Waarom ik? [Tokio Hotel]

Met die woorden van Bill schoot een rilling over Alaynés rug. Over die mogelijkheid had Alayné nog niet eens nagedacht. Natuuuuurlijk was ze niet van plan om de pers te bellen. Ze was niet van plan om de aandacht van Tokio Hotel te moeten delen met duizenden hysterische fans. En net zoals Bill zei, "this is a once in a lifetime opportunity", niet enkel voor de jungs -om eens rust te kunnen hebben -, maar ook voor de girls - om eindelijk eens quasi normaal met hun idolen te kunnen omgaan.
Snel keek ze naar haar vriendinnen en ze hoopte dat zij hier ook zo over dachten.
En zat zij nu ook niet net met dat ene liedje in haar hoofd dat over een once in a lifetime oppurtunity sprak. Weer galmden die lyrics door haar hoofd. Look, if you had, one shot, one opportunity to seize everything you ever wanted. One moment. Would you capture it, or just let it slip? Het leek wel telepathie. Telepathie met Bill Kaulitz, hoe vreemd zou dat niet zijn...

Een groepstrekje. Juist ja. Felicia grinnikte wel, maar moest er niet zo hard om lachen als de rest. Nee, zij lachte niet vaak heel uitbundig. Heel af en toe maar en dan moest diegene écht hele erge humor hebben. Héle erge. Ondertussen ging het gesprek tussen iedereen gewoon door, maar er gebeurde niets. Hmm, moest zij dan maar weer het initiatief nemen? Ze keek nog een keertje naar Tom, waar Georg net nog naast stond om hem een por te geven. Felicia had wel willen weten wat Georg daarmee bedoelde, maar schijnbaar was de ze de enige die daarover nadacht. Goed, hout zoeken dus. Met de vier jongens van Tokio Hotel. Naar haar idee was zij ook de enige die het niet helemaal kon bevatten. Schijnbaar was de rest eraan gewend om gewoon even je droomjongens tegen te komen. En dan waren het niet eens háár droom jongens. Nee hoor, haar gaf je liever de jongens van My Chemical Romance ofzo. Maargoed. Misschien dat ze nu toch wel iets meer van deze band af kwam te weten en ze wat meer ging respecteren.

'Nou, we kunnen hier ééuwig blijven staan, of gewoon hout gaan zoeken en voor hun een slaapplek gaan zoeken. Tenzij ze graag bij ons komen staan. Dat moeten ze zelf maar weten. Maar ik ga nu in ieder geval wél hout zoeken.' Hiermee was het bevestigd dat zij géén fan was. Maar ook dat ze zich niet irriteerde ofzo, want zo bedoelde ze het ook niet. Ze kon er alleen nooit tegen als dingen te lang duurde. Daar had je toch helemaal niets aan? Lang blijven staan op dezelfde plek en maar blijven praten over dingen die geen waarde hadden. Kijk het was heel leuk en aardig, maar nu moest er wel wat gebeuren. Het werd al bijna donker. Tegen die tijd moest hun hele kamp wel goed en wel zijn opgebouwd enzo. Ja, de tenten stonden, maar een vuurtje? Dat was ook wel handig...

Ze draaide zich om en beende het bos in. 'Komen jullie?' Ze keek achterom en glimlachte eventjes naar het groepje.

