukje van hun kregen.


Om je laatste vraag te beantwoorden: Iedereen heeft aan het begin z'n voorkeur aan gegeven. Maar ik ben zelf van mening dat we het verhaal gewoon z'n gang moeten laten gaan en zien waar het eindigd.

ooc;
blijkbaar ben ik aan Georg gelinkt, maar kunnen we dat hele afspraak gedoen niet afschaffen? *kijkt vragend naar Niekje*

Ooc; Ik vind het prima om het af te schaffen. Misschien is dat wel wat leuker ja.

Toen Tom niet direct op haar vraag antwoordde (ondertussen al zo'n 2 maanden geleden, de RPG's gaan hier lekker), draaide Alayné zich nog eens om en... zag de 2G's nog geen 10meter achter zich lopen.
Wat heb ik vandaag toch? vroeg ze zich af. Eerst Tom niet zien, nu Georg en Gustav niet. Straks loop ik nog tegen een boom zonder het merken.
Ze draaide zich weer om en BANG daar was de boom. Verdomme!!, wilde ze nog roepen, maar het was al te laat. Ze ging onverbiddelijk tegen de vlakte, geveld door een spar.