Kaulitz als buren

'Woonden jullie dan altijd al op Kreta, of zijn jullie ook naar andere landen verhuisd? Ja, we zijn echt voor onze lol verhuist.' Hij had nog niet zoveel zin om te vertellen dat ze van een bekende band waren. Al kende deze meisjes hoogstwaarschijnlijk de band niet. Nu kon hij tenminste een keertje de échte kant van de meisjes zien, zonder dat het ze meteen om het geld ging of wat dan ook. Natuurlijk, een one-night-stand bleef leuk. Maar dat was ook maar eenmalig.

Tom wilde bijna zijn wenkbrauw vragend optrekken toen het meisje, de jongste, begon te giegelen. Anthira heette ze. Maar dat deed hij toch maar niet. Eigenlijk keek hij er ook niet echt van op, hij was wel gewend aan giegelende meisjes. Dat was toch een nadeel aan meisjes. De een ging keihard gillen, zodat je meteen doof was en de ander begon te giegelen. In plaats van dat ze nou gewoon normaal deden...

Hij keek haar vragend aan toen ze iets mompelde wat hij niet kon verstaan, maar vergat het algauw weer. Vervolgens knikte hij op haar vraag. Hij keek nu naar Zoë die voorstelde om Bill te gaan helpen. Hij keek naar Bill. Eigenlijk had hij helemaal geen zin om uit te pakken, dat mocht Bill doen. Maar Zoë was weg. Twijfelend keek hij naar Anthira.
'Wacht even, ik zet m'n tas binnen en dan kom ik weer terug. Of wil je eventjes mee, is ook goed.'

"Nee, we hebben niet altijd op Kreta gewoond, wij komen ook van een ander land. Vader had promotie gekregen en toen zijn we hierheen verhuisd voor zijn werk," nog heel even keek Anthira Tom achterdochtig aan, maar geloofde hem toen. Ze waren voor hun lol verhuisd. Hoe ze aan dat geld kwamen was nog maar de vraag, maar het maakte haar niet meer uit. Deze vragen waren waarschijnlijk vervelend genoeg. Daarbij begon ze zich plots verlegen te voelen. Iets wat ze hiervoor nog niet had gevoeld bij deze jongens. Meestal gebeurde het gelijk en hield ze zich op de achtergrond terwijl een vriendin meestal het gesprek voerde. Daarbij kreeg ze toch vaak de aandacht. Het viel blijkbaar op om niet te praten.

"Maar een leuke naam hoor, Tom. Bill klinkt trouwens ook beter dan Gill," zei ze met knipoog en een vriendelijke lach. Ondertussen stonden ze nog maar met z'n tweeën. Ze had bijna de neiging om naar Zoë te rennen, zo verlegen werd ze nu. Even zuchtte ze terwijl ze voor enkele secondes naar de grond staarde. Haar zucht trilde lichtjes.

Verbaasd keek Anthira op naar Tom. Haar blik vestigde zich in zijn bruine kijkers. De vraag van Tom volgde. "Wacht even, ik zet m'n tas binnen en dan kom ik weer terug. Of wil je eventjes mee, is ook goed."
Eigenlijk wilde ze wel mee. Ze had geen zin om alleen te blijven staan en ze had al helemaal geen zin om te gaan helpen met spullen uitpakken. Nee, ze ging wel mee. "Ik ga mee, als je het goed vind." Terwijl ze dit zei, merkte ze op dat ze eigenlijk iets zei wat ze niet hoefde te zeggen. Tom had namelijk gezegd dat hij het beide goed vond. Zuchtend kon ze zichzelf wel voor haar kop slaan. Kluns dat ze was. Aan de andere kant was het ook niet erg, ze kende hem net en ach het maakte haar niet veel uit wat hij nu van haar dacht.(Wow lange zin XD) "Kom laten we je tas gaan pakken," zei ze met een glimlach, terwijl ze de arm van Tom vastpakte en hem zachtjes meetrok.