Anthira hikte uit. Vervolgens lachte ze niet meer, maar bleef met een brede grijns naar Georg kijken. Totdat ze merkte dat ze bijna aan het staren was, dus wende ze maar gauw haar blik naar Bill. Aangezien deze op dat moment ook wat te zeggen had. Het was een belangrijk zegje. Ze luisterde er zwijgend naar. 'Ja, nou …… dat verzoekje.' begon hij, 'zo als jullie misschien al is opgevallen hebben we geen beveiliging bij ons. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat die niet mee is. Mocht het zo zijn dat we die nodig hebben, dan zijn ze, op een paar minuutje rijafstand, zo hier. We wilden even genieten van wat rust, dus … euhm …. Zouden jullie … euhm … zo vriendelijk willen zijn … euhm … niemand op de hoogte willen stellen van het feit dat wij hier zijn? Het zou zonde zijn als we hier weer weg moeten omdat de (roddel)pers ons heeft gevonden, toch? En, bovendien, this is a once in a lifetime opportunity.' Ze had de neiging om een wenkbrauw op te trekken. Waarom zou ze de roddelpers willen bellen? Of hysterische fans. Het was uiteindelijk voor haar ook een weekje rust. Nou ja, misschien niet echt rust. Maar het was vakantie en ze wilde niet weer allerlei mensen om zich heen hebben. Tokio Hotel kon er natuurlijk wel bij, maar alleen met haar vriendinnen zijn, zou ook niet zo verkeerd zijn. Toch, om blijk te geven dat ze niets wilde uithalen, trok ze haar mond open. "Ik ben niet van plan om ook maar mensen te bellen die jullie je rust kunnen afpakken. Dus, wees gerust," zei ze terwijl ze glimlachend naar Bill keek.

Ze hoorde gegrinnik naast haar. Anthira keek naar Felicia. Het feit dat ze grinnikte vond ze al wonderbaarlijk. Vooral omdat het met Tokio Hotel te maken had. Doordat ze die grinnik hoorde kreeg ze een scheve grijns op haar gezicht. Vervolgens trok haar vriendin haar mond open. Anthira had het idee dat ze beide, Felicia en zij, tot nu toe het minst hadden gezegd. En Alayné had overduidelijk het meest gezegd tot nu toe. Eigenlijk wilde ze nu heel graag weten wat de jongens van haar vonden. Irritant, lief of gewoon aardig. Even zuchtte ze.
'Nou, we kunnen hier ééuwig blijven staan, of gewoon hout gaan zoeken en voor hun een slaapplek gaan zoeken. Tenzij ze graag bij ons komen staan. Dat moeten ze zelf maar weten. Maar ik ga nu in ieder geval wél hout zoeken.' Nou haar punt was duidelijk. Zij ging zo ie zo hout halen en het maakte haar niet uit wat Bill, Tom, Georg of Gustav zouden doen. Het was wel duidelijk dat Felicis geen fans was. En dat zou wel duidelijk moeten overkomen op de jongens.
"Ben ik mee eens. Kom laten we hout zoeken. Anders staan we hier maar wat te staan. En dan is het zo donker en hebben we nog geen vuur." Anthira richtte zich nu op de jongens. "En jullie moeten nog een tent opzetten voordat er geen licht meer is."

'Ja, nou …… dat verzoekje. zo als jullie misschien al is opgevallen hebben we geen beveiliging bij ons. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat die niet mee is. Mocht het zo zijn dat we die nodig hebben, dan zijn ze, op een paar minuutje rijafstand, zo hier. We wilden even genieten van wat rust, dus … euhm …. Zouden jullie … euhm … zo vriendelijk willen zijn … euhm … niemand op de hoogte willen stellen van het feit dat wij hier zijn? Het zou zonde zijn als we hier weer weg moeten omdat de (roddel)pers ons heeft gevonden, toch? En, bovendien, this is a once in a lifetime opportunity.'

Bill zei alles heel erg aarzelend. Bij de laatste zin dacht Yazmin even diep na... Ja hoor, alsof wij de pers zouden gaan bellen, ik heb hun telefoonnummer niet eens. En zoals Bill zegt, a once in a lifetime opportunity... Dat zou ze normaalgezien niet aan zich voorbij laten gaan, maar eigenlijk maakte het haar op dat moment niet zoveel uit. Of ze nu enkel met haar vriendinnen, of met haar idolen erbij op een stuk gras zou liggen chillen en genieten van de rust kon haar weinig schelen. Vreemd, want hoe vaak had ze het zich niet ingebeeld dat ze ergens toevallig Tokio Hotel zou tegenkomen? Heel vaak... misschien wat te vaak, want diep in zichzelf wist ze wel dat dat echt nooit zou gebeuren. Nooit? En vandaag dan? Dat was een droom? Nee, geen droom, werkelijkheid... En nu zou het haar niks kunnen schelen? Wat ben ik toch een vreemd kind

