Waarom ik? [Tokio Hotel]

sorry niekje, had het niet door

'Ik kom!' Hoorde Felicia achter zich. Ze keek eventjes om en zag Anthira sjouwens met tassen achter haar aan lopen. Eventjes keek ze naar haar eigen handen, maar besefte dat ze niet meer erbij kon dragen, al had ze dat best gewild. Zodat Anthira minder hoefde te doen.
Ze hoorde Alayné roepen waar ze was en ging snel op de stem af. Bij haar vriendin aangekomen plofte ze zuchtend haar tassen neer.
'Jeetje wat hebben we veel...' Zuchtte ze met haar harde stem. Om zich heen kijkend, bepaalde ze waar de tenten konden staan. Voordat ze iets had kunnen voorstellen, haalde Alayné al de spullen tevoorschijn en begon de tenten op te zetten. Snel schoot Felicia een hulpende hand toe.

Eindelijk klaar zette ze haar handen in haar zij en keek nog eens om zich heen. Dit was een goede plek. Een perfécte plek zelfs. Lekker open, genoeg ruimte voor een kampvuurtje en het was dicht bij een riviertje, zo te horen. Tenzij dat geruis iets anders was. Het klonk allemaal heel vredig.
Het licht begon wat te verzwakken, wat betekende dat het snel donker zou worden. Ze zag Alayné weglopen. Waarschijnlijk om hout te gaan halen? Ze wist het niet, maar liet haar vriendin gewoon haar gang gaan.

'Anthira, zullen we even de tassen in de tenten zetten?'

Ooc; Geeft niet, let erop dat je de goede naam gebruikt voor je personage. Zoë is een andere Rpg... Hier ben je Alayné (Live_my_life)

Zuchtend liep ze naar de open plek, achter Felicia aan. Anthira glimlachte even toen ze zag dat ze omkeek. De open plek zag ze al liggen. Nog enkele meters, een paar bomen en struiken en ze zou op een mooie groene vlakte staan. Gelukkig, want deze tassen waren echt veel te zwaar.
Midden op de open plek liet ze de tassen vallen. Deze kwamen allebei met een harde plof neer. Anthira rekte zich opgelucht uit. Haar schouder deed pijn van het vele gewicht die ze had gedragen. Snel wierp ze een blik naar boven, naar de helblauwe hemel. Het was prachtig. Lui liet ze zich in het gras zakken en ging gelijk liggen. Het gras kriebelde in haar nek, het was een lekker gevoel. Ze dacht niet aan de vele beestjes die tussen de grassprietjes eventueel konden zijn. Als ze dat wel had gedaan, dan was ze linea recta opgesprongen en verwilderd om zich heen gekeken. Want één ding wat ze echt haatte; dat was wel insecten en beestjes. Anthira keek nu naar boven. Nog steeds naar de blauwe lucht. Ze verzonk in haar gedachtes.

"Anthira, zullen we even de tassen in de tenten zetten?" Ze schrok op uit haar gedachten. Gelijk zat ze rechtop in het gras en keek verwilderd om zich heen. "He.. ? Wat?" Anthira stond op en klopte het gras van haar broek af. "Sorry, was even ergens aan het denken. Maar is goed, ik kom helpen." ze knipoogde en pakte een tas. "Enig idee waar deze heen moet?" vroeg ze met een glimlach.

EDIT:
Toen hij was uitgestapt, greep hij direct naar zijn sigaretten en stak er eentje op. Hij zag dat iedereen het nog gewend moest raken, inclusief hem, aan de rust, het kalme. Het weer was perfect, niet te warm en zeker niet te koud. Af en toe streelde een briesje zijn huid, maar het voelde goed aan. Hij zette zich neer op de grond, ademde diep in. Frisse lucht, heerlijke frisse lucht. En hij nam alles mee, alles wat hem dwars zat ademde hij er weer uit, weg met het negatieve, tijd voor een verplichte vakantie. "Moet er nog iemand een sigaretje hebben?" Hij bood het pakje aan iedereen aan. Hij hield van de natuur. Hij keek voor zich uit, en trok aan zijn sigaret. Hij voelde hoe de rook zijn longen vulde, en hij blies ze weer uit. Voor hem meende hij een eekhoorn te zien weglopen toen hij zijn voeten verzette. Hij stond op, trok nog voor een laatste keer aan zijn sigaret en ging op verkenning. "Ik ga een klein wandelingetje maken, ik ben zo terug!" riep hij naar de rest uit. En weg was hij.