"Nee, we hebben niet altijd op Kreta gewoond, wij komen ook van een ander land. Vader had promotie gekregen en toen zijn we hierheen verhuisd voor zijn werk," Tom knikte. Dat had hij vaker gehoord. Dat mensen moesten verhuizen voor hun werk. Hem leek het wel leuk om naar de stad te verhuizen, maar zijn vader had nooit promotie gekregen. Of in ieder geval, niet op deze manier. Trouwens, als dat was gebeurd, had Tokio Hotel nooit bestaan. En hoewel ze nu eventjes op de vlucht waren, had hij heel veel mooie momenten met de band gehad.

Tom keek onderzoekend naar Anthira. Het meisje leek ineens verlegen te zijn geworden. Eventjes schrok hij. Ze wist toch niet...? Nee, dat kon niet, toch? Ze kon toch niet weten dat hij van Tokio Hotel was? En Bill ook. Zijn naam was niet onbekend. En dan bedoelde hij niet dat specifiek zíjn naam niet onbekend was, maar gewoon de naam Tom. En als ze nog nooit een plaatje had gezien, dan kon het gewoon niet.

'Kom maar.' Nog net op tijd ving hij haar woorden op. Hij liep richting de auto en pakte twee tassen. 'Bill, laat de rest maar zitten. Dat doen we straks wel. Pak gewoon eventjes je eigen tassen en breng die vast naar binnen.' Hij keek naar zijn broertje. Hopelijk kon hij het dragen, vast wel. Soms zag hij Bill veel slapper aan dan hij eigenlijk was. Misschien moest hij daar eens mee ophouden.

'Kom Anthira.' Hij liep naar het huis toe en rommelde eventjes met de sleutels. Hij voelde zich net zo'n huismoeder die terugkwam van boodschappen doen. Enige verschil was dat hij nog nooit in dit huis was geweest.
De deur zwaaide open en hij stapte naar binnen. Er stond vrij weinig. Alleen wat standaard dingen die al waren gebracht. De tas knalde op de grond en hij plofte neer op de bank.
'Zo...'

Zoë;
"Hah, Anthira, fijn dat je komt helpen" Zonder er over na te denken duwde ze haar zus al een tas in de handen. "Neem je deze even mee naar binnen? Anders heeft Bill te veel werk."
Na deze woorden wende ze zich terug tot Bill. "Ik hoop dat je het niet erg vind dat wij gewoon jullie spullen vastnemen. Ik vind het gewoon zo vreemd om niets te doen terwijl jullie zoveel werk hebben. En..." voegde ze er aan toe "ik ken het huis ook beter als jullie".
Dat laatste was wel een feit. Toen haar buurmeisje heir nog woonde waren ze onafscheidelijk geweest. Elke dat zat zij bij haar binnen of haar buur bij hun thuis. Ze leken net zussen. Toen ze dacht aan het afscheid begon ze bijna weer te huilen. Nee Zoë, herpak je dacht ze. Je gaat je toch al niet direct aanstellen hé meid.
"Kom, we gaan naar binnen." zei ze tegen Bill en ze liep Tom achterna.


Bill;
Nee please, blijf van mijn spullen af! dacht hij in zichzelf. Natuurlijk was het heel lief dat de zussen hem en zijn broer wilde helpen, maar het laatste wat hij nu nodig had waren twee bemoeizieke tieners. Hij wilde rust, rust en nog eens rust.
"Ow, jah, euhm, natuurlijk, doe maar... bedankt" zei hij tegen Zoë. Achja, eigenlijk is het zo slecht nog niet. bedacht hij zich toen. Hoe sneller de wagen uitgeladen was, hoe sneller hij kon uitrusten.
Blijkbaar had zijn broertje al wel goed gesocialised met het andere meisje - hij wist nog steeds haar naam niet. Hij zag hen arm in arm naast elkaar lopen. Volgens Bill was het helemaal niet haar zus haar bedoeling geweest dat haar zus mee hielp uitladen, maar ach, dat was niet zijn probleem. Uit zijn ooghoek zag hij hoe Tom zich in de zetel liet neerploffen.

Anthira liep met Tom mee naar de auto. Ze keek hoe hij twee tassen pakte. Om vervolgens verbaasd te kijken naar de tas die in haar handen gedrukt werd. Ze vloog bijna naar beneden door het gewicht van de tas. Gelukkig herstelde ze snel en pakte ze de tas snel bij zijn handvaten. "Hah, Anthira, fijn dat je komt helpen" zei Zoë. Even keek ze met toegeknepen ogen naar haar zus, maar eigenlijk maakte het niet uit. Het was alleen maar aardig om te helpen. Ze draaide haar zus en Bill de rug toe en liep achter Tom aan het huis in.