Haar gedachten werden verstoord door Anthira. "Ik ben niet van plan om ook maar mensen te bellen die jullie je rust kunnen afpakken. Dus, wees gerust," Felicia grinnikte, ja inderdaad, Felicia grinnikte. Blijkbaar was er iets grappigs aan Anthira's woorden maar Yazmin wist niet wat.
"Nou, we kunnen hier ééuwig blijven staan, of gewoon hout gaan zoeken en voor hun een slaapplek gaan zoeken. Tenzij ze graag bij ons komen staan. Dat moeten ze zelf maar weten. Maar ik ga nu in ieder geval wél hout zoeken." Nu wisten de jongens ook weer dat Felicia géén TH-fan was.

"Ben ik mee eens." zei Anthira "Kom laten we hout zoeken. Anders staan we hier maar wat te staan. En dan is het zo donker en hebben we nog geen vuur." ging ze verder. "En jullie moeten nog een tent opzetten voordat er geen licht meer is." Anthira had gelijk. Het werd bijna donker en Yazmin had echt geen zin om tussen de muggen en beestjes, die ze niet zou zien in het donker maar enkel zou horen, haar tent op te zetten. Wat haatte ze ongedierte. Dat was haar enige reden geweest waarom ze niet zou meegaan met haar vriendinnen in een tent gaan slapen. Maar dat stond tegenover een pak positieve dingen en dus had ze besloten om zeker mee te gaan. "Ja, inderdaad. En ik denk dat niemand zin heeft om in het donker tussen de vieze beestjes zijn tent op te zetten." Sprak Yazmin en ze huiverde van de gedachte alleen al. "ieuwieuwieuw" Voegde ze er nog aan toe. "Gaan we?"
Haar Duits was altijd goed geweest, zelfs voor ze Tokio Hotel kende. Ze was er wel trots op ja...

ooc. wow, zo lang... had even veel inspiratie

Tom had nog niet eens stilgestaan bij wat Bill verzocht. ‘Wat als fotograven ons hier vinden? Als een van deze meiden in de ronde gaat bellen naar ander vriend(inn)en en het hier straks wemelt van de fans, dan is het gedaan met de vakantie. En ik begin het net een beetje gezellig te vinden met die meiden hier.’ Maar hij werd al snel gerustgesteld door een van de meiden die zei niet van plan te zijn mensen te bellen en daarmee hun rust te verstoren.
Tom liep achter z’n broertje langs naar de bus, dook in het bagageruim en ging opzoek naar zijn tassen. Ook voor hem lag er een extra tas in de bus, maar een kleinere als de van Bill. Tom ritste hem open en zag dat er een luchtbed met voetpomp in zat, maar geen tent.
Felicia, het blonde meisje, begon een beetje ongeduldig te worden en vroeg of we hout konden gaan zoeken en een slaapplek voor ons vieren. En daarmee liep ze het bos weer in.
Zo snel hij kon haalde Tom z’n tassen uit de tourbus en zette die bij die van Bill. “Zo, ik ben er ook klaar voor.”, zei Tom en liep in de richting van Felicia. “Kunnen we een beetje snel hout gaan zoeken, want ik wil niet in het donker een tent moeten opzetten.”

"Ik ben weg!" riep Alayné. Iedereen had het ondertussen al over hout gaan zoeken en vertrekken, maar niemand schoot in beweging. Niet Bill, niet Gustav, niet Tom, niet Felicia, niet Georg, echt totààl niemand. Zij kon niet er echter niet zo goed tegen om zomaar gewoon te staan lummelen. Even rusten en relaxen, dat wel, maar heel de tijd over iets praten en het niet doen... dat kon ze niet. Tjah, de TokioHotelers kon ze ook moeilijk verwijten dat ze niet in gang schoten, want zij wisten niet waar het was. En nu ze erover nadacht... haar vriendinnen wisten het evenmin. Oops, weer had ze zich te hard laten gaan. "Komen jullie mee?" vroeg ze nu met haar liefste lach.
Langzaam draaide ze zich om en begon terug in de richting van hun kamp te wandelen. Van daaruit kon ze zich de weg van het hout nog wel herinneren.
Ze hoopte nu alleen maar dat de rest haar snel zou volgen, anders stond ze er weer mooi alleen voor.