Ooc; Silversideupx, op zich is je post goed, maar je schrijft in de Ik-vorm. Oftewel in de eerste persoon. Je moet proberen om in de derde persoon te schrijven. Dat betekent dus in de hij/zij vorm. Kun je je post zelf aanpassen, dan kan ik zien of je het goed hebt gedaan.

Ooc;
Is mijn bewerkte post nu beter?

Ooc;
maar alleen Bill nam er een. Met een knikje bedankte hij me. Bill houdt niet van de natuur, van afgelegen plekjes waar niemand je kan horen schreeuwen als je dat eens doet. Zo zei hij het vaak genoeg.

Dit is het besturen van andermans personage. Je kunt gaan tot het aanbieden van een sigaret, maar je weet niet of Bill hem aanpakt en of Tom dat niet doet. Dat is dus ook een vorm van godmoden.

moet,... tassen,... sjouwen... dacht Jazmin in zichzelf terwijl ze de loodzware dingen door het bos sleepte. Ze had al gevloekt omdat ze toch perse haar make-up mee moest doen, en haar riemen en kettingen enzo. Ze kon haar uiterlijk toch niet helemaal verwaarlozen? Maar goed, bij nader inzien was dat niet zo een goed idee want nu ging ze bijna dood van de rugpijn! ze hoorde Anthira voor zich roepen maar verstond het niet echt. Sinds ze waren aangekomen had ze nog geen woord tegen haar vriendinnen gezegd, hun zien en erbij denken wat voor geweldige week hen te wachten staat, was al voldoende. "Wacht toch even op mij!" riep ik maar blijkbaar hoorde niemand het want ik kreeg geen reactie.

Eenmaal aangekomen bij het kamp begonnen Alayné en Felicia al snel met tenten opzetten. Hier was het prachtig, een mooie open plek, perfect voor een weekje kamperen !
's Avonds, toen het al wat begon te schemeren liep Alayné plots weg zonder iets te zeggen. Jazmin besloot haar maar te laten, misschien wou ze gewoon even alleen zijn.

Bill trok het bagageruim van de bus open om z’n tassen te pakken. Zijn oog viel op een soort van tas waar een briefje op zat met zijn naam. Hij trok het naar zich toe en ritste het open. Er zat een schrijfblok en pennen in met een brief er bij en een tent en luchtbed. Een gedachte kwam bij hem op: ‘Een tent? Moet ik primitief kamperen in een tent? Hebben de andere ook allemaal een tent? Dus de bus blijft niet hier?’ In de brief stond dat het schrijfblok en de pennen waren op z’n inspiratie op de schrijven. “Wie is er wat meer op de hoogte dat ik? Want ik vind net een extra tas voor mij waar een tent en een luchtbed in zit. Moeten we kamperen in een tentje, ofzo?”

Felicia haalde haar schouders op. 'Geen idee, we hebben twee tenten, dus twee personen per tent. Lijkt mij tenminste.' Ze keek eventjes naar Anthira en toen naar Yazmine. Het maakte haar helemaal niets uit met wie ze in een tent zou gaan liggen. Ze mocht alle meisjes, dus dat was geen probleem. Sterker nog, ze was met hun alledrie steengoed bevriend. Dus die nacht maakte niets uit.
'Pakken jullie maar een tent, dan ga ik wel Alayné in een tent, oké?' Felicia keek haar twee vriendinnen aan. Ze geloofde niet dat ze er problemen mee zouden hebben, tenzij ze elkaar ineens niet meer mochten, maar dan zouden ze niet allebei mee zij gegaan op dit avontuur achtig iets. Hoe je het ook wilde noemen. Felicia vond het een avontuur, iemand anders zou het een kamp noemen. Dus, het was maar hoe je het zag.

Ooc; Denk eraan dat de jongens en de meisjes niet op dezelfde plek kamperen.