Rustig wachtte ze totdat Tom de deur open had gekregen. Zodra dit eindelijk gebeurd was, liep ze achter zijn rug naar binnen. Anthira wachtte geduldig totdat hij de tas op de grond had neergezet, zodat zij wist waar ze de hare kon plaatsen. Nou de hare was een groot woord, het was een tas van een van deze jongens.
Na twee stappen vooruit te hebben gezet, kon ze de -best wel zware- tas op de grond gooien. Deze kwam met een aardige PLOF op de grond terecht, naast de tas die Tom had gedragen. Met een grijns keek ze ernaar, waarom? Dat wist ze zelf niet. Ze had gewoon de neiging om dom te grijnzen. Voordat ze weer opkeek, haalde ze de grijns van haar gezicht. Vervolgens keek Anthira om zich heen. Ze zag dat Tom op de bank neerplofte. En dat Zoë net binnen kwam (Toch?).

Zou ik nog meer tassen halen? Of ga ik gewoon naast Tim, eeh Tom op de bank zitten? waren één van de vele gedachtes die door haar hoofd gingen. Uiteindelijk besloot ze om maar lui te doen. Anthira liep naar de bank toe en nestelde zich neer naast Tom. Haar grijsblauwe ogen flitsten door de kamer die ze al zolang kende. Toch was hij veranderd. Dat kwam doordat de mensen die er vroeger in woonden, er niet meer waren. Even zuchtte ze zachtjes, hopend dat de jongen naast haar dat niet doorhad. Ze moest even wennen aan de gedachte dat Bill en Tom vanaf nu in dit huis woonden. Bill en Tom uit Duitsland.

ooc; inspiloos... heb donderdag maar 4 uurtjes les, zal dan wel iets schrijven ^^

live_my_life schreef:

ooc; inspiloos... heb donderdag maar 4 uurtjes les, zal dan wel iets schrijven ^^

Ik ben ook inspiloos, maar zal vandaag wel iets posten

Tom hoorde dat Anthira achter hem aan naar binnen liep. Hij zette zijn tas met een plof neer en ging toen zitten op de bank. Anthira had de tas, die ook van hem was, naast degene gezet die hij had gedragen en was, met een aarzeling, naast hem komen zitten. Hij trok eventjes zijn wenkbrauwen op en keek haar aan. Niet met een reden ofzo.

Al snel kwam Zoë naar binnen gelopen. Tom keek om zich heen. Dus dit zou zijn nieuwe huis worden? Nouja, die van hem en Bill dan. Het zag er niet verkeerd uit. Het was vrij ruim en licht. En ze konden altijd nog een beetje verbouwen, mochtten ze dat willen. Al wisten ze niet hoelang ze hier zouden blijven. Maar ach, geld zat. Mocht het nodig zijn, dan kwamen ze heus niet in de geldproblemen.

Hij staarde door het raam naar buiten, naar Bill. Waarschijnlijk kon deze veel minder aan de verandering wennen dan hijzelf. Of eigenlijk was het meer zo dat Bill het beter liet zien. Tom staarde eventjes naar hem en keek toen weer naar Anthira.

'Zo, wil je iets drinken?' Hij keek haar aan. Hij moest een klein beetje omlaag kijken. Tja, hij was én ouder, waardoor hij sowieso al langer was, en hij was gewoon niet klein...

OCc Steff '

Komaan sneller ! dacht ze bij zichzelf toen ze voor de zoveelste keer voor het rode licht stond. De weg naar de luchthaven was lang en vermoeiend. Het liefst had ze afscheid genomen van Zoë maar die zou toch geen tijd meer hebben voor haar. Nu kan je niet meer terug Steff ' , vaarwel Kreta , vaarwel Zoë , vaarwel leven ...
de tranen stonden in haar ogen , ze wilde helemaal niet weg ; nog niet.
het vliegveld kwam in zicht , nog twee uur en dan zou ze in de lucht zweven.