Nadat ook Alayné besloot om te gaan, vond ze zelf ook tijd dat ze haar rug naar de jongens mocht omdraaien. Dit was dan ook precies wat Anthira deed. Ze keerde iedereen de rug toe en stapte achter haar twee vriendinnen. Het nut van blijven staan, was er gewoon niet. Vandaar dat ze ook in beweging kwam. 'Komen jullie mee?' vroeg Alayné met haar liefste lach. Of tenminste, het moest haar liefste lach voorstellen. Zelf schoot ze er bijna van in de lach. Toch kon ze het net op een zacht giechelt houden. Gelukkig. Stel je voor, je ligt dubbel omdat iemand glimlacht. Dan zou je toch eventjes raar aangekeken worden. En daar had ze hier geen behoefte aan.

Anthira begon te lopen, maar terwijl ze dit deed, keek ze nog achterom en wenkte haar vriendin. Of de jongens meegingen, moesten ze nu maar snel bepalen. Want als ze mee gingen, zouden ze nu moeten lopen. Voordat ze nog de weg kwijtraakten ook. En als ze niet mee wilden, dan stonden ze goed op hun plekje en konden ze zo snel mogelijk hun tenten opzetten.
Doordat Anthira iets te lang achterom keek, was de boomwortel die uitstak niet meer op tijd zichtbaar. Voordat ze het zelf ook maar door had, bleef haar voet achter de wortel haken en struikelde ze zodanig dat ze haast op de grond viel. Net op het juiste moment wist ze zichzelf te redden, waardoor het enkel leek alsof ze door haar enkel was gegaan.
Met een rood hoofd keek ze nu pal voor zich uit. Wat was ze weer eens lekker onhandig. Anthira was nog even niet van plan om weer om te kijken. Stel je voor, ligt daar weer zo'n boomwortel en dan lig je plat op je buik. Dat moet er slim uit zien. Een beeld flitste voor haar ogen. Zij die plat op haar buik lag, met een grote plas bloed om zich heen. Bibberend schudde ze het hoofd om het beeld kwijt te raken, wat ook gebeurde.

ooc:
@ live_my_life

Felicia is de eerste die het bos in liep:

Niekje schreef:

Ze draaide zich om en beende het bos in. 'Komen jullie?' Ze keek achterom en glimlachte eventjes naar het groepje.

Gevolgd door Tom:

Adriana schreef:

“Zo, ik ben er ook klaar voor.”, zei Tom en liep in de richting van Felicia. “Kunnen we een beetje snel hout gaan zoeken, want ik wil niet in het donker een tent moeten opzetten.”

Dus jouw zin:

live_my_life schreef:

Iedereen had het ondertussen al over hout gaan zoeken en vertrekken, maar niemand schoot in beweging. Niet Bill, niet Gustav, niet Tom, niet Felicia, niet Georg, echt totààl niemand.

die kolpt niet helemaal, of zie ik dat verkeerd?

ooc2: momenteel heb ik geen toegang tot mijn RPG-woorddocument, ik ga dit zo spoedig mogelijk op lossen, maar het kan dus even duren voordat ik wat nieuws post.

Ooc; Het klopt inderdaad niet. Dus eigenlijk betekend dat, dat mensen niet goed lezen wat anderen schrijven.

Dus voor iedereen: Lees de posten goed Want je moet vervolgens een post schrijven die er GOED op aansluit!