Anthira keek naar Yazmine. Glimlachend begroette ze haar. Het viel haar nu pas op dat ze eigenlijk helemaal niet zoveel had gezegd. In gedachtes haalde ze haar schouders op. Misschien had ze geen zin om te praten. Het maakte eigenlijk helemaal niets uit. Zolang het goed met haar ging. En zo te zien ging het goed met haar. "De tassen zijn echt te zwaar hé!" merkte ze op met een glimlach.

Haar aandacht werd getrokken door Felicia. "Geen idee, we hebben twee tenten, dus twee personen per tent. Lijkt mij tenminste." zei ze. "Lijkt mij inderdaad handig," antwoordde Anthira. Ze keek met een grijns naar beide tenten. Het maakte haar totaal niet uit bij wie ze zou slapen. Toen Felicia dan ook voorstelde om bij Alayné te gaan slapen had ze daar niets op tegen. Maar voor de grap wees ze naar Yazmine en trok haar mond open. "Met haar in één tent?! Zeg wat denk je niet van me?" vervolgens draaide ze zich een kwartslag en sloeg haar armen over elkaar heen. Met een grijns en een knipoog keek ze achterom naar Yazmine.

ooc; @1000_Sterne
ik zie dat je een klein stukje in de ik-vorm geschreven hebt, volgens mj was dat niet de bedoeling



bic;
"Hej meiden, ik ben terug" lachte Alayné. "Ik hoorde Felicia nog iets zeggen van met mij in één tent? Is goed hoor. Maar niet snurken hé jij!" zei ze terwijl ze Felicia een vriendelijke por in haar zij gaf. "Kijk, ik heb hier al een heleboel klein hout bij voor het vuurtje om straks ons eten op te verwarmen, maar ik denk dat we nog wat grotere houtsblokken nodig hebben als we het vannacht door willen laten branden. Ik heb gezien dat er ergens nog een boom ligt die al in stukjes gekapt is. Zo te zien ligt hij er al een tijdje, dus ik denk niet dat iemand hem gaat missen. Willen jullie even komen helpen om die stukken naar hier te verplaatsen?" vroeg ze aan haar vriendinnen. "Want je weet nooit wat voor rare beesten hier 's nacht kunnen komen hé" voegde ze er nog met een vette knipoog naar Anthira aan toe, aangezien Alayné wist hoe bang zij normaalgezien was voor die kleine insectjes.

Tom rekte zich uit en sloom, met een gitaar in zijn hand, liep hij naar een oude boom om zich er tegen te zetten. Hij zat namelijk al een hele rit met een deuntje in zijn hoofd. Hij nam zijn gitaar en speelde wat melodietjes, dat bracht hem tot rust. En dat was ook één van die dingen die inspiratie gaven. Langzaam probeerde hij de juiste snaren te raken, opnieuw en opnieuw, totdat hij het deuntje in zijn hoofd perfect kon mee neuriën met de melodie op zijn gitaar.
Het klonk best goed, misschien dat Bill er wat aan zou hebben. Tom wou juist tegen zijn broertje beginnen te praten, maar Bill was hem voor; “Wie is er wat meer op de hoogte dat ik? Want ik vind net een extra tas voor mij waar een tent en een luchtbed in zit. Moeten we kamperen in een tentje, ofzo?” Gechoqueerd keek Tom hem aan. Kamperen? Als er iets was waar hij een hekel aan had, dan was het wel kamperen. De beestjes, geen verwarming (niet dat het zo koud was, maar toch. Het gaat om het principe) geen hygiëne, en vooal: de beestjes. Yuk. ‘Whahaha, wat een grapjas is die Bill toch. Je maakt een grapje, hé broertje?’ Smekend keek Tom hem aan.

Ooc; Ik hoop dat het gedeelte waar Bill iets zegt mag, want Adriana zegt dat Bill dat zegt, dus dan mag Tom daar op antwoorden. Toch? Want dat snap ik nog niet zo goed

“Ik maak geen grapje Tomi. Ik stelde een vraag.”, zei Bill ernstig en hij hield de tas op z’n kop. “Hier een tent,” zei hij en bukte om de tentzak op pakte, “en een luchtbed.”, zei terwijl hij er met de tentzak naar wees. “Alsjeblief, zeg dat er voor ons allen een tas in de bus ligt. Ik wil niet als enigste in een tentje moeten slapen terwijl jullie in de tourbus overnachten.”, zei hij lichtelijk bezorgd. ‘Als we echt moeten kamperen, primitief in een tentje en de bus echt weggaat? Dan hebben we geen TV, geen airco en geen koelkast.’ bedacht hij zich. Met een verschrikte blik op z’n gezicht dacht hij in eens ook dat z’n haren niet kom föhnen. En een nog grotere schrik kwam bij hem op: ‘Geen douche, zelfs geen wastafel en ik moet tegen een boom aan pissen en wat als……?????’ Een korte maar krachtige gil ontsnapte uit zijn keel.



ooc: @ XxnelexX: Van mij mag je gebruiken wat ik al heb geschreven. Dat maak interacties een stuk makkelijker.