Even keek ze naar de opgetrokken wenkbrauw van Tom. Ze moest er even om glimlachen. Waarom? Ze had geen idee. Het zag er gewoon grappig uit. Quasi verrast keek ze naar hem. "En hoe is Kreta tot nu toe?" vroeg ze met een lach. Ondertussen begon ergens in haar achterhoofd een belletje te rinkelen. Ergens herkende ze deze jongens van. Maar ze wist niet zeker waarvan. Anthira keek niet naar films -of nauwelijks-, muziek luisterde ze wel maar ze wist nooit welk gezicht bij welke naam hoorde. Het enige waar ze deze jongens van kon kennen was de krant. Want die las ze elke dag.

Ze zat lekker op de bank. Het was een comfortabele bank, een bank waar ze vaker op wilde zitten, ze zou hem zelfs zo voor hun eigen bank willen ruilen. Maar dat kon natuurlijk niet. Nog steeds keek ze naar Tom, deze ruimte kende ze al jaren, dus die hoefde ze niet weer te bekijken. Al was alles anders door het feit dat er nieuwe mensen in woonden. Ergens achterin haar hoofd vroeg ze zich af hoe ze dit huis zouden veranderen. Want dat zou vast en zeker wel gebeuren. Tot haar schrik keek Tom haar weer aan, nadat hij even zijn blik naar buiten had geworpen. Snel schoot haar blik naar de open haard. Hopend dat de jongen naast haar niets vermoedde van haar verlegenheid.

'Zo, wil je iets drinken?' Vroeg hij nu. Anthira keek weer naar Tom, ze keek recht in zijn donkerbruine kijkers. Het waren mooie, fascinerende kijkers. Zou Bill die ook hebben? vroeg ze zich af.
"Ja graag, als je al weet waar de keuken is tenminste. Anders kan ik wat drinken voor ons beide halen," zei ze met een knipoog en een lach. Waar die knipoog vandaan kwam, wist ze niet. Hij kwam gewoon zomaar.

"Hej hej hej, zouden jullie niet eerst die arme Bill wat helpen?" onderbrak Zoë het gezellige onderonsje. "Drinken kunnen we alijd later nog. Trouwens, ik heb gezien dat Steff's ouders de ijskasten hebben leeggemaakt, dus drinken zal er ook niet meer in staan."
Met die woorden stak ze haar hand uit naar haar zusje om haar uit die luie zetel te trekken. Ook Tom keek ze aan met een vragend gezicht. Ze kon niet geloven dat hij echt van plan was om zijn broer alle werk te laten doen. Zo een evil persoon zag hij er echt niet uit. Alhoewel... die XXL-kleren hadden wel iets spookachtigs, zeker gecombineerd met die blekere huid van hem.


Ooc; is degene die Bill speelt al terug, of niet?

'Kreta... Ach, het is harstikke anders. Vooral erg rustig met wat ik gewend ben. Maar dat geeft niet. Het komt wel goed.' Hij keek weer eventjes naar Anthira. Hij zag dat ze de kamer bekeek. Raar was dat eigenlijk. Hij zou hier wonen, maar zij was er al veel vaker geweest. Gek idee. Maargoed, dat was nu onbelangrijk.

Hij vroeg of ze wat wilde drinken. "Ja graag, als je al weet waar de keuken is tenminste. Anders kan ik wat drinken voor ons beide halen," Tom keek haar aan. Wat beleefd.
'Laat maar joh, ik denk dat ik de keuken wel vind. Zo moeilijk kan dat niet zijn. Dan haal ik wel even wat drinken voor ons alle vier.'
Hij keek om naar Zoë, die net iets had gezegt over dat ze Bill moesten helpen. Hij keek haar eventjes schattend aan. Een bazig type dus. Grappig.

'Nee joh, laat hem maar. Ik heb net tegen hem gezegt dat we beter eerst eventjes wat kunnen drinken en daarna de rest doen. Als hij liever doorgaat, dan is dat zijn eigen beslissing. En als jij graag wilt helpen, moet je dat ook zeker doen. Maar ik denk dat hij zo wel binnen komt...' Hij lachte eventjes [s]schattig[/s] naar haar en liep toen door het huis naar de keuken. Daar trok hij de koelkast open. Oké, er was nog wat cola, limonade en... thee? Wie in godsnaam zette er thee zakjes in de koelkast!