Je hoeft niet ooc2; te doen. 1 ooc is genoeg

@Adriana, succes met je document

Ooc; Hmm, ik pas me er wel op aan zometeen. En OOC2 is inderdaad niet nodig Maar wel leuk bedacht.

IC;

Felicia was een stukje het bos ingelopen en toen gestopt, al gauw kwam Tom achter haar aan. Heel stiekem was ze hier wel blij mee. Gustav, Georg en Alayné kwamen er ook aan. En Anthira ook. Zo, dat was al het grootste deel, de rest zou ook wel volgen, toch?

Felicia stapte door en hoopte vurig dat Tom naast haar zou komen lopen, al had ze waarschijnlijk geen kans. Op de een of andere manier wist ze dat de jongens wisten dat ze geen fan was. En zij zouden natuurlijk de voorkeur geven aan de andere drie, die wel fan waren. Of in Anthira's geval ze in ieder geval léuk vonden. Maargoed, ze had er zelf voor gekozen. En ze was nog steeds blij met haar keuze, want hoewel Tom echt heel knap was, vond ze de muziek nog steeds slecht.

Op een gegeven moment bukte ze zich en pakte een groot blok hout op. Achter zich hoorde ze iemand vallen. Felicia draaide zich om en schoot meteen hard in de lach. Anthira was gestruikeld over een boomwortel. Hoe slim. Ja, als zij dat deed in het gezelschap van My Chemical Romance zou ze helemaal gaan freaken. Oh, wat erg!
'Gaat 'ie Anthira?' Felicia liep terug met het houtblok in haar hand en stak haar hand uit om Anthira overeind te helpen. Arm kind.

Ooc; Ze was niet gevallen hé XD

Ooc; Oh, oeps, negeer het maar ofzo Geen zin om het te veranderen. Dus de laatste alinea (op de eerste zin ervan) kun je gewoon wegdenken.

Hoewel hij er als eerste klaar voor was, was hij de laatste van de vier jongens die daar nog naast de bus stond. Samen met het enige overgebleven meisje, Yazmin, dat nog niet achter haar vriendinnen aan het bos in was gelopen. “Zullen we er maar achteraangaan?”, vroeg Bill haar, “Voordat we ze straks kwijtraken.” Bill liep naar de rand van het bos waar hij de andere het bos in had zien lopen. Voor de bomen hielt hij even stil en draaide zich om, om te kijken of Yazmin hem volgde. ‘Hopelijk vinden we dat hout snel, want met een uurtje of drie wordt het donker en we moeten nog steeds onze tenten opzetten. En het zou ook fijn zijn als we niet met een lege maag hoeven te slapen.’


ooc: Heb ik er nou overheen gelezen of moeten de stukjes van Gustav en Georg waarin ze het bos in lopen nog geschreven worden.
Want in Niekje haar stukje staat dit:

Niekje schreef:

Felicia was een stukje het bos ingelopen en toen gestopt, al gauw kwam Tom achter haar aan. Heel stiekem was ze hier wel blij mee. Gustav, Georg en Alayné kwamen er ook aan. En Anthira ook. Zo, dat was al het grootste deel, de rest zou ook wel volgen, toch?

Ik heb mijn stukje hier op aangepast, dus als die stukjes van Gustav en Georg idd nog geschreven moeten worden hou dan even rekening met mijn stukje anders klopt het niet meer.

Yazmin was weer eens aan het dromen, over niks eigenlijk, ze was gewoon voor zich uit aan het staren... Ze dacht niet eens aan iets, ze was plots helemaal weggevallen, weg van de werkelijkheid. Dat had ze wel vaker, en meestal op momenten waarop dat helemaal niet van de orde was. Zoals nu, ze heeft net haar favoriete band ontmoet en iedereen gaat hout sprokkelen en nu net droomt ze weer.
“Zullen we er maar achteraangaan?”, hoorde ze Bill in de verte vragen? “Voordat we ze straks kwijtraken.” Hij draaide zich meteen weer om en liep richting bos. Yazmin knikte vaag maar besefte toen dat zijn rug geen ogen had en volgde gewoon. Vlak bij het bos draaide hij zich nog een keer om en ze keek hem recht in de ogen. Meteen voelde ze zich weer helemaal fris en haar lege gedachten vulden zich met kriebels. Ze knipperde met haar wimpers en een glimlach toverde zich op haar lippen. Plots voelde ze een blos op haar wangen en snel sloeg ze haar ogen verlegen neer. 'Zou hij het gemerkt hebben? Zou hij ook gevoeld hebben wat ik voelde? Ach, nee, wat zou hij aan mij leuk vinden...?'