XxnelexX schreef:

Ooc; Ik hoop dat het gedeelte waar Bill iets zegt mag, want Adriana zegt dat Bill dat zegt, dus dan mag Tom daar op antwoorden. Toch? Want dat snap ik nog niet zo goed

Alles wat al ís geschreven, mag je gebruiken. Als iets nog niet is geschreven, of zo dat jouw personage het helemaal niet kan weten, dan mag je het niet gebruiken. Ténzij het in het lijstje voor is gekomen en jouw personage de andere goed kent. Maar dat zijn bijvoorbeeld dingetjes als dat Tom weet dat Bill spontaan is enz.

In de verte hoorde Alayné een gil. "Hé meisjes, hebben jullie dat ook gehoord?" vroeg ze bezorg. Wie of wat zou dat kunnen zijn. Het klonk als een gewonen gil, maar het zou evengoed de kreet van één of ander dier kunnen zijn. Hier in de bossen weet je maar nooit. "Owkeej, dat was echt wel raar." voegde ze er nog aan toe. Nieuwsgierig als ze was wilde Alayné er al weer direct het fijne van weten. Ze liet het hout voor wat het was en rende in de richtig van vanwaar ze dacht dat de kreet kwam. "Volgen jullie nog of niet?" riep ze nog snel voor ze uit het zich van de anderen verdween. Na een kleine vijf minuutjes rennen zag ze beweging tussen de struiken. Was dit hetgene wat het geluid veroorzaakte? Maar wat was "dit"? Behoedzaam sloop ze nog even dichterbij tot ze kon zien wat het nu net was: mens of dier?

Felicia keek geamuseerd toe hoe Anthira haar in de zeik probeerde te nemen door te zeggen dat ze niet bij ... in een tent wilde slapen. Felicia grijnsde breed. 'Hou maar op Anthira, daar ken ik je te goed voor...'
Bijna op hetzelfde moment kwam Alayné ineens in haar gezichtsveld. Deze had het gesprek schijnbaar ook opgevangen en gaf haar nu een por in haar zij. 'Ik zal niet snurken. I promise.' Ze stak twee vingers in de lucht en keek Alayné plechtig aan.
'Het ergste wat er kan gebeuren is dat ik op je rol...' Fluitend liep Felicia weg. Ze hoorde Alayné iets over een boomstronk zeggen, maar lette er niet echt op. Ze keek om zich heen. Zij was iemand die een plek héél goed wilde leren kennen. Zo zou ze hem ook altijd kunnen hérkennen.

Plots werd ze opgeschrikt door een gil. In de verte. Felicia keek een kant op. Door de bomen zag ze helemaal niets. Ook Alayné had hem blijkbaar gehoord. Felicia kende haar goed genoeg om te weten dat Alayné er nu heen zou willen. En ja hoor, ze wilde erheen. Felicia rende achter haar vriendin aan en riep naar haar anderen vriendinnen. 'Kom!' Zo hadden ze tenminste wat avontuur.
'Probeer allemaal goed de weg te onthouden!' Felicia keek om zich heen. Rechts, links... rechtdoor. Ze was het alweer kwijt. Hopelijk dat ze alles straks nog terugvond. Alayné was gestopt met rennen. Felicia stopte ook en keek om zich heen.
'Wat zie je?' Ze praatte niet zachtjes, ze wilde dat hetgene wat had gegild haar kon horen. Misschien was er wel een enge verkrachter! Hopelijk niet zeg.
'Kom...' Felicia liep Alayné snel voorbij en duwde de struiken aan de kant. Bijna meteen liep ze tegen een kont aan. Eventjes staarde ze ernaar, toen keek ze naar het gevaarte achter de kont. Tenminste, voor zover dat kon. Dersoon die bij de kont hoorde, was vrij lang en daarbij, had diegene ook nog eens immens haar. Ergens herkende Felicia het.