'Wat willen jullie? Thee, cola of limo?' Riep hij naar de rest.

Zoë;
Dus toch. Arme Bill. Met zo een broer zou zij toch niet opgescheept willen zitten. Langs de andere kant kende ze die twee ook nog niet goed genoeg om al een oordeel over hen te kunnen vellen. Misschien kwam Tom enkel maar zo grof over... en zij had daarstraks toch zélf haar zus ook niet geholpen om de keuken eerst nog wat op te ruimen. Oops, nu pas besefte ze hoe erg ze zelf soms kon zijn.
Ach wat, Bill zou inderdaad zo wel binnen komen. "Liefst cola dan" riep ze tegen Tom en ze zette haar tas neer naast de andere twee die al naast de zetel stonden. Eigenlijk was het toch wel een schatje, die Tom. Ze kenden elkaar nog totààl niet en toch bood hij direct iets te drinken aan. Ze kon zich wel voorstellen dat de jongens ook verscrikkelijk veel dorst hadden na de lange reis uit Duitsland. Ze vroeg zich af hoe ze hier geraakt waren. Toch niet heel de weg in die wagen? Haar aardrijkskunde was nu niet zoooo goed, maar ze wist wel dat Duistland hier een eindje vandaan lag. "Hej, Tom. Hoe zijn jullie eigenlijk naar hier gereisd. Met het vliegtuig?"


ooc; @ TostiBand: weet jij of de pc van Bill Lovertt!! <3 al terug werkt?

ooc; volgens mij is haar pc nog niet gerepareerd.. ze had hem naar een reparateur gebracht, en die zei dat het minstens een week zou duren, maar kon ook langer. ik denk dat ze wel een berichtje post als ze er weer is ^^

Ooc;
FACKERS !
Mijn postje

ooc;


verdomme, mijn post van Bill is weg!!
wat scheelt er met dit ***ding, das al de derde post in de RPG's die verdwenen is
AAAAAAAAAaaaaaaaaaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrrrrrrggg

Ooc;

live_my_life schreef:

ooc;


verdomme, mijn post van Bill is weg!!
wat scheelt er met dit ***ding, das al de derde post in de RPG's die verdwenen is
AAAAAAAAAaaaaaaaaaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrrrrrrggg

Ja! Echt té erg. Ik had zo'n mooi lang postje. En toen BAF verdwenen. Ik maak morgen wel. Heb nu teveel hw Morgen ook, maar toch. XD

Bill;
Toen Bill richting de voordeur liep zag hij hun twee buurmeisjes in de zetel zitten. Het zag er dus niet naar uit dat zij nog van plan waren om verder te helpen uitladen. Nuja, niet dat dat moest natuurlijk. Ze waren tot niets verplicht, wildvreemd voor hen, en toch schoten ze direct te hulp. Eigenlijk wel lief, nu hij er zo over nadacht. Stiekem voelde hij zich nu wel schuldig dat hij niet zo heel erg vriendelijk tegen hen was geweest.
Vaag hoorde hij Tom iets zeggen over drinken. Drinken... dat kon hij nu wel gebruiken. De reis was lang en uitputtend geweest. In de wagen was het echt snikheet. Dat was ook de reden waarom hij eerst zo prikkelbaar was geweest. Bill kon niet bepaald goed tegen de warmte. Toen hij binnenkwam voelde hij de koelte al direct op hem toestromen. Oef, airco kennen ze hier toch dacht hij bij zichzelf.
Ondertussen hoorde hij de twee zusjes in koor "Liefst cola." roepen. Bill dropte zijn tas naast de andere drie en liep achter Tom aan. "Ik wil oooooook!" riep hij op het ritme van Ich Bin Da.


EDIT: soooooooorry, toen ik deze post terug plaatste had ik nog niet door dat die van Nell ook nog verdwenen was. Ze had dus wél al geschreven dat ze "Liefst cola" antwoordde, maar dat is hier nu dus terug te vinden in haar post hieronder (verwarrend).