Felicia had even gewacht tot andere het bos in kwamen lopen voor ze weer verder liep. Maar met die pas die Felicia er vervolgens in zette moesten ze wel een kilometer het bos ingelopen zijn voordat Felicia het eerste stuk hout had opgeraapt. Tom had nou niet bepaald de ideale wandelschoenen aan om haar makkelijk bij te houden op zo’n oneffen grond. Hoewel ze tot nu toe een beetje afstandelijk over had gekomen, had hij wel een praatje met haar willen maken maar gaat dat een beetje moeilijk als je een metertje of twee, drie achter iemand loopt. En hij had ook niet klungelig over willen komen door haar te vragen wat langzamer te lopen omdat het hem wat moeilijk af ging zijn evenwicht te bewaren over al die boomwortels die uit de grond staken.
Tom begon wat takken bij elkaar te rapen terwijl hij tussen neus en lippen door aan Felicia vroeg: “Ben je anti-fan of vind je gewoon dat je vriendinnen ‘overdreven’ reageren nu ze hun idolen hebben ontmoet.” Niet de meest briljante vraag om een gesprekje te beginnen moest hij toegeven. Maar hij moest toch wat. En waar had hij anders over moeten beginnen?


ooc: Ik dacht ik geef er een beeje tijdsgevoel aan. Anders lijkt het als of ze op steenworpafstand van elkaar kamperen. Een kilometer loop je in ongeveer 12min.

Ooc; Aah, was ik nou Gustav of Georg, Georg toch? Nah, geen inspiratie ...

Felicia:
Felicia keek om toen ze iemand vlak achter zich hoorde. Ondertussen had ze haar armen toch al vrij vol met allemaal takken. Met haar hand duwde ze een tak opzij. Het puntje prikte precies in haar wang en sneed een klein sneetje in haar wang. Felicia was niet van suiker, maar ze hield er ook niet van om wondje te hebben. Vloekend duwde ze de tak nu ruw weg. Fijn. Met haar pols veegde ze haar wang schoon. Al snel was het bloed weg en er niets meer van te zien. Tenminste, zo voelde het aan. Hopelijk was het ook zo, op het feit na dat het wel een beetje rood zou zijn.

Nu pas keek ze wie er eigenlijk achter haar liep. Tom! Haar hart maakte een klein sprongetje. Wat was dat nou? Ze mocht Tokio Hotel niet eens. Nee, ho stop, dat was fout beschreven. Ze luisterde er niet naar, maar ze had het altijd wel gerespecteerd. Toch? Of was dat wat ze zichzelf altijd voor had gehouden. Dat ze het van zichzelf móest respecteren omdat haar vriendinnen fan waren? Maar dat ze het eigenlijk verafschuwde. Was zij net zoals die haters, die tekeningetjes over Tom en Bill maakte. Nee, dat nooit. Dat wist ze zeker. Maar of ze het nou fijn vond dat haar vriendinnen het luisterde wist ze ook niet. Alleen, ze moest hun mening gewoon respecteren en dat zou ze doen ook! Felicia, de supervriendin!

“Ben je anti-fan of vind je gewoon dat je vriendinnen ‘overdreven’ reageren nu ze hun idolen hebben ontmoet.” Whoo, hoe bedoel je recht erop. Felicia had nooit geweten dat hij zo 'straight' was, maar aan de andere kant, wat wist ze wel van hem? Ze draaide zich langzaam naar hem toe. Eigenlijk voelde ze zich ietwat betrapt.