'Ehh, hallo?' Stamelde ze. Ze keek van de bus naar de persoon met de kont. Vandaar keek ze naar een persoon die zijn gitaar tegen een boom zette. Ook deze persoon herkende ze vaag. Wie waren dit en wat deden ze hier?
'Hoi' Zei ze ook tegen deze jongen. Haar stem klonk nog steeds ietwat twijfelend.

ooc: Het was niet helemaal m'n bedoeling dat de meiden hier al op af zouden komen, maar dit kan ook leuk worden. Al moet het niet al te druk worden, want Gustaf was een 'blokje' om en Georg heeft nog geen speler. Het was meer bedoeld om de andere spelers van de jongens wat meer aan te sporen actiever te posten.

Ooc; Een verhaal kun je niet bepalen. Dus als iemand post dat die daar op af komt, dan is het pech... Want waarschijnlijk krijgen we gustav en georg gewoon niet actief/vol... dus daar moeten we het gewoon mee doen... Pech dan...
Maarja, ehmm, reageer er maar gewoon op

Ooc; Ach ja

Bic; Anthira keek met toegeknepen ogen naar Felicia. "Hé sh*t !" zei ze met een grijns van oor tot oor terwijl ze op de grond stampte en haar vuist in haar hand sloeg. Vervolgens schoot ze in de lach. Meestal lachte ze om dit soort acties altijd om zichzelf en heel vaak was ze dan wel de enige. Helaas. Op zo'n moment voelde ze zich nep en stopte ze gelijk met lachen.
Terwijl ze bijna op de grond rolde van het lachen, want ja zoveel lol had ze om zichzelf. Schrok ze van een ijzige gil die door de bomen echoden. Hierdoor viel Anthira écht om.

Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze om zich heen naar de bomen. Alayné vroeg iets wat leek op of zij het ook hadden gehoord. Zij had het zeker weten gehoord. Eén van haar vriendinnen rende weg. Zelfs stond ze op en klopte de bladeren van haar broek. Vervolgens rekte ze zich eenmaal uit en keek weer om zich heen. Zuchtend keek ze naar Alayné die weg rende. Onder haar voelde ze haar benen bewegen. Anthira rende achter haar vriendinnen aan om uit te zoeken waar die gil vandaan kwam.
Goed oplettend waar ze allemaal rende, achtervolgde ze haar vriendinnen. Een boomwortel. Nog net op tijd kon ze erover heen springen. Maar toch struikelde ze. Vloekend sprong ze op.

Plots stond ze stil, achter een paar struikjes weggedoken. Er stonden enkele jongens bij een enorme bus. Verkrachters? Nee, dat waren ze niet. Of toch? Anthira kon de jongens niet goed onderscheiden, dat kwam doordat de zon in haar ogen scheen. Op dit moment vervloekte ze de zon dan ook. Tot haar schrik liep Felicia zomaar de open plek op. Door die actie verzamelde ze zelf ook wat moed en stapte het licht in. Nu stond ze naast haar vriendin en hield haar adem in. Deze jongens herkende ze maar al te goed. Zou ze dromen? Nee vast niet. Even kneep ze in haar arm waardoor ze zachtjes vloekte. Vervolgens porde ze in de zij van Felicia. "Deze jongens zijn van Tokio Hotel. Het zijn Bill en Tom," fluisterde ze geshockeerd.

"Oh... My... God!! Dit kun je niet menen?!" zei Alayné tegen zichzelf. "Ik drooooom vast. Dit zijn Tom en Bill Kaulitz! Nee, dat kan niet. Is het? Dat kàn toch gewoonweg niet??"
Plots zag ze hoe Felicia haar voorbijliep en pardoes tegen de kont van Bill aan liep. Blijkbaar was het dus toch geen droom.
Daarop kwam ze uit de struiken tevoorschijn. Luttele seconden later was het tijd om haar beste Duits boven te halen. "Hum, hallo. Ik zie dat jullie al kennis gemaakt hebben met mijn vriendin Felicia. Sorry, zij is niet altijd even handig." Alayné keek Felicia plagend aan. "Ik hoop dat we jullie niet storen." vervolgde ze haar uitleg "maar wij hoorden daarnet een gil en we waren benieuwd waar het vandaan kwam. Het leek uit deze richtig te komen. Hebben jullie het ook gehoord?"
Alayné verschoot van zichzelf dat ze zo redelijk chill tegen haar idolen kon praten. Nu was het enkel nog afwachten op hun antwoord.

"AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!" een luide gil weergalmde door het bos. Yazmin kreeg er helemaal koud van en rillingen liepen over haar rug. Ze zag Alayné snel weglopen in de richting van het geluid, en Felicia ging erachteraan. "Kom!" riep haar vriendin. Zuchtend stond Yazmin op en liep achter ze aan. Na enkele passen struikelde ze over een boomstronk en viel met haar hoofd tegen een steen.
Meteen voelde een stekende pijn in haar achterhoofd."Auw!" schreeuwde ze. "f*cking rotwortels!" Ze stond recht en keek om zich heen. Ze nam haar hand van haar hoofd maar gelukkig zat er geen bloed op. Niet zo erg dus. In de verte zag ze Anthira lopen en ze liep erachter. Haar hoofd deed pijn bij elke stap maar toen ze haar 3 vriendinnen zag staan (eigenlijk vooral de twee hete verschijningen waar ze bij stonden) verdween de pijn. Die maakte plaats voor klamme handen, raar gevoel in haar buik, een hevig kloppend hart en een storm van gedachten in haar hersenen. "OOOOOOOH MY GOOOOOOOOOOD !!!" schreeuwde haar lijf. Geschockeerd stapte ze tot bij haar vriendinnen en ze staarde naar Bill. Damn, hij was nog mooier dan op haar posters... veel mooier... met open mond stond ze daar en vaag hoorde ze Alayné wat in het Duits brabbelen.

ooc; waar blijft de reactie van Tom, Bill, G&G?? ^^

live_my_life schreef:

ooc; waar blijft de reactie van Tom, Bill, G&G?? ^^

Ik denk dat G&G niet meer komen, dus vraag ik aan de actieve mensen, willen jullie een van de twee over nemen? Zodat Georg en Gustav ook gespeeld worden?

Bill wacht op de reactie van Tom... Tom is net ziek geweest, volgens Bill, maar ik hoop dat ik haar reactie ook snel zal kunnen zien.

Ooc; Whoehoe, hier ben ik dan ! Solly Solly dat ik niet kon schrijven, maar ik was dus ziek (;
En dat ik nu niemand hoor klagen van 'Kun je wat langere stukjes schrijven', want dan word ik pissig x)


Bic;
Een korte maar krachtige gil ontsnapte uit zijn keel.

‘Whaha, indrukwekkend Bill,’ lachend keek Tom zijn broertje aan. ‘Wat wou je daarmee bereiken, de vogeltje bang maken?’ Hij had zijn zin nog maar net uitgesproken, of er begonnen takjes te kraken. Bill had toch niet één of andere beer wakker gemaakt? Verschrikt keek Tom om zich heen, wie of wat weet wat er allemaal in dit bos rond liep! Maar nee hoor, er kwam een meisje uit de struiken gelopen. Ze liep recht tegen Bill op. Grappiger zelfs, ze liep recht tegen zijn kont op. Even moest hij lachen, totdat er weer iemand uit de struiken kwam lopen. Wat was er aan de hand? Opendeurdag ofzo? Even moest hij om zijn eigen gedachten lachen, maar het meisje begon te praten. ‘Hum, hallo. Ik zie dat jullie al kennis gemaakt hebben met mijn vriendin Felicia. Sorry, zij is niet altijd even handig.’ Het “tot-nu-toe-nog-naamlose meisje” gaf Felicia, ofzo, een plagende blik begon opnieuw te praten; ‘maar wij hoorden daarnet een gil en we waren benieuwd waar het vandaan kwam. Het leek uit deze richtig te komen. Hebben jullie het ook gehoord?’ Lachend keek Tom het meisje aan. ‘Whaha, ja dat hebben wij ook gehoord. En met ons zowat half Nederland, wat ik wil zeggen is dat het gewoon Bill maar was. Niks om je zorgen over te maken dus.’