Ooc; goed ik ga weer. Het postje wordt alleen niet zo goed

Bic; Toen Tom zei: 'Kreta... Ach, het is harstikke anders. Vooral erg rustig met wat ik gewend ben. Maar dat geeft niet. Het komt wel goed.' keek Anthira hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Rustig? Kreta?! Ze kon hem nauwelijks geloven. Kreta was anders ja, maar niet in de zin van rustig. Nee zeker niet. Duitsland was rustig in vergelijking met Kreta. Ze was ooit eens -niet zolang geleden nog- met haar ouders en Zoë op vakantie geweest in Duitsland. Het was een hele leuke vakantie geweest, dat zeker. Ze was ook een paar avonden uit geweest met een vriendin -die ze daar ontmoet had. Ze hadden heerlijk gedanst en het was er echt heel leuk geweest. Maar het was er niet echt gevaarlijk geweest. Nee, het was er rustig. Dat was de mening van Anthira. Want op Kreta was iedereen aardig voor elkaar, maar dat was overdag. Je moest zorgen -vooral als meisje- dat je 's avonds je gezicht niet liet zien. Niet in het centrum tenminste. In de woonwijken was het altijd wel veilig. Maar rond middernacht in het centrum was Kreta gevaarlijk. Maar misschien waren deze jongens wel bekend in Duitsland. Dan zou Kreta wél rustig zijn. Zeker weten. Zou haar voorgevoel toch uitkomen? Zouden deze jongens echt bekend zijn? Nog steeds vond ze dat ze beide nogal bekend gezicht hadden.

'Laat maar joh, ik denk dat ik de keuken wel vind. Zo moeilijk kan dat niet zijn. Dan haal ik wel even wat drinken voor ons alle vier.' Moeilijk was het huis inderdaad niet gebouwd. Dat moest Anthira toegeven. Toch, als je het huis nog niet kende, kon je erin verdwalen. Daar was het groot genoeg voor. In het begin had ze nogal wat last ermee gehad. Maar uiteindelijk was de bouw en de architectuur toch erg logisch geweest. Ze hoopte voor Tom dat hij gelijk de keuken vond. En anders... Tja, dan had hij pech.

Anthira voelde zich goed, zo hoe ze nu zat, naast Tom. Het voelde goed aan en hij was ook 'normaal'. Hij was gewoon aardig en deed niet zoals elk persoon zou doen. Ze herinnerde zich nog wel een paar mensen die niemand in hun huis lieten komen, niet zomaar. Eerst zou je ze moeten ontmoeten en dan een paar keer afspreken en dan pas mocht je eindelijk hun huis betreden. Sommige mensen noemden dat normaal. Zij noemde het; afstandelijk. Tom en Bill waren niet zo. Nee, deze Duitse jongens lieten hen gelijk in hun huis zitten en hij wilde zelfs drinken voor hen halen. Dat was lief.

Net toen ze zo lekker zat kwam Zoë de kamer haast binnen stormen. 'Hej hej hej, zouden jullie niet eerst die arme Bill wat helpen?' Anthira grijnsde, het was inderdaad wel zielig dat die nu alles alleen deed. Maar toen ze Tom hoorde: 'Nee joh, laat hem maar. Ik heb net tegen hem gezegt dat we beter eerst eventjes wat kunnen drinken en daarna de rest doen. Als hij liever doorgaat, dan is dat zijn eigen beslissing. En als jij graag wilt helpen, moet je dat ook zeker doen. Maar ik denk dat hij zo wel binnen komt...' Liet ze het zitten. Volgens Tom zat het goed, dan zou ze ook niet opstaan. Ze zat daar veels te lekker voor.

Toch vond Zoë het grappig om aan haar arm te trekken. Geërgerd keek ze haar zus aan. Om vervolgens haar bij haar middel te grijpen en haar op de bank te werpen. Het zou lukken als ze meewerkte. Want zo sterk was ze niet in haar armen. Ze was zo druk met haar zus bezig, dat ze niet eens merkte dat Tom de kamer verliet en zich naar de keuken begaf. Toen ze dan ook opeens hoorde: 'Wat willen jullie? Thee, cola of limo?' Liet ze Zoë los en keek verbaasd naar het lege plekje naast haar. Even zuchtte ze en keek naar Zoë met een dat-had-ik-niet-eens-door-blik. Anthira haalde lichtjes haar schouders op en zei toen gelijk met haar zus: "Liefst cola!" alleen zei zij er nog dan achteraan. Nu schoot ze echt in de lach. Dit had ze wel vaker. Maar meestal met vriendinnen. Opeens hoorde ze op de achtergrond: 'Ik wil oooooook!' Bill had het huis betreden.