'Nou ehh...' Stamelde ze. Wat moest ze hier nou op antwoorden? 'Ik vind het echt super leuk voor hun,' ze knikte naar haar vriendinnen, 'dat ze jullie ontmoet hebben. Alleen ik luister jullie muziek ehh niet. Maar echt een anti fan ben ik ook niet. Nouja, tja...' Had ze nou de waarheid gesproken? Jawel toch. Een anti fan was ze niet. Maar ze was ook niet iemand die hun gewoon respecteerde zoals ze waren. Maar ze deed in ieder geval haar best! Dat was al iets.

'Maar dat wil niet zeggen dat ik het leuk vind dat we jullie tegenkwamen hoor!' Straks beledigde ze hem nog! En dat was het laatste wat ze wilde. Hopelijk zouden ze haar wel vertrouwen.

ooc:@Niekje: je was/bent ook met Georg

ooc;

Adriana schreef:

ooc:
@ live_my_life

Felicia is de eerste die het bos in liep:

Niekje schreef:

Ze draaide zich om en beende het bos in. 'Komen jullie?' Ze keek achterom en glimlachte eventjes naar het groepje.

Gevolgd door Tom:

Adriana schreef:

“Zo, ik ben er ook klaar voor.”, zei Tom en liep in de richting van Felicia. “Kunnen we een beetje snel hout gaan zoeken, want ik wil niet in het donker een tent moeten opzetten.”

Dus jouw zin:

live_my_life schreef:

Iedereen had het ondertussen al over hout gaan zoeken en vertrekken, maar niemand schoot in beweging. Niet Bill, niet Gustav, niet Tom, niet Felicia, niet Georg, echt totààl niemand.

die kolpt niet helemaal, of zie ik dat verkeerd?

ooc2: momenteel heb ik geen toegang tot mijn RPG-woorddocument, ik ga dit zo spoedig mogelijk op lossen, maar het kan dus even duren voordat ik wat nieuws post.

in mijn ogen klopt het wel
Want Tom zégt wel iets, maar schiet ook niet in beweging
wat achteraf gezien ook niet kon aangezien hij de weg niet weet (maar dat heb ik ook in mn post gezegd geloof ik)


en nog iets: ik krijg blijkbaar geen meldingen meer van de RPG's, want ik heb geen mails binnen gekregen dat iemand al weer gereageerd had.
Sorry voor mijn late reactie dus

Ooc; hmm ach, het maakt allemaal niet uit Felicia was al wel het bos in gelopen, gevolgd door Tom, want hij liep achter Felicia aan. Maar dat geeft niets. En het maakt ook niet uit dat het een tijdje duurde hoor

Net toen ze vooruit liep, het bos in, merkte Alayné dat ze weer te snel had gereageerd. Of net te traag, want zonder dat ze het merkte was Felicia al wel dégelijk het bos weer in gelopen. Dat zag ze toen ze met haar onvoorzichtigheid bijne tegen haar aan botste. "Ah, hoi, jij bent hier al" zei ze aarzelend, niet weten of Felicia haar mini-uibarting van daarnet gehoord had. "Ik hoop dat de rest nu ook al volgt" vervolgde ze "anders gaat er iemand het heel koud hebben vannacht". Dàt bedoelde ze dus op de Tokiboys. Bijna wou ze er nog aan toe voegen "tenzij ik me dicht tegen hen aan vlij natuurlijk", maar op het laatste moment bedacht ze zich omdat het haar nét te binnen schoot dat Felicia, in tegenstelling tot zijzelf en de anderen, géén van was.
Snel keek ze nog even om en zag toen ook hoe Anthira en Yazmin langzaam naderden, al dan niet gevold door de boys, dat kon ze niet goed zien tussen alle bomen door. Daar bovenop kwam dat het ook al langzaamaan begon te schemeren, wat het zich nog verslechterde.
"Wat vind jij er eigenlijk van dat Tokio Hotel hier is?" vroeg ze aan Felica.

ooc:
@ live_my_life
moet ik jouw stukje lezen als voor of na de conversatie tussen Felicia en Tom?