Tom keek om het hoekje van de keuken en grijnsde. Alledrie cola dus, dat was wel duidelijk. Hij twijfelde zelf eventjes, maar om zichzelf het wat makkelijker te maken, besloot hij om ook cola te nemen. Hij pakte vier glazen uit de kast, al was het eventjes zoeken en schonk de cola in. Met twee glazen in zijn hand liep hij terug naar de woonkamer. Daar zette hij de glazen voor de neus van de twee meisjes neer en liep terug. De volgende twee glazen pakte hij ook, maar één glas slipte uit zijn handen. Vloekend zocht hij een doekje. Fijn weer, dat bederfde meteen een deel van zijn stemming. Hij veegde de cola van de vloer af en schonk het laatste beetje cola in een nieuw glas. Goed, hij was hier nu ongeveer tien minuten binnen en hij had nu al een glas gebroken. Hij liep met de twee glazen naar de woonkamer en zette ze neer. Toen liep hij weer terug om het glas op te ruimen, straks zou iemand er nog instappen...

Hij besefte nu pas dat Bill net op het ritme van Ich bin da zijn woorden had gezegt. Hopelijk hadden de twee meisjes dat niet ontdekt. Maar aan de andere kant, als ze hun muziek luisterde, dan hadden ze hun ook wel herkend, toch? Zodra hij klaar was, ging hij weer bij de rest zitten.
'Zo...'

Bill;
"Alle Tom, verdomme!" riep hij en sprong opzij. Tom had net een glas cola laten vallen. Bijna was het helemaal over zijn schoenen en witte broek gespat. "Let een beetje op, wil je" zei hij geschrokken en tikte plagend zijn pet van z'n hoofd. Lachend keek hij toen zijn broertje aan. Meestal was Bill de onhandige, deze keer eens gelukkig niet.
Bill keek toe hoe Tom de cola opkuiste. "Pas op voor de glasscherven he, zo dadelijk snijdt je jezelf nog."


Zoë;
Zodra ze het gevecht met Anthira opgegeven had ging ze op het vrije plekje naast haar in de zetel zitten. Het plekje waar zonet Tom nog gezeten had. Naja, opgestaan is plaats vergaan dacht ze.
Toen zag ze Bill al zingend binnenkomen. "Ik wil ooooooooook" zong hij op een deuntje dat ze nog nooit gehoord had. Het klonk wel als een leuk melodietje, vond ze.
Bijna onmiddelijk daarna hoorde ze glas vallen in de keuken. Even schrok ze, maar al snel moest ze er om lachen. "Haha, zou hij ook zenuwachtig zijn?" grapte ze tegen haar zus. Even vroeg ze zich af of zo hen niet moesten gaan helpen, maar al snel zag ze Tom weer achter het hoekje verschijnen met een derde glas en besloot ze om gewoon te blijven zitten. Hij wou geen hulp voor het drinken te halen. Dat had hij zelf gezegd, toch?

EDIT: het is geëdit ^^ Vertrek naar school nu .x

Ooc;

live_my_life schreef:

EDIT: Ik ga straks nog een stukje verder schrijven, maar ik moet nu dringend weg.

Okay dan wacht ik even

Nell schreef:

Ooc;

live_my_life schreef:

EDIT: Ik ga straks nog een stukje verder schrijven, maar ik moet nu dringend weg.

Okay dan wacht ik even

is klaar niet heel lang, maar aangezien Tom zelf de scherven al aan het opruimen is, kan ik dat moeilijk in zijn plaats doen

Ooc;

live_my_life schreef:

Nell schreef:

Ooc;

live_my_life schreef:

EDIT: Ik ga straks nog een stukje verder schrijven, maar ik moet nu dringend weg.

Okay dan wacht ik even

is klaar niet heel lang, maar aangezien Tom zelf de scherven al aan het opruimen is, kan ik dat moeilijk in zijn plaats doen

Okay! Ik schrijf morgen een stukje Nu te laat voor

Ooc; Oewh, ik ben vandaag precies een halfjaar lid. Weet je hoe stoer!!