Adriana schreef:

Tom begon wat takken bij elkaar te rapen terwijl hij tussen neus en lippen door aan Felicia vroeg: “Ben je anti-fan of vind je gewoon dat je vriendinnen ‘overdreven’ reageren nu ze hun idolen hebben ontmoet.” Niet de meest briljante vraag om een gesprekje te beginnen moest hij toegeven. Maar hij moest toch wat. En waar had hij anders over moeten beginnen?

bic:

Het zag er niet bepaald uit dat Yazmin in de richting van het bos zou bewegen. Het zag er eerder uit als of ze in dromenland was. “Ga je mee?”, vroeg Bill terwijl hij z’n armen met de palmen van z’n naar boven gericht een paar centimeter optilde, lichaamstaal voor kom je nog of blijf je daar staan. Hij bleef nog heel even, een tel of twee, staan en draaide zich daarna om en liep het bos in. Met een voorsprong van ongeveer zestien meter liep een groepje van vier met vijfmeter daar weer voor nog twee, maar die vielen bijna niet op door de velen bomen. Hij moest er flink de pas in zetten wilde hij de groep van vier niet kwijtraken. ’t Is maar goed dat hij vandaag schoenen aan had met redelijk wat profiel, in tegenstelling tot z’n broer die altijd V*ns draagt en dus een stuk minder grip zal hebben op deze oneffen ondergrond.


ooc: Ik weet niet wat voor schoenenmerk Tom draagt maar in deze RPG zijn dat bij deze V*ns (menig een kent het merk wel, maar ik heb er een * in gezet zodat ik geen reclame maak en zodat copyrights e.a. poespas die er op rusten)

Adriana schreef:

ooc:
@ live_my_life
moet ik jouw stukje lezen als voor of na de conversatie tussen Felicia en Tom?

Adriana schreef:

Tom begon wat takken bij elkaar te rapen terwijl hij tussen neus en lippen door aan Felicia vroeg: “Ben je anti-fan of vind je gewoon dat je vriendinnen ‘overdreven’ reageren nu ze hun idolen hebben ontmoet.” Niet de meest briljante vraag om een gesprekje te beginnen moest hij toegeven. Maar hij moest toch wat. En waar had hij anders over moeten beginnen?

Voor... denk ik
Tom stelt die vraag toch pas als ze al ter plekke zijn he?
Alayné vraagt het onderweg.


Jah sorry, ik loop een beetje achter, daarmee.
Ik zal zo snel mogelijk proberen in te halen


EDIT: tom draagt redelijk vaak Nike en Etnies als je dat nuttig vindt om te weten Vans zie ik hem nou niet bepaald dragen, dat is tegenwoordig echt zo'n "emo-merk" geworden.

ooc: Sorry dat ik het vraag, maar eh, hoe zit het me deze RPG? Er wordt zo weinig gepost. Heeft het nog zin om wat te schrijven? Ik vond en vind het leuk om hier wat voor te schrijven, maar niet als ik de enige ben of één van de twee of drie. Dus mijn vraag is stoppen we hier mee? Of gaan we weer wat actiever schrijven?

Adriana schreef:

ooc: Sorry dat ik het vraag, maar eh, hoe zit het me deze RPG? Er wordt zo weinig gepost. Heeft het nog zin om wat te schrijven? Ik vond en vind het leuk om hier wat voor te schrijven, maar niet als ik de enige ben of één van de twee of drie. Dus mijn vraag is stoppen we hier mee? Of gaan we weer wat actiever schrijven?

Ik wil nog schrijven, mr zolang ik geen antwoord krijg op mn vraag aan Felicia kan ik ook weinig doen...

Ik heb momenteel examens, dus ik kan wel even op het forum zitten, maar ik heb geen tijd om verhalen te bedenken of uit te typen... sorry... op mij zal het nog twee weekjes wachten zijn